Twintig jaar na de release van The Devil Wears Prada speelt binnenkort het vervolg in de zalen. Modehuizen verdringen zich om mee te doen, een groot verschil met de eerste film, die ze boycotten. Vanwaar de ommezwaai?
Het was een opvallend moment tijdens de modeweken in Milaan afgelopen september. Bij het defilé van Dolce & Gabbana kon je aan de ene kant van de catwalk een icoon uit Hollywood spotten. Aan de overkant zat – met karakteristieke zonnebril en perfect gecoiffeerde carré – een icoon uit de modewereld. Tot zover niets bijzonders: op de eerste rij bij zo’n defilé zit altijd bekend volk.
Het echt bijzondere hier was dat de ene – Meryl Streep – er was om de andere – Anna Wintour – te vertolken. Want de bekroonde actrice stapt weer in haar rol van Miranda Priestly, het hoofdpersonage uit The Devil Wears Prada dat geïnspireerd is door de voormalige hoofdredacteur van het Amerikaanse magazine Vogue. De sequel komt in de lente van 2026 in de zalen, twintig jaar na de lancering van het origineel.
Bang van Anna
Dat er in de twee decennia na de release van de film heel wat gebeurd is, is het minste wat je kunt zeggen. Terwijl Miranda Priestly nog altijd aan het hoofd staat van het fictieve modemagazine Runway, nam Anna Wintour afgelopen juni ontslag als hoofdredacteur van Vogue, een functie die ze maar liefst 37 jaar bekleedde. Dat wil niet zeggen dat ze haar tijd voortaan op tennisvelden of met haar drie kleinkinderen zal doorbrengen: Wintour blijft verantwoordelijk voor de ‘algemene koers’ van het magazine, dat momenteel geleid wordt door de Frans-Amerikaanse Chloe Malle, én voor de organisatie van het Met Gala. Toch betekent haar beslissing een grote stap opzij.
Ik heb lang moeten zoeken voor ik in de modewereld iemand vond die met mij wilde praten, iedereen was bang van Anna Wintour.
Die nieuwe wind bij Vogue verklaart misschien waarom de grote modemerken en andere belangrijke luxespelers — die voor de eerste film nog elke samenwerking weigerden – er nu maar wat graag bij willen zijn. In 2006 botsten regisseur David Frankel en zijn kostuumontwerper Patricia Field nog op grote weerstand bij de modehuizen. Couturiers deinsden er toen voor terug om hun ontwerpen uit te lenen, uit angst voor de toorn van Anna Wintour.
‘Ik heb lang moeten zoeken voor ik in de modewereld iemand vond die met mij wilde praten, want iedereen was bang van Anna en Vogue en wilde niet in de ban gedaan worden’, vertelde scenarist Aline Brosh McKenna, die het boek van Lauren Weisberger (een voormalige assistent van Wintour) in een filmscript moest omzetten.
Topmodellen Gisele Bündchen en Heidi Klum hadden wél toegezegd om in de film te figureren, maar geen enkel groot modehuis wilde zijn medewerking verlenen. De enige uitzondering was ontwerper Valentino Garavani, die zelfs enkele lijnen tekst had.
Twintig jaar later is het een heel ander verhaal. Op sociale media circuleren massaal veel foto’s van de filmopnames, die gretig gedeeld worden door grote modemerken en ontwerpers. Binnen de sector zijn ze niet langer bang om in de film op te duiken, integendeel, ze zijn net bang om over het hoofd gezien te worden. Het zegt veel over de evolutie van de modewereld, maar ook over die van de media en de maatschappij in het algemeen.
Over The Devil Wears Prada 2
De sequel van The Devil Wears Prada is net als de eerste film gebaseerd op een boek van Lauren Weisberger. We volgen Andy Sachs, Emily Charlton en Miranda Priestly tien jaar na hun eerste samenwerking op de redactie van het magazine Runway. Priestly, stilaan aan het einde van haar carrière, concurreert met haar voormalige assistente Emily (vertolkt door Emily Blunt) om adverteerders binnen te halen. Emily staat ondertussen aan het hoofd van een magazine gespecialiseerd in luxebruiloften, dat ze met Andy heeft opgericht.
Andy staat op het punt om zelf in het huwelijksbootje te stappen. Ze heeft eindelijk het geluk gevonden en dat is alleen maar gelukt omdat ze ver, heel ver, van haar voormalige bazin Miranda weggebleven is. ‘Maar die laatste is jaloers op hun bruidsmagazine en ziet een kans om hen te herinneren aan wat er in het verleden is gebeurd. Ze slaat terug, duivelser dan ooit tevoren’, zo luidt de flaptekst van de roman Revenge Wears Prada: The Devil Returns.
Het boek kun je al lezen, voor de film is het wachten tot het voorjaar van 2026. Op 1 mei komt hij in de zalen in de VS.
Lieve oma
De reden waarom luxemerken van mening veranderd zijn? Volgens Vincent Grégoire, directeur van het Parijse trendbureau NellyRodi, is het simpelweg doordat ze de eerste film gezien hebben. ‘Ze hadden verwacht dat die een harde afrekening zou zijn, wat het boek wél was, maar de filmversie was erg afgezwakt. Topmerken kijken nu uit naar de sequel.’
Dat gaat zelfs zo ver dat ze hun eigen modeshow als filmdecor laten gebruiken, zoals Dolce & Gabbana deed. Wat denkt Grégoire over de verrassende confrontatie tussen Streep en Wintour? ‘Ik vond het lachwekkend. Ik voel me bovendien erg ongemakkelijk bij de voorstelling in de film van Anna Wintour aan het einde van haar carrière. Ze ijverde haar hele loopbaan voor de promotie van jonge ontwerpers en hun creaties, en nu wordt ze gereduceerd tot een bril en een kapsel, alsof al haar verwezenlijkingen vergeten zijn. Ze verdient beter dan te worden neergezet als een bitch die de naam van haar assistente niet eens onthoudt.’
De eerste film toonde niet de fraaiste kant van de mode-industrie: gesloten, defensief, zonder humor.
Thomas Zylberman, stilist en trendwatcher bij het agentschap Carlin, nuanceert: ‘Dat haar carrière eindigt toont dat Anna Wintour ook maar een mens is, die ouder wordt zoals iedereen. Ze is een beetje een lieve oma geworden, met een kleerkast vol schatten om uit te delen. Ik denk dat ze zichzelf aan het heruitvinden is.’
Opwindende tijd
Eén ding staat in ieder geval vast: de modewereld heeft drastische veranderingen ondergaan sinds de eerste film uitkwam. Frédéric Godart, hoogleraar sociologie aan de INSEAD Business School: ‘In de modewereld komen alle aspecten van de maatschappij samen: cultuur en economie uiteraard, maar ook politiek en technologische ontwikkelingen. Maak je een film over mode, dan maak je eigenlijk een film over de maatschappij.’
‘De eerste film heeft zeker zijn stempel gedrukt op zijn tijd’, aldus de socioloog. ‘Het is interessant dat de sequel uitkomt op het ogenblik dat de modesector grote veranderingen ondergaat door sociale media en nieuwe technologieën als AI en virtual reality. De klant is veeleisender geworden, bijvoorbeeld wat inclusiviteit en duurzaamheid betreft.’
Ook de luxesector staat onder druk, onder andere door de generatiekloof, die het publiek in tegengestelde groepen verdeelt. ‘Maar toch,’ stelt Godart, ‘is dit een opwindende tijd, aangezien elke crisis een kans tot vernieuwing inhoudt.’
Geen humor
Het is geen wonder dat de grote merken in de periode tussen de eerste en de tweede film van mening veranderd zijn, aldus Godart. ‘De eerste film toonde niet de fraaiste kant van de mode-industrie: gesloten, defensief, zonder humor. Maar die zaken zijn flink verbeterd, de modewereld anno 2025 ziet er helemaal anders uit, vooral door sociale media.
Het idee van een gesloten wereld is afgebrokkeld. Tegenwoordig komt het erop aan om gezien, gedeeld en geliket te worden. Om Gabrielle Chanel te parafraseren: de mode moet vooruit, niet achteruit, en dat lijkt iedereen vandaag begrepen te hebben. Humor en ironie zijn voor veel merken sleutelbegrippen geworden. De tijden veranderen en een nieuwe film over dit onderwerp is welkom, al was het maar om de wereld te tonen hoe de industrie er vandaag uitziet.’
Dat sociale media een hoofdrol spelen in die radicale ommezwaai is iets waar Vincent Grégoire rotsvast van overtuigd is: ‘Vroeger was de gedrukte pers oppermachtig, maar die macht is verschoven naar het digitale. Wie gezien wil worden op de socials moet een beroep doen op de sterren van dat medium. Dat zie je op de eerste rijen van de defilés, waar Anna Wintour naast celebs en influencers zit. Modejournalisten hebben ook niet meer het alleenrecht op goede smaak.’
‘We bevinden ons in een aandachtseconomie’, vult trendwatcher Thomas Zylberman aan. ‘Alles wat hip is op de socials, is voor de merken een manier om de aandacht te trekken.’ Viraal gaan is de boodschap, ook al kan die aandacht ongewenste vormen aannemen. Want na de aanvankelijke opwinding over de sequel, is er intussen al een zekere verzadiging opgetreden. De film speelt nog niet in de zalen, maar we hebben de indruk dat we alles al gezien hebben door de vele foto’s van de drie hoofdactrices die gretig gedeeld worden op Instagram en TikTok. ‘Toch zal iedereen uit de sector naar de film gaan kijken’, zegt Zylberman. Een zeker snobisme is eigen aan het wereldje en al wie zich smalend uitlaat over de film, doet dat vooral voor de buitenwereld. ‘Privé houden ze wel van hun pleziertje en zullen ze zeker naar de cinema gaan.’
Buzz verkoopt
De sector heeft de voorbije twintig jaar best wat te verduren gekregen en heeft, net als de merken, alles te winnen bij de dynamiek van vervolgfilms en de commerciële deals die daarbij komen kijken. ‘Producenten hebben te maken met een concurrentiële markt, dus geeft het zekerheid als ze op bestaande merken kunnen leunen’, analyseert de Brusselse filmcritica Aurore Engelen. De hype komt ook met een zekere nostalgie en die kan erg lucratief zijn: ‘In een wereld die steeds moeilijker te begrijpen is, biedt herkenbaarheid een beetje troost.’
Zelf ziet Engelen de artistieke waarde van een sequel niet in. Maar de commerciële waarde, zegt Thomas Zylberman, die is wel groot. ‘Mode en luxe hebben tegenwoordig een zeer groot publiek. De kopers blijven een geprivilegieerde groep die er het geld voor heeft, maar de groep toeschouwers is enorm gegroeid.
Modebedrijven meten het succes van hun defilé tijdens de modeweek af aan het aantal views op YouTube.’ ‘De macht ligt tegenwoordig bij de massa’, vult Vincent Grégoire aan. ‘De fascinatie voor wat er omgaat achter de schermen van de luxe en de macht, gaat samen met het verlangen om de iconen neer te halen, hun ongenaakbare status af te nemen en zo elke hiërarchie af te breken.’ Bijvoorbeeld door Anna Wintour te reduceren tot een figurante in een film die niet meer is dan een parodie op haar carrière? Dat is wat te kort door de bocht. Want sommige dingen zullen nooit veranderen. Modehuis Dolce & Gabbana mag er dan al mee ingestemd hebben om enkele foto’s van het defilé te delen en off the record enkele (zeer vage) geheimpjes over de opnames te vertellen, de officiële reactie van Domenico Dolce en Stefano Gabbana is een strikt ‘geen commentaar’. Het doek is dus nog niet gevallen voor Miranda – pardon, Anna.
Wat modehuizen in ieder geval goed hebben begrepen is dat de buzz op sociale media belangrijker is dan de box office. Dat paparazzi en amateurfotografen op de loer liggen rond de plaatsen waar de film gedraaid wordt en elke glimp van een outfit online gooien, geeft grote merken een boost waarvoor ze anders een dure reclamecampagne moeten betalen.
Een voorbeeld: de befaamde stiliste Gabriela Hearst ontwierp een van de kleurrijke jurken die Anne Hathaway, alias Andy Sachs, op de filmset droeg. Dat werd opgepikt door het platform Launchmetrics en leverde naar verluidt een Media Impact Value of MIV (hoeveel de exposure waard is) van 1,35 miljoen dollar op. Dat bedrag wordt nog indrukwekkender als je weet dat het 60 procent meer is dan de MIV die het lente-zomerdéfilé 2025 voor het merk opbracht, terwijl de jurk daar voor het eerst werd getoond.
