13 beruchte verbanningseilanden

Op het kleine rotsachtige eilandje Isla de Alcatraces (Eiland van de Pelikanen) werd in 1934 een gevangenis ingericht, The Rock’, die moest dienen voor de gevaarlijkste criminelen. Veroordeelden werden nooit meteen naar Alcatraz gestuurd, maar altijd pas nadat in andere gevangenissen was gebleken dat ze gevaarlijk en niet te verbeteren waren. In dertig jaar tijd verbleven 1545 gevangenen in Alcatraz waaronder beroemde figuren als Al Capone en George ‘Machine Gun’ Kelly.

Alcatraz had de naam dat het onmogelijk was eruit te ontsnappen. Van de 34 gevangenen die een poging waagden keerden er slechts vijf niet terug. Ze zijn vermoedelijk verdronken.

Sinds 1972 maakt Alcatraz deel uit het Golden Gate National Recreation Area en krijgt het meer dan een miljoen bezoekers per jaar.

Coiba Island is het grootste eiland dat tot Panama behoort en tusen 1919 en 2004 een beruchte strafkolonie voor de gevaarlijkste criminelen. Dat hield In de praktijk in dat er voornamelijk politieke tegenstanders heen gebracht werden.

Mensenrechtenorganisaties hebben jaren melding gemaakt van grootschalige mensenrechtenschendingen op Coiba Island.

In 2004 werd de strafkolonie Coiba Island gesloten en sinds 2005 is het een nationaal park dat op de lijst van Unesco staat. Het omvat niet alleen Coiba Island zelf, maar ook 37 kleinere eilandjes en de wateren eromheen.

Devil’s Island bestaat uit drie eilandjes en is waarschijnlijk de meest gevreesde strafkolonie uit de geschiedenis. Napoleon III begon in 1854 met het verbannen van Franse criminelen, spionnen en politieke gevangenen naar Devil’s Island.

Tot de sluiting in 1938 kwamen 80.000 gevangenen terecht op het Devil’s Island. Daar moesten ze hard werken in kampen of aan de aanleg van een weg. Omdat er zoveel gevangenen overleden werd Devil’s Island ook ‘Droge guillotine’ genoemd.

De beroemdste gevangene is kapitein Alfred Dreyfus die tussen 1895 en 1899 vier jaar in eenzame opsluiting op Devil’s Island doorbracht.

Tegenwoordig door de Japanse regering gepromoot als het Hawaii van Japan, diende dit vulkanische eiland tijdens de Edo periode (1603 – 1868) als verbanningsoord voor criminelen en politieke gevangenen. Van tevoren kregen de bannelingen nooit te horen hoelang ze op het eiland zouden moeten blijven en die onwetendheid bracht de gevangenen tot wanhoop.

Na 1868 geraakte Hachijojima in vergetelheid totdat Japan aan het einde van de Tweede Wereldoorlog een aanval van de Amerikanen op het eiland verwachtten. Duizenden soldaten werden op het eiland gelegerd en over een lengte van 65 kilometer werden tunnels gegraven die stand gehouden hebben tot op de dag van vandaag.

Tegenwoordig is Hachijojima een geliefde vakantieplaats voor inwoners van Tokio die de stad willen ontvluchten.

Om het aantal toeristen te vergroten heeft de Britse regering onlangs een vliegveld op het eiland bouwen laten bouwen.

Het ongeveer 70 vierkante kilometer grote St. Helena is nog altijd een Brits overzees gebied en tot voor enkel bereikbaar per boot.

Een van meest afgelegen gebieden op aarde en toch kent iedereen de naam St. Helena. Deze roem dankt het eilandje midden in de zuidelijke Atlantische Oceaan aan Napoleon die er na zijn nederlaag in de Slag bij Waterloo de laatste zes jaren van zijn leven doorbracht. Hij overleed er in 1821.

De Engelse militair en staatsman Oliver Cromwell gebruikte het kasteel op het kleine Ierse eilandje Inishbofin voor de kust van Connemara tijdens de 17e eeuw als een gevangenis voor katholieken.

Op Inishbofin werden de gevangenen stevig gemarteld waardoor de meesten hun verblijf er niet overleefden.

Tegenwoordig wonen ongeveer 200 mensen op Inishbofin verspreid over vijf dorpen. Voor toeristen is het een interessante bestemming, zowel voor vogel-, natuur- als geschiedenisliefhebbers.

Tussen 1946 en 1959 gebruikte de Ecuadoriaanse regering het eiland Isabela als een plaats om criminelen en politieke gevangenen op te bergen.

Ze moesten daar een muur bouwen van lavastenen, die ze een eind verderop uit een krater moesten halen. Die muur met als bijnaam Muro de las Lagrimas (Muur van Tranen) had geen enkel nut en is het enige dat tegenwoordig nog herinnert aan de tijd dat Isabela diende als strafkolonie.

Alhoewel het landschap en dierenwereld er prachtig is, trekt Isabela niet heel veel toeristen. Dat heeft hoofdzakelijk te maken met de afgelegen ligging van het eiland.

Het kleine eilandje Sainte-Marguerite diende als gevangenis van een van de meest raadselachtige gevangenen uit de geschiedenis. In 1687 werd, tijdens het bewind van Lodewijk XIV, een in het zwart geklede en gemaskerde man opgesloten in het fort. Later werd hij overgebracht naar de Bastille in Parijs waar hij in 1703 overleed.

Tot op de dag van vandaag is niet duidelijk wie die gevangene was. Volgens één van de vele speculaties zou hij de oudere broer van Lodewijk zijn. Alexander Dumas baseerde zijn roman De man met het ijzeren masker op deze theorie.

Volgens de Christelijke traditie werd apostel Johannes in 95 na Christus door de Romeinen verbannen naar Patmos. Daar schreef hij in de Grot van de Apocalyps het bijbel-boek Openbaring.

Tien eeuwen later, in 1088, bouwde de Griekse monnik Christódoulos een klooster op Patmos ter ere van Johannes. Sindsdien is het een belangrijk pelgrimsoord van Grieks-orthodoxe Christenen.

Sinds 1999 staan het Johannietenklooster, de Grot van de Apocalyps en de nabijgelegen Middeleeuwse nederzetting Chora op de Unesco lijst van Werelderfgoederen.

Robben Eiland is vooral bekend omdat Nelson Mandela hier tussen 1964 en 1990 gevangenzat. Maar het eiland diende al 400 jaar lang als verbanningsoord. De Vereenigde Oostindische Compagnie stuurde er in de 17e eeuw lastige zeelieden heen en vanaf 1846 gebruikten de Nederlanders en Britten het eiland als kolonie voor lepralijders.

Tussen 1960 en 1991 werden alle niet-blanke politieke tegenstanders weggestopt in de gevangenis op Robben Eiland.

Sinds 1997 is op Robben Eiland een museum ingericht en worden er rondleidingen gegeven. Het behoort nu tot de populairste bezienswaardigheden rond Kaapstad.

In 1704 werd de Brit Alexander Selkirk na onenigheid met de kapitein van zijn schip achtergelaten op Isla Más a Tierra, een klein eilandje op een afstand van meer dan 500 kilometer voor de kust van Chili. Vier jaar woonde hij op het eiland totdat hij in 1709 bevrijd werd.

Alexander Selkirk stond model voor Robinson Crusoe, de beroemde roman uit 1719 van de Britse schrijver Daniel Defoe.

In 1966 veranderde de Chileense regering de naam van het eilandje Isla Más a Tierra in Robinson Crusoe Island in de hoop meer toeristen te trekken.

Het Russische eiland Sachalin dat in de 19e eeuw diende als strafkolonie werd beroemde dankzij de schrijver Anton Tsjechov. Hij bezocht het eiland, waarvan toen beweerd werd dat niemand er ooit van terugkeerde, en schreef er in 1890 het boek De Reis Naar Sachalin over.

Alhoewel Tsjechov niet veel positiefs had te vertellen over Sachalin en vooral het strafkamp, zijn de inwoners hem nog altijd dankbaar.

Tegenwoordig is Sachalin nog altijd een ruig, door stormen geteisterd eiland met verpauperde gebouwen en wegen met gaten erin.

Tegenwoordig is het Japanse eilandje Sado met zijn bergen, bossen en fijne klimaat een populair vakantieoord, maar in de Middeleeuwen werden Japanners die uit de gratie gevallen waren van de toenmalige heersers naar dit eilandje verbannen.

Onder andere de dichter Asomioyu Hozumi (722) die de keizer bekritiseerde, Keizer Juntoko (1220) die de macht probeerde te veroveren en de monnik Nichiren (1271) die een radicale vorm van Boeddhisme predikte, kwamen terecht op Sado Island. Deze bannelingen keerden nooit meer terug naar het vasteland.

Sado Island staat tegenwoordig bekend om zijn tempels, historische sites en vele culturele festivals.