Topmodel Delfine Bafort is helemaal terug: ‘Ik doe deze job vandaag dubbel zo graag’

Ze werd in 1996 ontdekt op een modellenwedstrijd en draaide jarenlang mee aan de top, maar zwichtte uiteindelijk voor de magie van filmsets. Toch is Delfine Bafort op haar 44ste weer helemaal terug als model. “Ik doe deze job vandaag dubbel zo graag.”

Campagnes voor onder meer Balenciaga, Versace en Calvin Klein Jeans, shoots in bladen als Vogue,The Face en i-D, catwalkopdrachten in alle grote modesteden: kort na de eeuwwisseling ging het hard voor Delfine Bafort. Tot het Belgische topmodel in 2003 de vrouwelijke titelrol in Felix van Groeningens regiedebuut Steve + Sky vertolkte. Daarop trok Delfine Bafort zich terug uit de schijnwerpers en begon ze in alle stilte aan een theateropleiding. Sindsdien speelde ze onder meer in Vincent Gallo’s Promises Written in Water en Willem Wallyns All of Us, terwijl ze in 2010 ook weer aan de slag ging als model.

Vandaag is Delfine Bafort 44, moeder van Ellis Mikky (6) en Lio (3), en helemaal een multitasker. Zo rondde ze eind vorig jaar de opnames af van een nieuwe film, Holy Rosita van Wannes Destoop. Bovendien tekende de Gentse onlangs bij Tom Van Dorpes modellenbureau NOAH mgmt. Dat leverde haar alvast een shoot voor W Magazine, opdrachten voor Hermès en Helmut Lang en een defilé tijdens de jongste mannenshows op.

“Door corona en het moederschap heb ik sinds 2019 amper als model gewerkt, maar de laatste maanden begon het toch weer te kriebelen”, vertelt Bafort thuis in Gentbrugge. “Dit zijn de laatste jaren dat ik dit werk kán doen, en uiteindelijk doe ik het vandaag dubbel zo graag. Ik sta steviger in mijn schoenen dan vroeger, er is geen druk meer en ik kom oude bekenden tegen die ook allemaal volwassen geworden zijn – eigenlijk is het alleen maar leuker geworden.”

Op je zestiende won je de publieksprijs op de modellenwedstrijd van Flair, een jaar later defileerde je in Parijs voor Belgische ontwerpers als Dries Van Noten. Een kinderdroom?

“Helemaal niet. Mijn moeder had me voor die wedstrijd ingeschreven omdat ze vond dat ik de juiste maten had en zij graag de hoofdprijs, een beautycase, wilde winnen. (lacht) Zelf zag ik het eigenlijk niet zitten om op een podium te staan. Ik rebelleerde in die tijd wel door stiekem op café te gaan en zo, maar ik was enorm introvert en verlegen. Misschien ben ik daarom ook model en actrice geworden: om van mijn remmingen af te raken.”

Had je ook als actrice dat duwtje nodig? Uiteindelijk was het je toenmalige vriend Felix van Groeningen die je vroeg om de rol van Sky te spelen in Steve + Sky.

“Zelf was ik er niet meteen zeker van dat ik dat zou aankunnen. Ik had in ’98 alleen enkele keren op de planken gestaan in The Best of Kung Fu, een voorstelling van Felix, Jonas Boel en Pol Heyvaert. Mijn rol daarin stelde niet veel voor, maar ik vond het wel heel erg leuk om te doen. Waarschijnlijk wilde ik diep vanbinnen dus al langer acteren, maar geloofde ik gewoon niet genoeg in mezelf. Gelukkig was ik dankzij mijn ervaring met catwalks, fotografen en teamwerk toch al iets expressiever en socialer in 2003, want in het begin van mijn carrière durfde ik amper te bewegen of te praten. Een acteeropleiding volgen, een hoofdrol spelen: zonder mijn bagage als model was dat een struggle geweest.”

Als topmodel werd je vaak omschreven als een tomboy. Was dat slechts een look dan?

“Ik ben internationaal doorgebroken op een moment dat de glamour van de jaren negentig plaatsmaakte voor grunge en heroin chic. Jongensachtige meisjes als ik hadden dus een streepje voor. Ik vond dat etiket niet altijd prettig – ontwerpers en fotografen staken me vaak in een genderfluïde rol en dus in mannenkleren – maar ergens klopte het wel: ik wás geen klassiek meisje. Zo droeg ik rond mijn vijftiende Adidas-jasjes zoals Damon Albarn van Blur, kleurde ik mijn haar platinablond en plakte ik mijn borsten af omdat ik die vrouwelijke vormen vervelend vond. Nu ik ouder ben en mijn trekken alleen maar scherper worden, is het eerder omgekeerd: was je maar wat vrouwelijker, denk ik soms.” (lacht)

Je werd vaak in één adem genoemd met andere Belgische meisjes die toen aan de top stonden, zoals Hannelore Knuts, Anouck Lepère en An Oost. Vormde die zogenaamde Belgian wave een hechte groep?

“Toch wel, want we liepen gedurende zes, zeven jaar bijna allemaal dezelfde shows. Dat was fijn, want zo reisden we wel apart, maar hadden we elkaar. Competitiedrang kenden we niet: als Belgen waren we gewoon hardwerkende meisjes die met hun twee voeten op de grond stonden. Met An was ik trouwens al bevriend sinds ’98, toen zij samen was met de beste vriend van Felix. Aan haar heb ik in mijn topjaren als model veel gehad. Destijds was ik helemaal niet volwassen voor mijn leeftijd – ik ging soms rechtstreeks van een club naar een casting of een shoot en was in New York meer met de architectuur bezig dan met de weg vinden – maar dankzij An ben ik toch overal netjes geraakt.” (lacht)

In 2005 begon je aan de opleiding drama aan het KASK en zette je je carrière als model on hold. Had je er genoeg van?

“Na Steve + Sky wilde ik vooral het acteren goed onder de knie krijgen en me daarop toeleggen. Daarnaast begon het modellenleven ook wel te wegen, want ik zat alles bij elkaar zeven maanden per jaar in New York en holde tijdens de modeweken van show naar show. Thuis in Gent kon ik amper afspreken met vrienden en familie omdat ik voortdurend stand-by was voor opdrachten. Zonder Marielou Eggermont van mijn toenmalige moederagentschap Models Office had ik het trouwens geen negen jaar volgehouden. Bij momenten heb ik haar echt huilend opgebeld.”

Van de feestjes met de internationale jetset naar de schoolbanken, viel dat mee?

“Ik was de oudste van mijn groep en voelde meteen dat die opleiding echt mijn ding was. Ik heb daar mijn tweede jeugd beleefd. Bovendien was het goed om weer een vaste stek te hebben en ergens thuis te horen. Ik was als model altijd onderweg geweest, van het ene vluchtige contact met mensen naar het volgende, aan het KASK voelde ik me geaard.”

Tot nog toe zagen we je vooral in artistieke kort- en langspeelfilms. Heb je gewoon een eigenzinnige smaak?

“Ik kijk zelf het liefst naar arthouseproducties en was op een bepaald moment op zoek naar projecten met meer inhoud, maar de reden om voor een film te kiezen, is elke keer anders. Bij Promises Written in Water kon ik met een fantastische regisseur als Vincent Gallo werken, bij Holy Rosita vond ik het vooral interessant om een moeder van vijf kinderen te spelen. Bij Wannes Destoop gaat het bovendien om een debuutfilm, wat ik ook bij Felix en Lydia Rigaux al een geweldige ervaring vond. De energie op de set van een eerste langspeelfilm kun je met niets anders vergelijken.”

Je films behandelen zelden vrolijke thema’s.

“Thuis vraagt mijn lief Arend (acteur Arend Pinoy, red.) me soms of ik wéér in een zwaar boek zit – misschien trek ik dat gewoon aan. (lacht) De zin van het leven, de bron van geluk: daar was ik als tiener al graag mee bezig. Maar ik sluit puur entertainment zeker niet uit. Een goede horrorprent, bijvoorbeeld, daar zou ik meteen voor tekenen.”

Helpt je ervaring als model bij het acteren?

“Als model moest ik mijn zenuwen verbergen en zelfverzekerdheid uitstralen, dat kon ik dus al. Toch zijn het moeilijk vergelijkbare beroepen. Een bepaalde sfeer oproepen in een modeshoot of wekenlang in het hoofd van een personage kruipen, naar de camera toe poseren of die juist negeren: dat zijn heel verschillende dingen. Als model is het belangrijkste ook hoe je eruitziet, terwijl je dat als acteur juist moet vergeten. Bovendien moeten mensen je een kans willen geven – het vooroordeel dat modellen dom en oppervlakkig zijn maakt overstappen naar iets anders altijd net iets moeilijker.”

Van de filmset naar een fotoshoot of een defilé in Parijs of Milaan: hoe slaag je erin alles te combineren?

“Dat valt wel mee, hoor. Ik zal als model nooit meer zoveel opdrachten binnenrijven als vroeger, maar dat is oké. Ik heb jarenlang van de top geproefd, alles wat nu nog komt is extra. Te veel werk zou ik ook niet wíllen. Arend en onze kinderen hebben me zoveel geluk en rust gebracht, ik zou er veel te veel van afzien om voortdurend weg te zijn. Ik heb de meevaller dat editorials vandaag vooral in Londen en Parijs geschoten worden en niet meer in New York, maar voor mij zijn zes opdrachten als model per maand en elk jaar ook een mooi filmproject meer dan genoeg. Het belangrijkste vandaag is mijn leven hier.”