Te slordig, te stijf of te sexy: waarom outfits van politici voer voor controverse zijn
Er werd deze week nogal wat inkt verspild aan de cover van Vogue. De Amerikaanse modebijbel scoorde een interview met Kamala Harris, vicepresident vanaf 20 januari. Harris is niet alleen de eerste vrouw die de post bekleedt, ze heeft ook zwarte en Aziatische roots.
Michelle Obama sierde drie keer de cover van Vogue, Melania Trump één keer, ter gelegenheid van haar ‘sprookjeshuwelijk’ met Donald Trump. Als first lady werd ze vier jaar lang genegeerd. De verkiezing van Harris is historisch — een mijlpaal voor alle vrouwen. En dus hoort ze op de cover van ’s werelds belangrijkste vrouwenblad. Daar is bijna iedereen het over eens.
Maar het resultaat blijkt een fiasco.
Vogue onthulde deze week niet één maar twee covers: de printeditie, met Kamala Harris in sneakers, en een digitale versie, met een formeler portret van de vicepresident, in een blazer van Michael Kors.
1.0voguemagazineInstagramhttps://www.instagram.com/rich658
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Er klinkt vooral gemor over de manier waarop Harris is afgebeeld: eerder gewoontjes, zonder veel égards voor haar status. Dat de machtigste vrouw van Amerika Converse All Stars draagt en doordeweekse plunje, en er bovendien ietwat slordig uitziet, wijst volgens de critici op een gebrek aan respect.
“She looks like she’s going to the mall,” schreef iemand op sociale media.
Anna Wintour repliceerde in een podcast van The New York Times dat het precies de bedoeling was om Harris te tonen zoals ze écht is. Herkenbaar, toegankelijk.
Nu iedereen, door de pandemie, er wat sjofeler bijloopt, hebben we behoefte aan een vicepresident in gewone kleren, vindt Wintour.
1.0voguemagazineInstagramhttps://www.instagram.com/rich658
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Van dure sneakers en goedkope sneakers
Kleren zijn belangrijk in het openbare leven.
Dat bleek de afgelopen week niet alleen in de Verenigde Staten, maar ook hier, met de heisa rond Kaat Bollen, die door de psychologencommissie werd veroordeeld wegens ’te sexy’. Ze zou de waardigheid van haar beroep ‘in gedrang brengen’ door op sociale media al eens een blote schouder of een décolleté te openbaren.
En bovendien: felrode lipstick (the horror!)
Net zoals bij Kamala Harris gaat het bij Bollen over representatie. Hoe hoor je er als openbare figuur uit te zien? Heeft iemand daar zaken mee? Is wat je doet niet belangrijker dan wat je draagt om dat te doen?
Er zijn geen duidelijke regels. Er zijn bibliotheken volgeschreven over etiquette, maar voor zover we konden nagaan heeft niemand een boek gewijd aan klederdracht voor hoogwaardigheidsbekleders.
In de politiek was het vroeger gemakkelijk: dat was overwegend een mannelijk beroep, en die mannen droegen — en dragen vaak nog steeds — pak en das.
Los van de controverse: het is gewoon geen goede cover
Toen Margaret Thatcher vanaf 1979 bewees dat vrouwen ook ‘van staal’ konden zijn, deed ze dat met kleren die net zo conservatief waren als haar bewind: twinsets, parels, pussy-bows en zijden sjaals. Om als vrouw gerespecteerd te worden in een mannenwereld, zag je er maar beter niet té vrouwelijk uit.
Intussen is er veel veranderd. Onze samenleving is in zijn geheel veel minder formeel dan vroeger, ook op de werkvloer. Zowel maatpak als stofjas zijn uitgestorven. We dragen tegenwoordig allemaal (min of meer) wat we willen, en ook van onze politici verwachten we niet langer een pak en das. Al wordt er soms toch nog raar opgekeken wanneer een parlementslid of minister er niet uitziet als een grijze muis.
Neem Conner Rousseau, die net zoals Kamala Harris graag sneakers draagt — een voorkeur waar door de pers eindeloos is over gepalaverd, terwijl echt wel iedereen van Rousseaus leeftijd nooit iets anders dan sneakers heeft gedragen.
De voorstanders constateerden dan ook dat de jonge politicus zich kleedt zich zoals zijn (potentiële) kiezers: hij is toegankelijk, één van ons. De tegenstanders argumenteerden dat de doorsnee werkmens zich geen Alexander McQueens kan veroorloven. De Converse All Stars Chuck Taylors van Kamala Harris daarentegen zijn sinds de jaren twintig praktisch onveranderd, een Amerikaans symbool en goed betaalbaar op de koop toe.
Een flauwe cover
Los van de controverse: het is gewoon geen goede cover. De kleuren zijn flets. De synthetische gordijnen in bleekroze en gifgroen op de achtergrond verwijzen blijkbaar naar de studentenclub waar Harris ooit lid van was, maar voegen behalve wat vergezochte symboliek weinig toe. Er is niets bijzonder aan de foto’s. Ze zijn ondermaats voor een tijdschrift dat doorgaans fortuinen veil heeft voor covershoots.
Als u003cemu003eVogueu003c/emu003e de politica u003cemu003efull-glamu003c/emu003e had afgebeeld zouden de reacties allicht nog heftiger zijn geweest
De fotograaf van dienst was de nochtans getalenteerde Tyler Mitchell, de eerste zwarte fotograaf bij wie Vogue een covershoot bestelde (Beyoncé, in september 2019), en blijkbaar nog altijd de enige zwarte fotograaf in de digitale rolodex van uitgever Condé Nast — hij portretteerde onlangs ook volksvertegenwoordiger Alexandria Ocasio-Cortez voor zusterblad Vanity Fair. (Die kreeg dan weer kritiek omdat ze zich als socialistische politica in dure merkkleren liet fotograferen — een garderobe ter waarde van 14.000 dollar, berekende iemand: het is ook nooit goed.)
Meer dan mode
Waren de sneakers écht het probleem in de foto? Dat de cover als een mislukking kan worden beschouwd, heeft in wezen niets met de outfits van Harris te maken – die de vicepresident overigens zelf uitkoos, zowel de casual look als het blauwe pak. Als Vogue de politica full-glam had afgebeeld, in een couturejurk van pakweg Chanel, met celebrityfotograaf Annie Leibovitz achter de lens, zouden de reacties allicht nog heftiger zijn geweest.
Misschien was er tijdens de fotoshoot met Kamala Harris gewoon te weinig tijd om een geslaagd portret te maken. Misschien was er totaal geen vonk tussen fotograaf en model. De pandemie, met bijhorende veiligheidsmaatregelen en restricties, heeft allicht voor extra stress gezorgd. Met minder afstandsregels, een geslaagdere backdrop en beter licht was het portret wellicht krachtiger geweest. Zelfs mét All Stars.
#ikkoopbelgisch
Toen minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden vorige week door Knack werd geïnterviewd, kreeg ze ook een vraag over haar modekeuze. U krijgt daar veel complimenten over, zei de journalist. “Ik stel dat ook vast,” repliceerde de minister. “Als ik iets Belgisch draag, wordt dat opgepikt. Voor die winkels is dat leuk in deze tijden.”
Misschien is #ikkoopbelgisch de oplossing voor het vestimentaire vraagstuk van onze Belgische politici. Misschien kan Conner Rousseau zijn McQueens en zijn Reeboks ruilen voor sneakers van Rombaut en kan Bart De Wever zijn Beiers geïnspireerde fantasiepakken (met N-VA-monogram op de binnenvoering) vervangen door, pakweg, Dries Van Noten. Joachim Coens valt vast nog meer op in een jas van Walter Van Beirendonck.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
