Beiroet herrijst: na de vernietigende burgeroorlog komt de bruisende stad weer tot leven
Ooit stond Beiroet te boek als het Parijs van het Midden-Oosten, door zijn nachtleven en de intellectuele vrijheid die niet hoefden onder te doen voor die van de lichtstad. Vijftien jaar burgeroorlog maakte een einde aan die mooie periode. Langzaamaan verdient de hoofdstad van Libanon haar oude epitheton terug.
Het Beiroet van de jaren vijftig en zestig, toen het een kosmopolitische stad was met een nachtleven dat zijn gelijke niet kende in het Midden-Oosten, bestaat nog op ansichtkaartjes. We zien een vredige, zonnige stad, met een bontgekleurde menigte die flaneert in de meanderende straatjes van stoffige soeks: mannen in maatpak, kortgerokte vrouwen, christenen en moslims, en kooplui met een tulband. Antieke Peugeots en Renaults delen de boulevards met ezels en stootkarren. Mensen zien er gelukkig uit, welk geloof ze ook belijden, of waar ze ook vandaan komen.
Vandaag is dat geluk een verre herinnering, met een ongemeen bittere burgeroorlog (1975-’90) tussen allerlei geloofsgemeenschappen en milities die nog vers in het geheugen ligt. Achter de bravoure, waar de levenslustige Beiroeters graag mee uitpakken, helen de wonden. Gelukkig is hun stad vandaag veiliger dan ooit. Grenscontroles zijn een makkie, vervoer staat zo voor je klaar. Negeer je de kogelgaten die nog veel gebouwen markeren, dan zie je een mooie mediterraanse stad, tjokvol schitterende restaurants en bars, en met pittoreske straten die bevolkt worden door warmbloedige en gastvrije mensen.
Zien
Samen met Las Ramblas in Barcelona en El Malecón in Havana geldt La Corniche in Beiroet als een van de meest romantische wandelboulevards ter wereld. Deze kustpromenade brengt je van de chique visrestaurants en boetieks in Zaitunay Bay, langs de bruisende periferie van de American University, naar de oude wijk Raouché. Daar kun je je – het liefst bij zonsondergang – vergapen aan het uitzicht op de Duivenrots, een magnifieke zandstenen kolos die uitgesleten is in de branding, en boven het zeewater uittorent. Terwijl je geniet, trekken vissers hun boten op het droge.
Niet alleen om te eten en te drinken zijn Ashrafieh en Mar Mikhaël dé trekpleisters in een stad die niets liever doet dan tafelen en dansen, je vindt er ook Beiroets mooiste en rustigste straten. In de meanderende steegjes rond Gouraud en Armenia Street, die je bereikt via de St Nicolas Stairs en andere oude trappen, is het aangenaam dolen. Hier en daar ontdek je oude art-decohuizen, met elkaar verbonden via een spinnenweb van elektriciteitskabels. Ga zeker koffiedrinken op het dakterras van Kalei Coffee Co.
Doen
Op zaterdagochtenden is de Souk el Tayeb, een boerenmarktdie landbouwers uit heel Libanon naar Beiroet lokt, dé plek om de ingrediënten voor een lokale lunch te sprokkelen. Brood, kaas, wijn en andere Libanese basisproducten worden er met de nodige charme – en desnoods luidkeels – aangeprezen.
Cultuur
Van Beiroets oude, glorieuze architectuur van voor de burgeroorlog blijft helaas weinig over. Sursock Palace is een van de weinige monumenten die tonen hoe het leven in de stad er in de negentiende en twintigste eeuw uitzag. Dit elegante paleis, midden in de oude wijk Ashrafieh, was het eigendom van Moussa Sursock, een telg van de machtige familie Sursock, die handelsrelaties met de hele wereld onderhield. Zijn hele erfenis ging naar dit kunstpaleis, dat vandaag een vrijhaven is voor Libanese artiesten.
Karim Sokhn richtte Wanderleb op, een start-up die westerse toeristen rondleidingen op maat aanbiedt. Wij kozen voor de geschiedkundige toer door het vijfduizend jaar oude Beiroet, dat achtereenvolgens door Fenicische, Hellenistische, Romeinse, Arabische en Ottomaanse volkeren werd beheerst. De oudste omwallingen stammen uit 140 voor Christus. Daarnaast telt Beiroet ook veel eeuwenoude moskeeën en kerken, die vaak op een paar meter van elkaar staan, waarbij klokkengelui en de oproepen van de muezzin elkaar afwisselen.
ETEN & DRINKEN
Le Chef, Enab en Kahwet Leila zijn stuk voor stuk prima lokale restaurants waar je de smaakvolle Libanese keuken kunt ontdekken. Maar voor de échte authentieke gerechten is Tawlet (spreek uit als taoli, Arabisch voor ’tafel’) de place to be. Zaakvoerder Kamal Mouzawak laat er elke dag een andere kok uit een Libanees dorp aanrukken, zodat het hele spectrum van de rijke culinaire traditie de revue passeert. Op zaterdag staat er een buffet klaar met niet te missen highlights: labneh, hummus, tabouleh, kibbeh (fijngemalen vlees, gemengd met tarwe), shawarma (een sandwich met gemari- neerd lamsvlees), tahin (een pasta van sesamzaad) en nog zoveel meer.
Op de frontlinie van Beiroets bloeiende cocktailcultuur staat Central Station, gehuisvest in een gebouw in de vorm van een wagon, op de plaats waar ooit Beiroets treinstation stond. Deze bar bekleedt plaats 26 op de wereldwijde ranglijst van beste cocktailbars, en dankt die positie onder meer aan een ondergronds laboratorium, waar de bartenders naar hartenlust kunnen experimenteren met drankjes en spirits. Een wodka die smaakt naar chili? Geen probleem. Een gin infuseren met gerookte zalm? Staat ook op het menu. Dit is een walhalla voor liefhebbers van het betere drankje.
Het is geen toeval dat de horeca het in Beiroet zo goed doet. Vóór de burgeroorlog was dit al een stad waar mensen graag gingen tafelen, en nu de rust is teruggekeerd, pikken de inwoners de draad gewoon weer op. Pacifico, Taquería Del Jefe en Joe Peña’s zijn uitstekende Mexicaanse restaurants, waar je een rijkgevulde taco kunt combineren met een heerlijke margarita. In Sapa staat de Peruviaanse keuken centraal. The Happy Princelaat zich beïnvloeden door de New Yorkse stijl van eten en service. De hamburger is een aanrader, net als de droog gerijpte T-bonesteak of het ribstuk. Die worden naar hartenlust gecombineerd met een uitgelezen (Libanese) wijnselectie en lekkere cocktails.
Slapen
Tijdens de burgeroorlog was dit boetiekhotel het vaste bastion voor buitenlandse oorlogscorrespondenten. Ze waren er relatief veilig voor raketaanvallen en sluipschuttervuur omdat Hamra ook de diplomatieke wijk van Beiroet was. De vooroorlogse charme, toen beroemdheden als Graham Hill en Graham Greene er overnachtten, heeft The Mayflower nog steeds niet verloren.
Le Gray, een van de etablissementen van hotelmagnaat Gordon Campbell Gray, ligt aan het Martelarenplein, en vormt daarmee een ideale uitvalsbasis voor citytrippers. Dit gloednieuwe luxehotel beschikt over prachtige kamers, een infinity pool op het dak, en een dakterras waar je ’s avonds van cocktails kunt genieten. De service is onberispelijk, het uitzicht adembenemend.
Niet te missen
Net zoals België kan pronken met een uitgebreide bierkaart, heeft ook Libanon een nationaal drankje, dat diep vervlochten is met het DNA van het land. Arak is een overheerlijke anijsspirit, gedistilleerd uit het sap van druiven die in de Beqaavallei groeien, diep in het Libanongebergte. De bar Anise is dé plek waar je kunt kennismaken met deze drank. Eigenaar en bartender Hicham distilleert zijn eigen arak, en als je geluk hebt, kun je een flesje van zijn voorraad kopen en meenemen naar huis.
Met dank aan Aegean Airlines.aegeanair.com
‘Make food, not war’
Kamal Mouzawak, food entrepreneur in Beiroet
Er bestaat geen betere ambassadeur voor Libanon en Beiroet dan Kamal Mouzawak (48), een ex-foodjournalist en presentator van een populair kookprogramma, die nu zijn schouders zet onder Libanons authentieke foodscene. Tijdens het laatste conflict dat Beiroet teisterde, in 2006, toen Israël bombardementen uitvoerde om de Hezbollah-beweging te neutraliseren, bleef Kamals Souk el Tayeb koppig de kraampjes uitzetten. Deze prachtige boerenmarkt, waarin alle bevolkingsgroepen van het intens verdeelde Libanon hun zelfgeproduceerde landbouwproducten aanprijzen, haalde internationale koppen met hun slogan: ‘Make food, not war’. Vandaag is ook Tawlet (zie eten&drinken) een succesverhaal uit Kamals portfolio. Maar de accolades boeien hem niet. ‘Wat mij interesseert,’ zegt hij, ‘is hoe food en voedselcultuur mij beter maakt als individu. Landbouw en voedsel brengen een dialoog op gang, omdat ze een identiteit uitdrukken. Een identiteit die mensen samenbrengt.’ Terwijl we praten in Kamals stijlvol ingerichte appartement, waaien de verkeersdrukte van Beiroet en de oproep tot gebed van de muezzin binnen. ‘Ach, Beiroet’, zucht hij. ‘Een stad van extremen. Het mooie staat naast het lelijke, het arme naast het rijke, het lieflijke naast het groteske. Soms heel erg vermoeiend, maar extremen kunnen ook interessant zijn.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
