De Faeröereilanden: Het verloren land

De Faeröereilanden zijn afgelegen, wild en winderig. De Gentse fotograaf Kevin Faingnaert verbleef er een maand en portretteerde het dagelijkse leven in de meest afgelegen dorpen, waar soms niet meer dan zeven mensen wonen. Hij won met zijn foto’s de prestigieuze Zeiss fotowedstrijd.

De Faeröereilanden zijn afgelegen, wild en winderig. De Gentse fotograaf Kevin Faingnaert verbleef er een maand enportretteerde het dagelijkse leven inde meest afgelegen dorpen, waar somsniet meer dan zeven mensen wonen. Hij won met zijn foto’s de prestigieuze Zeiss fotowedstrijd.

In februari 2016 vertrok fotograaf Kevin Faingnaert (30) naar Kopenhagen, om van daaruit door te vliegen naar het eiland Vágar: een van de achttien Faeröereilanden die, tussen Noorwegen en IJsland, in de noordelijke Atlantische Oceaan liggen en met elkaar verbonden zijn door tunnels en veerboten. Daar, in een met sneeuw bedekt landschap en omgeven door de woeste oceaan, wilde de Gentenaar een maand lang foto’s maken van de eilandbewoners en hun dagelijkse rituelen.

Wat hem vooral fascineerde, was het dagelijkse leven in de kleinste, meest afgelegen dorpen op eilanden als Mykines, Svínoy en Fugloy. “Het ziet ernaar uit dat de allerkleinste dorpen binnen enkele jaren zullen verdwijnen”, aldus Kevin Faingnaert. “Dorpen waar tien jaar geleden nog driehonderd mensen woonden, tellen er vandaag nog dertig. De inwoners vestigen zich steeds vaker in de grotere steden van de eilandengroep, zoals in de hoofdstad Tórshavn. Het is een fenomeen dat je wereldwijd ziet, maar dat hier sterk opvalt. Mijn doel was om die verlatenheid en leegloop van de kleine dorpen in beeld te brengen. Tegelijkertijd wilde ik ook de eenvoudige dingen portretteren die het dagelijkse leven daar zo mooi maken: de kleine houten huizen, de aanwezigheid en kracht van de oceaan, de rusteloosheid van de jeugd.”

Om in contact te komen met de verlegen en vaak introverte eilandbewoners nam Faingnaert deel aan het dagelijkse leven: hij ging naar de kerk met de locals, hielp sneeuwruimen of vergezelde de vissers op zee. En iedere avond sliep hij in een ander huis. “De eerste avonden vond ik een slaapplek via couchsurfing.com, ” zegt Kevin, “maar op de Faeröereilanden kent iedereen elkaar. Na enkele dagen verwezende locals mij door naar vrienden en familie die nog een bed op overschot hadden. Het was alsof ik wekenlang kon rondreizen met een kettingbrief in de hand, die verschillende deuren opende.”

De natuur dicteert het dagelijkse leven op de Faeröereilanden en de vier seizoenen dienen zich soms aan op één dag. Tijdens de koude wintermaanden leven de eilandbewoners hoofdzakelijk binnen. In februari is het maar zes uur lang licht. Toch trok Kevin iedere dag naar buiten om foto’s te maken van de verlaten landschappen, met permanent bevroren vingers en tenen tot gevolg.

“Desondanks koester ik warme herinneringen aan de verhalen van de eilandbewoners”, zegt hij. “Verhalen van kinderen die op een naburig eiland naar school moeten en daar met de helikopter naartoe vliegen. Verhalen van tieners die zich dood vervelen en niet kunnen wachten om in de hoofdstad te gaan studeren. Of verhalen over de eeuwenoude walvissenjacht die op de eilanden plaatsvindt en een groot conflict veroorzaakt met internationale milieuorganisaties.

Maar het mooiste verhaal was dat van Simun Hanssen, een gepensioneerde zeevaarder die op het eiland Svínoy woont, samen met elf andere mensen. Iedere ochtend wandelt hij langs de kustlijn om aangespoelde flessenpost te verzamelen. Hij vond al massa’s flessen, met daarin liefdesbrieven, gedichten of tekeningen. Verhalen uit Canada, Noorwegen, IJsland en Schotland. En als er een adres in de brief staat, schrijft hij terug. Dat beeld van Simun en zijn verzameling flessen vat het dagelijkse leven op de kleinste Faeröereilanden mooi samen: ook al lopen de dorpen er stilaan leeg, de eilandbewoners hangen sterk aan elkaar en verhalen verspreiden zich vlot onder de hele gemeenschap.”