Zes brieven aan kleding om te koesteren: ‘Je omhult m’n lichaam met zachtheid’

Lucie Chaptal startte een briefproject om eraan te herinneren dat kledingstukken geen wegwerpproducten zijn, maar items met een verhaal. Een bloemlezing én een uitnodiging om zelf pen en papier ter hand te nemen.

De Franse ontwerpster, ecofeminist en verbinder Lucie Chaptal studeerde af aan de Nederlandse school ArtEZ als Master in de richting ‘Fashion Design (Practice Held in Common). Daar ontdekte ze de kracht van taal en herinnering in de queeste naar de herwaardering van kleding. Lucie nodigt ons daarom allemaal uit om een brief te schrijven naar een stuk uit onze eigen kledingkast.

Beste bh,

We kennen elkaar nog niet lang, toch ben jij al bijzonder voor me. Onze eerste ontmoeting was zeldzaam intens, van het soort dat je maar een paar keer in je leven meemaakt. Een instant klik en het bijbehorende besef: na vandaag zal er niets in mijn leven nog ooit hetzelfde zijn. In ons samenzijn zat een logische vanzelfsprekendheid verscholen.

Toch duurde het enkele maanden voor ik je in mijn leven toeliet. Je bent kostbaar en daardoor ook kostelijk. Bovendien ben je gemaakt van kwetsbaar kant. Ik vreesde dat je niet opgewassen zou zijn tegen de zwaartekracht, of de onverwachte bochten waarin het leven zich soms dreigt te wringen. Ik had het helemaal mis op de mooist mogelijke manier.

Ik trok je voor het eerst aan in de intimiteit van mijn eigen living, voor de spiegel die me doorgaans aanmoedigt om mild naar mezelf te kijken. En dat was precies wat jij ook deed. Je omhulde mijn lichaam met zachtheid, elegantie en net genoeg steun om me niet bekneld te voelen. Je bandjes plooiden zich elegant om mijn vormen, die er nog nooit zo goed uit hadden gezien. Ik geloof dat ik er voor het eerst in slaagde om in de spiegel te kijken zonder mijn eigen lichaam iets kwalijk te nemen. Alleen al daarvoor zal ik je eeuwig blijven koesteren

Lieve groeten,

Mare

Hey Fragile-broekpak,

Hoe gaat het nog met jou? Het is alweer een tijd geleden dat we elkaar voor het laatst gezien hebben. Het moet inmiddels bijna een jaar of drie geleden zijn dat ik je nog eens aantrok en besloot dat je helaas echt te groot geworden was voor mijn krimpend lijf.

Jij was het eerste wat ik kocht voor de moeder die ik zou worden. Dat idee was, net zoals het garnaaltje in mijn baarmoeder, nog zo pril en onwerkelijk dat de vriendin die op dat moment bij me was en ik vooral mopjes maakten over de heerlijke foodbaby’s die we zouden kunnen kweken na het shoppen bij een zwangerschapsmerk. Je was met al je glitters niets voor mij en toch adembenemend mooi vanaf het moment dat ik je zag hangen. En in de tijd na de onvermijdbare aankoop groeide je alleen nog maar meer met me mee. Week na week werden we beter voor elkaar.

Ook na de geboorte van mijn dochter droeg ik je nog verschillende keren. De ene dag casual met sneakers op een zomerse picknick, de andere met een hakje op een trouwfeest. Je was nu eenmaal zo mooi en die decolleté maakte het bovendien erg handig om ten allen tijde een borst in de buurt te hebben voor een hongerige, vermoeide of overprikkelde baby.

Maar dan kwam dus onverbiddelijk de dag dat de postpartumwolk in mijn hoofd wat optrok, ik in de spiegel keek en tot de constatatie kwam dat mijn lijf veranderd was. En dat jij er niet meer bij paste. Je verhuisde naar de zolder en werd daar een herinnering en een toekomstdroom tegelijkertijd.

En nu, zo’n drie jaar later, denk ik opnieuw aan jou. Hoe gaat het daar, tussen de borstvoedingstops, skibroeken en zomerjurken? Ik schrijf je om je alvast te laten weten dat ik eraan kom, een dezer. Want ik kijk opnieuw wat vaker in de spiegel en zie mijn lichaam opnieuw dezelfde krachttoer van enkele jaren geleden bovenhalen. We doen alles nog eens over, wat denk je? Ik kijk er alvast naar uit.

Liefs, Eva

Liefste badpak,

Ik moet maar naar je kijken of ik ruik de zomer al. Al zeven jaar ben je m’n trouwe metgezel op vakanties, tijdens tripjes naar het zwembad, gedurende wateravonturen en zelfs tijdens warme zomerdagen op m’n terras laat je me niet in de steek. In m’n kast ligt er nog een exemplaar, maar dat moet altijd het onderspit delven wegens een iets te onhandig decolleté.

De voorbije winter heb je waarschijnlijk eventjes gedacht dat ik gek geworden was. De lockdowns deden me zo snakken naar avontuur dat ik me inschreef bij een ijsberenclub. Samen ontdekten we de geneugten van ijskoud water op zondagochtend. Wie had ooit gedacht dat ik je zou combineren met een wollen muts?

Je beschermt me. Je omarmt me. Je flatteert me. Je donkerblauwe en rode strepen zullen nooit uit de mode gaan en je simpele snit vindt niemand lelijk. Hoewel je weinig aan de verbeelding overlaat, voel ik me onoverwinnelijk wanneer ik je draag. Van een filmster uit de Nouvelle Vague tot een ontdekkingsreiziger: met jou aan m’n lijf meet ik mezelf talloze rollen aan.

Je houdt het al een eeuwigheid met me vol. Ik sleurde je door beken, zwom met je langs glibberende algen, hees een schurend surfpak over je heen en liet je uitlekken over wasdraden overal ter wereld. Soms maakten we onhandige landingen in het zand of op de rotsen en was ik je dankbaar voor het beperken van de schade aan m’n vel.

Je hebt eigenlijk je beste tijd gehad intussen en je ondersteuning laat her en der te wensen over. Maar niet getreurd, voorlopig knoop ik je lintje wat strakker rond m’n nek om m’n boezem veilig bedekt te houden tijdens een duik in het frisse water. Ooit komt er een tijd dat je draden zo versleten zullen zijn dat je me niet meer kunt vergezellen. Wanneer die tijd komt, moet ik een waardige opvolger voor je vinden. Daar wil ik nog niet te veel aan denken. In een pashokje zwemkleding uitproberen is niet m’n favoriete bezigheid. Blijf dus nog even leven, dan neem ik je post corona mee op een mooie reis. Beloofd.

XXX

Lotte

22 jaar.

Zo lang is het geleden dat ik voor je viel. Ja, ik geef het grif toe: ik wist dat de tijd tikte en dat ik moest kiezen. It was a matter of time. Het moment waarop ik samen met jou naar het altaar zou stappen, naderde met rasse schreden dus ik was blij dat jij op mijn pad kwam. Mijn mama trouwens ook. God knows waar ik zou eindigen zonder onze toevallige ontmoeting. Zes jaar geleden bevond ik mij al eens in een kerk, maar dan in een zalmroze jurk met zware kant, de net-een-tint-verschillende gelakte schoenen mét strik, met daarin witte sokken met – uiteraard – bijpassend kanten boordje. Nog steeds een prima fashion statement, maar nu was ik zes lentes ouder. De volle twaalf jaar. Volwassen, uiteraard. En kant en krul (of zalmroze for that matter) waren niet meer aan mij besteed. Mijn eerste communie mocht dan wel frivool zijn, mijn heilig vormsel zou mijn garderobe vormen. Uiteraard wist ik dat toen nog niet.

Dat ik nu, op vierendertige jarige leeftijd, nog steeds die little black dress draag (als T-shirt uiteraard – hips don’t lie) maakt me enigszins trots. Waar ik vroeger zou ‘stoefen’ met ‘Dit rokje? Maar 15 euro bij H&M!’, is er vandaag de dag geen enkel kledingstuk waar ik met meer trots over kan zeggen ‘al 22 jaar… en wat het gekost heeft weet enkel mijn mama, maar de cost per wear… die staat ondertussen minimum op -200 euro’. Dat ik naar aanleiding van het schrijven van deze brief toevallig ontdekte dat het label ook nog eens pronkt met de woorden ‘Tia Tia – dit is Belgisch’ maakte deze Fashion Revolution Week onvergetelijk. Nostalgisch. Tijdloos. Stijlvol. Belgisch. Schoon.

Merci mama, hoe zat dat nu weer met die ‘style lasts forever?’

Jasmien

Lucie Chaptal, bezieler van We Made Together, schrijft een brief aan haar vintage hemdje, handgemaakt door haar oudtante

Liefste hemdje,

Je bent een van de meest bijzondere kleren van ze allemaal. Jouw kant werd in het eerste deel van de twintigste eeuw met de hand gemaakt in Madagaskar. Mijn grootmoeder heeft je kant per schip naar Bordeaux meegebracht. Tientallen jaren later vond de zus van mijn grootmoeder het handgemaakte kant gecombineerd met een katoenen batist-stof. Je bent in haar handen geboren, zonder naaimachine.

Op een dag ging ik naar het huis van mijn grootmoeder met een vintage aankoop. Het was een hemdje van een geruite katoenen batist. Ze was verrast dat ik ineens dol was op ouderwetse kleding. De vorm van het hemdje deed haar denken aan de creatie van haar zus. Ze heeft je in haar kast gezocht en gevonden. Ik hield direct van je. De bloem in het kanten lint, de lichte streep, dat je met de hand genaaid bent. Ik observeerde met respect het werk van mijn overleden groottante.

Ik heb je beschermd. Ik draag je met een gebloemde rok met een rij knopen aan de voorkant, enkellaarsjes en een haarband. Je volgde me vaak op vakantie, op warme oorden vanwege je lichtheid. We gingen naar het Bassin d’Arcachon, in de Calanques van Marseille, naar Brazilië, naar Newport. Je hebt de ziel van een langeafstandsreiziger.

Op een lentedag trokken we weer naar Marseille. We ontmoetten de mystieke Clémentine voor een kop koffie. Ik was zo blij haar te zien, haar energie te voelen en naar haar avonturen te luisteren. Jij en zij hebben het reizen gemeen. We vervolgden de dag met de Tori-reparatieworkshop van Anaïs, waar ik je voor het eerst herstelde. ’s Avonds hebben we nog gezwommen, samen met Anna.

Ik zie je snel voor een nieuw avontuur,

Lucie

Ontwerpster Leila Hassouna, oprichtster van haar eigen ecologische keukenhanddoekenlabel, schrijft haar witte T-shirt aan

My White T-shirt,

Momenteel lig je in de wasmand, maar ik kan niet wachten om je nog eens te dragen.

Een paar maanden geleden zijn we elkaar gekruist in één van de leukste winkeltjes in Brussel, Wonderloop.

Het klikte meteen; je zachtheid en goedhartigheid raakten me diep. De winkelbediende was ook grote fan.

Dankjewel om samen met mij, genoten te hebben van de eerste zonnestralen.

Dankjewel om me zo zelfzeker te laten voelen.

Ik kan niet wachten op onze volgende wandeling, samen.

Wonderloop, ik mis je nu al.

Leila #<3

Aan de slag

Geïnspireerd om zelf een brief te schrijven? Laat je leiden door onderstaande vragen en ga aan de slag.

Waarom hou ik zoveel van dit kledingstuk? Hoe voelt de stof tegen m’n huid? Weet ik nog wanneer ik het kocht of kreeg? Wanneer droeg ik het stuk voor het eerst of het laatst? Hoe voel ik me wanneer ik het draag? Hoe lang heb ik het al? Ken ik de ontwerper of de maker ervan? Zitten er gaten in het kledingstuk? Heb ik het al eens hersteld? Kreeg ik complimenten tijdens het dragen van dit kledingstuk? Zal ik het nog lang koesteren? Draag ik het vaak of net heel weinig?

Trots op je creatie? Deel je brief met ons door We Made Together & Knack Weekend te taggen op Instagram.

Lees ook ons interview met Lucie Chaptal over haar project