Oprichtster Fashion Revolution: ‘We kennen de mensen die onze kleren maken niet en dat kost levens’

Van 18 tot 24 april wil de organisatie van Fashion Revolution de Rana Plaza ramp herdenken en consumenten bewust maken van de echte kost van mode. Carry Somers legt uit waarom dit drie jaar na datum nog broodnodig is.

Op 24 april 2013 stierven 1134 mensen en raakten 2500 mensen gewond toen het Rana Plaza fabrieksgebouw instortte in Bangladesh. Wij vinden 1134 doden op de teller te verschrikkelijk om geen revolutionaire verandering in de mode-industrie te ontketenen. Rana Plaza was een metaforische oproep tot het opnemen van de wapens. Dat is wanneer Fashion Revolution Day het levenslicht zag.

Wij, mensen over gans de wereld, zorgen ervoor dat de mode-industrie draaiende blijft. We dragen allemaal kleren of we zijn de mensen die de kleren maken. We willen een revolutie ontketenen die de manier waarop onze kleren geproduceerd en aangekocht worden radicaal verandert.

We hebben de verjaardag van de Rana Plaza ramp Fashion Revolution Day gedoopt. Dit jaar valt 24 april op een zondag, dus hebben we het opengetrokken tot een week: Fashion Revolution Week. Een hele week lang zijn er activiteiten over gans de wereld om een eerlijkere, transparantere en schonere mode-industrie te eisen.

De globale mode-industrie is opaak, uitbuitend en niet milieubewust. Er is dus een revolutionaire verandering nodig. Fashion Revolution Day wil deze revolutie in gang steken. We geloven dat transparantie de eerste stap in de goede richting is. het begint allemaal met één simpele vraag: wie maakte mijn kleren?

We geloven dat we de modewereld kunnen transformeren door de gebroken banden tussen alle spelers in de keten opnieuw te verbinden. Van boer tot consument: dat is de enige manier om de industrie te veranderen.

We weten niet meer wie onze kleren maakt en we kennen de echte prijs niet meer van de dingen die we kopen. De modeketen is zo hard opgedeeld en we kennen de gezichten van alle spelers niet. Dat kost levens. We geloven dat we de modewereld kunnen transformeren door de gebroken banden tussen alle spelers in de keten opnieuw te verbinden. Van boer tot consument: dat is de enige manier om de industrie te veranderen. We willen iedereen samenbrengen om dit te doen lukken.

Het zou een simpele vraag moeten zijn: ‘Wie maakt mijn kleren?’ De meeste mensen verwachten dat merken de fabrieken kennen waar ze mee samenwerken, dat ze weten wie de kleren naait. Het rapport Behind the Barcode wijst echter uit dat 48% van de merken de fabrieken waar hun kleren gemaakt worden niet opvolgen en 75% wist niet waar hun stoffen vandaan kwamen. Maar liefst 91% van de merken wist niet waar de ‘ruwe’ materialen voor hun collecties vandaan kwamen.

We willen de gezichten zien en de verhalen horen van de duizenden boeren, textielarbeiders en producenten.

We willen een stijgend aantal merken moeite zien doen om hun ketens transparanter te maken zodat we uitbuiting kunnen aanpakken bij de bron. We willen de gezichten zien en de verhalen horen van de duizenden boeren, textielarbeiders en producenten.

Dit jaar dagen we merken en retailers uit om de verantwoordelijkheid te nemen voor de individuen en gemeenschappen die afhankelijk zijn van de modebusiness. We willen dat mensen het label van hun kleding delen en vragen #whomademyclothes. We willen dat iedere stakeholder uit de keten transparantie toont en ons vertelt wie de mensen zijn die onze kleren maken en dus antwoorden op de hashtag.

De revolutie is afhankelijk van de nieuwsgierigheid van mensen. Het nodigt ons uit om te kijken naar wat zich afspeelt vlak onder onze neus, namelijk de kleren die we iedere dag dragen en waar ze vandaan komen. Ook worden we uitgenodigd om vragen te stellen. We willen dat mensen een foto delen via sociale media, het merk taggen van de kleding die ze dragen en de hashtag #whomademyclothes gebruiken. Zo oefenen we samen druk uit op de merken, die gewoonlijk niet ingaan op de afkomst van de kleren. Ze schenken meestal geen aandacht aan de duizenden mensen die werken in de fabrieken, op de velden en andere verborgen plekken in de wereld.

We willen niet afgewimpeld worden, maar échte antwoorden krijgen. Wie heeft onze kleren gemaakt en waar?

Ons mantra is: Wees Nieuwsgierig, Zoek Uit en Doe Er Iets Aan. We willen niet afgewimpeld worden, maar échte antwoorden krijgen. Wie heeft onze kleren gemaakt en waar? Zolang we geen antwoord hebben op deze simpele vragen kunnen we ook niet dieper graven en andere, belangrijke vragen stellen. Hoeveel worden ze betaald en wat zijn de werkomstandigheden? Wat is de impact op het milieu? Kan het beter? En wat kunnen we doen als we dingen ontdekken die we niet ok vinden?

Mensen kunnen zich altijd informeren via onze website fashionrevolution.org.

Het klopt dat de consument niet de rechtstreekse oorzaak is van het probleem, maar dat wil niet zeggen dat we geen deel kunnen uitmaken van de oplossing. Merken hechten immers veel belang aan wat hun consumenten denken en zeggen. Een insider van de mode-industrie vertelde me dat voor iedere persoon die via sociale media vraagt #whomademyclothes, de merken dit omrekenen naar 10.000 consumenten die zich dezelfde vraag gesteld hebben. We hebben dus een enorme macht als consumenten, we moeten ze alleen weten te gebruiken.

Er wordt zoveel verborgen in de supply chain, voornamelijk omwille van de grote schaal en complexiteit. Bijna niemand heeft een goed zicht op hoe het allemaal werkt, wat de weg van zaadje tot de afvoer van kledij betreft. Het is niet zoals bij voeding, waarbij de labels veel meer vertellen.

Tragedies zoals Rana Plaza zijn te vermijden, maar ze zullen blijven gebeuren als niet alle stakeholders zich verantwoordelijk voelen.

Om een duurzame mode-industrie te ontwikkelen, moeten merken en retailers de verantwoordelijkheid nemen. Tragedies zoals Rana Plaza zijn te vermijden, maar ze zullen blijven gebeuren als niet alle stakeholders zich verantwoordelijk voelen. En niet alleen merken moeten actie ondernemen, ook fabrikanten van witte producten moeten transparanter zijn. Heel wat mensen zijn zich niet bewust van het bestaan van deze fabrikanten en er is dus ook weinig druk voor hen om te veranderen. Niet een van deze bedrijven publiceert een lijst van leveranciers en ook duurzaamheidsrapporten zijn hen vreemd.

In de toekomst hopen wij dat merken de vraag #whomademyclothes zullen kunnen beantwoorden. Dat impliceert transparantie, eerlijkheid en open communicatie. Deze informatie moet beschikbaar worden voor consumenten op zo’n manier dat ze geïnformeerd zijn en bijleren en opnieuw een vertrouwensband kunnen ontwikkelen met de mode-industrie.

Verandering is mogelijk. Er is genoeg bewijs dat mensen hun gedrag en geloof in dingen radicaal kunnen veranderen wanneer de juiste impuls wordt gegeven. Het grootste deel van de consumenten is zich nog niet bewust van het menselijke leed en de milieuproblemen die gepaard gaan met de mode- en textielindustrie. Ze beseffen nog niet dat wat ze dragen op een niet zo propere manier werd gemaakt. Wij willen dat verhaal niet meer dragen.

Er is genoeg bewijs dat mensen hun gedrag en geloof in dingen radicaal kunnen veranderen wanneer de juiste impuls wordt gegeven.

Fashion Revolution heeft al globale discussies aangewakkerd over de sociale en ecologische impact die de mode-industrie bezighoudt. Ik denk dat we de consumenten de laatste drie jaar veel bewuster hebben gemaakt zodat ze deel kunnen uitmaken van de oplossing. We hebben een How To Be A Fashion Revolutionary boekje uitgebracht dit jaar, wat vol inspiratie staat. We geloven dat mode een positieve kracht kan worden.

Fashion Revolution nam deel aan verschillende EU, G7, VN en COP21 evenementen. Ook werden er evenementen georganiseerd in het Europese Parlement en in het Britse parlement. We zijn begonnen met besprekingen met overheden en politici in de EU en daarbuiten over transparantie en duurzaamheid in de mode-industrie. We zijn er zeker van dat dit onderwerp op de politieke agenda zal blijven dankzij de lancering van het European Commission’s Garment Initiative in de lente van 2016. We strijden ervoor om de ethische mode-industrie in praktijk om te zetten en er niet gewoon over te praten.

Ook ijveren we ervoor dat de EU een gelijkaardige wet in het leven roept als de Modern Slavery Act in het Verenigd Koninkrijk. Dit is een grote stap vooruit, aangezien bedrijven legaal verantwoordelijk worden gesteld voor de conditie van iedereen in hun keten.

We vragen niet om merken te boycotten, maar om de industrie van binnenuit te veranderen. Door de labels en retailers te vragen naar de afkomst van de kleding, zetten we druk op hen om hun keten transparanter te maken.

Als het over de prijs gaat, zegt driekwart van de ondervraagden in een YouGov/ Global Poverty Project enquête dat ze 5% meer zouden willen betalen voor hun kleding als er gegarandeerd kan worden dat de textielarbeiders een eerlijk loon krijgen en in veilige omstandigheden kunnen werken. Er wordt geschat dat door per kledingstuk 25 cent meer te vragen al aan deze eisen kan voldaan worden.

Rana Plaza was onvermijdelijk. Het is een ramp die had kunnen plaatsvinden in eender welk fast fashion land. Rana Plaza ligt toevallig in Bangladesh. De gebeurtenis heeft ons doen nadenken over de toenemende vraag naar meer en meer kleding.

Er is intussen al veel verbeterd in de industrie, maar het is jammer dat er zo’n grootschalige ramp nodig was om onze ogen te openen.

Er is intussen al veel verbeterd in de industrie, maar het is jammer dat er zo’n grootschalige ramp nodig was om onze ogen te openen. Het Bangladesh Akkoord is een significante mijlpaal geweest in het veranderen van de werkomstandigheden van de textielarbeiders. Helaas hebben 90% van de veiligheidswerken in de fabrieken vertragingen opgelopen. Ook hebben 13% van de leveranciers de sloten van de deuren nog niet verwijderd, waardoor er geen veilige ontsnappingsroute is wanneer er brand uitbreekt.

Wat echt veranderingen zou teweegbrengen is de textielarbeiders een stem geven zodat ze kunnen klagen wanneer er dingen mislopen. Daarom werkt Fashion Revolution nauw samen met IndustriALL Global Union en het solidariteitscentrum om de rol van plaatselijke vakbonden te belichten.

We tonen de gezichten en vertellen de verhalen van de arbeiders en geven hen een stem. Zo weet de consument waar er verandering nodig is.

(LP)