Sébastien Jondeau, sidekick van Karl Lagerfeld: ‘Karl is als een vader voor mij’

Van kruimeldief uit de banlieues tot Karl Lagerfelds rechterhand: het levensverhaal van Sébastien Jondeau leest als een rags to richesjongensboek. ‘Dit is geen job, het is een leven.’

Op haast elke foto van modeontwerper Karl Lagerfeld staat hij ook. Ergens op de achtergrond: een knappe veertiger met kort bruin haar, een gebeiteld gezicht, brede torso en spleetje tussen de voortanden. Het is Sébastien Jondeau (43), Karls bodyguard, persoonlijk assistent en chauffeur. Zeg maar allround rechterhand, al meer dan twintig jaar. Het maakt van Jondeau Lagerfelds bekendste sidekick. Op Choupette na dan, zijn langharige Birmaanse kat die vier fulltimeverzorgsters zou hebben. Het beestje heeft 116.000 volgers op Instagram, een eigen boek en merchandising.

Van bodyguard tot designer

Ook sidekick Jondeau schuwt de schijnwerpers niet. Voor Karl Lagerfelds eigen label debuteerde hij in 2005 als catwalkmodel, de afgelopen jaren figureerde hij in elke campagne en nu ontwerpt hij zelf kleren. Momenteel hangt zijn tweede collectie – voluit: ‘Karl Lagerfeld curated by Sébastien Jondeau’ – al in de rekken. Jondeau: ‘Het vertrekpunt was mijn eigen stijl en die is behoorlijk klassiek. Anderen staan met excentrieke outfits. Ik zie eruit alsof ik verkleed ben. Voor mijn job heb ik geen dresscode. Alles kan, maar ik verkies een nette look. Ik kan heel zelden eens een jogging met sneakers dragen, maar dan alleen als ik thuis bij Karl werk. Hij heeft zeker mijn kledingstijl beïnvloed, al is het maar omdat we vaak samen shoppen.’

In Jondeaus eerste collectie zitten evergreens, zoals een zwart kostuum, een smokinghemd, een jeans en een gestreepte zeemanstrui. Zijn tweede drop, die nu in de winkel ligt, is sportiever en duidelijk geïnspireerd door boksen, Sébastiens favoriete sport: T-shirts, joggingbroeken, hoody’s en een bomberjack. ‘Nee, Karl heeft mijn hand niet vastgehouden tijdens het ontwerpen. Ik wist goed wat ik wilde en het designteam werkte alles uit.’ Waarom vroeg Karl Lagerfeld in godsnaam aan zijn bodyguard om een gastcollectie te tekenen? Tegen de vakwebsite Women’s Wear Daily (WWD) verklaarde hij dat ‘Sébastien een heel ander type man belichaamt dan de bleke magere jongetjes die doorgaans de catwalk bevolken. Het zijn die dertigers en veertigers die ik met mijn merk wil aanspreken.’

Rolls-Royce of privéjet

We ontmoeten Jondeau in het hoofdkwartier van Karl Lagerfeld, in een klein zijstraatje van boulevard Saint- Germain. Eenmaal voorbij de gelijkvloerse showroom belanden we in een weinig glamoureus bureautje op de tweede verdieping, waar Jondeau ons opwacht met espresso, koekjes en een brede glimlach. Hij oogt relaxed in een dikke gebreide coltrui en donkere jeans.

De Parisien is met de fiets gekomen en was duidelijk alleen op pad deze ochtend. Want als hij samen met Karl is, rijden ze in een Rolls-Royce. Of nemen ze de privéjet. ‘Voor iemand als Karl is het onmogelijk om lijnvluchten te nemen. Daarvoor is zijn agenda te complex’, weet Jondeau. En daarvoor vliegt hij ook te vaak. Alleen al voor zijn werk pendelt hij tussen Parijs en Rome. Hij is ook regelmatig in Monaco of in Ramatuelle, bij Saint-Tropez. Dan vliegt hij dagelijks op en af naar Parijs om te komen werken. In de stoel tegenover hem zit dan niet Choupette – die blijft veilig thuis in Parijs – maar Jondeau. ‘Ik ben er altijd bij. Bij elke afspraak en bij elke meeting, bij Chanel, bij Fendi of waar dan ook.’

Het doet dromen, een leven in het kielzog van Karl Lagerfeld: de man die al 65 jaar meedraait in de mode, als ontwerper van Fendi (54 jaar), Chanel (36 jaar) en onder zijn eigen naam (35 jaar). Hij fotografeert alle campagnebeelden zelf en shoot voor internationale modebladen. Hij heeft een eigen uitgeverij inclusief boekwinkel. Hij ontwerpt ook voor andere merken, zoals de eerste designercollectie van H&M vijftien jaar geleden, jeans voor Diesel, een boksbal voor Louis Vuitton, schoenen voor Hogan, de presidentiële suite in Hôtel de Crillon, cosmetica van Shu Uemura en zelfs kleurpotloden. De Kaiser zit nooit stil.

Sebastian Jondeau dus ook niet. ‘Officieel heet het een job. Maar het is veeleer een leven. Weekends of vrije tijd heb ik amper. Maar dat vind ik niet erg. Ik ben nogal snel verveeld. Dit is voor mij dan ook een droomjob. Het is echt nóóit saai. Karl is een magische persoon. Hij geeft je energie. Dankzij hem heb ik me cultureel kunnen ontwikkelen en ontmoet ik zoveel boeiende mensen: van filosofen tot artiesten en zaakvoeders. En anders dan een gewone bodyguard, heb ik als persoonlijk assistent ook echt de kans om met die mensen te praten en van gedachten te wisselen. Dat is fantastisch. De dag dat ik Gorbatsjov ontmoette, vergeet ik nooit meer’, glundert Jondeau. We proberen nog wat sappige verhalen los te peuteren, maar echt scheutig met saillante details is Jondeau niet. Tekende hij misschien een geheimhoudingsclausule? ‘We hebben niks op papier gezet. Niet nodig. Discretie is voor mij vanzelfsprekend.’

Voor de buitenwereld lijkt Lagerfeld haast een karikatuur met zijn opgekamde kuif, staartje, oversized zonnebril, stijve hoge kraag en volledig zwart-witte outfit. Hij spuit opzettelijk mist rond zijn persoonlijkheid door te liegen over zijn leeftijd en zelden interviews te geven. ‘Dat is een bewuste strategie om mensen op afstand te houden. Maar in werkelijkheid is hij totaal niet kil. Hij is een van de meest genereuze en trouwe mensen die ik ken. Iedereen die voor hem werkt, blijft jaren. Het is als een familie’, vertelt Jondeau. ‘Natuurlijk blijft hij mijn baas en ik respecteer hem, maar onze band is heel amicaal. Karl is de mens met wie ik in mijn leven al de meeste uren heb doorgebracht. Hij is een vaderfiguur voor mij. Ik heb mijn ouders heel jong verloren. Karl gaf me het deel van mijn opvoeding dat ik daardoor miste. Hij leerde me dingen die ik tot dan toe niet kende, zoals generositeit. Uitdelen en weggeven zonder daar tamtam rond te maken. Als een vriend in de problemen zit, dan help ik.’

Jondeau zit letterlijk front row in het leven van Lagerfeld. Hoe ziet zijn dagschema eruit? ‘Karl werkt elke dag. De gemiddelde sterveling werkt en kijkt uit naar een vrije dag of een vakantie. Karl heeft alles al gezien en gedaan. Overdaad, feesten en weelde. Het enige wat hem nu nog interesseert, is creëren. Dus spendeert hij zijn tijd het liefst aan zijn ontwerptafel. Hij is een heel ongewoon iemand. Daarom realiseert hij ook ongewone dingen. Ik ken niemand zoals hij. Hij is een wandelende encyclopedie. Ongelooflijk wat hij allemaal weet.’

Wat er precies op Jondeaus visitekaartje prijkt, is niet duidelijk. Hij staat bij niemand op de payroll, maar werkt onafhankelijk en rechtstreeks voor Lagerfeld. ‘Ik heb mijn eigen bureau, al werk ik heel vaak bij Karl thuis. Daar zitten we rustig en discreet.’ Jondeau doet alles wat Karl persoonlijk aangaat: van chauffeursdiensten tot rekeningen betalen. Maar hij is ook écht Karls bodyguard. ‘De meeste mensen willen een foto of een handtekening. Maar in de afgelopen twintig jaar moest ik toch twee of drie keer écht ingrijpen, toen de situatie bedreigend was voor Karl. Wellicht waren er meer gevaarlijke momenten, maar die ontmijnden we voordat het zover kwam. Als bodyguard moet je vooral anticiperen, niet reageren. Je hersenen zijn belangrijker dan je vuisten’, klinkt de breedgeschouderde veertiger filosofisch.

Elke dag vechten

‘Toen ik net voor Karl werkte, was ik superagressief. Elke dag kwam ik op kantoor met een schram of een zwachtel. Ik was wat paranoïde, voelde me nogal snel aangevallen en haalde gemakkelijk uit.’ Jondeau vertelt het haast trots. Zijn agressiviteit komt niet uit de lucht vallen. Hij groeide op in Aubervilliers en Gonesse, banlieues ten noorden van Parijs. ‘Het eerste wat je er leert als kind is om je te verdedigen. Het is een jungle in de filosofische zin van het woord: de sterkste wint. Mijn vrienden en ik vochten de hele tijd. Maar die strategie werkte dus niet in Parijs’, merkt hij op. Zit die wildebras nog altijd in hem? ‘Zeker, maar ik heb hem weten te temmen. Als ik nu op bureau kom met een hechting, is het van een of ander ongeluk. Ik hou nu eenmaal van risico’s en zoek constant naar nieuwe kicks. Op mijn twaalfde begon ik met motorcross, op mijn zestiende met boksen. Nu spring ik uit helikopters of vlieg ik door het water met een flyboard of jetsurf. Ik heb nu meer geld en duurdere speeltjes dan vroeger, maar in mijn hoofd ben ik nog altijd hetzelfde kind van vijftien.’

Hoe belandt een straatschoffie uit de banlieues in de chique triangle d’or van Parijs? Via een omweg natuurlijk. In het geval van Sébastien was dat via het transportbedrijf van zijn stiefvader, gespecialiseerd in antieke meubelen en de vaste transporteur van Lagerfeld die jarenlang achttiende-eeuwse Franse meubelen verzamelde. Tijdens een schoolvakantie moest Sébastien met zijn stiefvader stukken leveren op rue de l’Université 15. Een moment dat Jondeau zich herinnert als gisteren. ‘Dat immense appartement: ik wist niet wat ik zag. Eerst liet Karl ons twee uur wachten, maar achteraf gaf hij ons een vette fooi.’

Dat was in 1990, Sébastien was toen vijftien. Na die eerste keer, volgden nog vele andere. ‘Ik wilde altijd met hem praten en stelde talloze vragen’, weet Jondeau nog. ‘Jaren later kwam ik Karl opnieuw tegen. Ik had intussen mijn legerdienst gedaan en ik combineerde een job in het transportbedrijf met securitywerk. Ik wist dat Lagerfeld geen bodyguard had en dus bood ik mijn diensten aan. Sinds 1998 werk ik voor hem. De eerste twee jaar deed ik enkel beveiliging, daarna groeide het uit tot een heel nauwe samenwerking.’ De modewereld heeft niet veel nodig om de geruchtenmolen te laten draaien. En over de relatie tussen Sébastien en Karl wordt vast en zeker gefluisterd. Maar monsieur Jondeau wordt even vaak gespot met vrouwelijk schoon. Tot vorig jaar was hij samen met Jenna Courtin Clarins, een telg uit de Clarins-familie.

Zoon van de dokter

Hoewel Sébastien meedraait in de hoogste Parijse kringen, zit de banlieue nog altijd onder zijn vel. Op Instagram heet hij Bentoub. Jondeau: ‘Arabisch voor ‘zoon van de dokter’. Die bijnaam is natuurlijk ironisch, al zijn er veel mensen die me Ben noemen en denken dat ik Benjamin heet’, lacht hij. ‘Al mijn vrienden wonen nog daar en ik heb er een boksschool. Natuurlijk zijn er problemen, maar er zijn ook positieve verhalen. Al zie je die niet zo vaak in de media. Je hebt overal imbecielen en intelligente mensen. Daarin verschilt de banlieue niet van een chique wijk in Parijs. Ik ben zelf een voorbeeld van hoe het ook kan gaan. Je kunt opgroeien in de banlieues en eruit raken. Daarin ben ik niet alleen. En niet elke jeugdzonde bepaalt de rest van je leven. Als tiener begon ik ook te stelen en wat drugs te verkopen. Het is gemakkelijk en snel verdiend. Je moet er gewoon op tijd mee stoppen. De banlieue leerde me ook heel veel. Er heerst daar een strikte hiërarchie. Je hebt respect voor al wie ouder is. Die levensles is er bij mij in geramd. Nog altijd beschouw ik wie ouder is – of wie ergens langer werkt – als een meerdere.’ Ook zijn gewoonte om geen alcohol te drinken dankt hij aan de banlieues. ‘Omdat ik vooral optrok met moslims, dronk ik nooit. Joints roken, dat was meer ons ding. Op een receptie neem ik weleens een glaasje, maar na twee glazen ben ik dronken.’

Op de laatste coutureshow vorige maand was Lagerfeld afwezig. Volgens Chanel omdat hij te vermoeid was. Maar geruchten doen al langer de ronde dat Lagerfeld aan het afronden is. Veel wil Jondeau daar niet over kwijt, al geeft hij toe dat Lagerfeld minder reist. Denkt Jondeau weleens aan de toekomst? ‘Eén keer bood een Chinees me veel geld om voor hem te komen werken. Dat interesseert me niet. Net als Karl ben ik ontzettend trouw en loyaal. Mijn enige toekomstplan is kinderen krijgen. Al heb ik nu al medelijden met de moeder. Ik ben zelf eigenlijk nog een kind.’