Vier succesvolle Chinese designers: ‘In Antwerpen ben ik ontwerper geworden’

Ze hebben soms afgezien in Antwerpen, maar tegelijk ook veel geleerd. Vier succesvolle Chinese ontwerpers blikken terug op hun jaren aan de Modeacademie, en kijken vooruit.

‘Big in China’ zijn de labels Di Du, Shuting Qiu, Windowsen en Yentsé nog niet echt. Maar ze maken wel golven, de wereld rond. De vier Chinese ontwerpers begonnen hun opleiding aan de Modeacademie van Antwerpen in 2015. Di Du en Shuting Qiu zijn vier jaar later afgestudeerd. Sensen Lii van Windowsen is na zijn derde jaar gestopt. Yanze Jin maakte in juni zijn opleiding af, na een sabbatjaar. Van de vier is hij de enige die in Antwerpen is gebleven. Hij ontwikkelt er zijn label.

Het is een gouden periode voor jonge Chinese ontwerpers. Ze showen met succes in Parijs, Milaan en New York, maar ook tijdens Shanghai Fashion Week, die voor de pandemie goed op weg was om internationaal net zo richtinggevend te worden als de gevestigde modeweken. De nieuwe lichting Chinese ontwerpers heeft grotendeels in het buitenland gestudeerd, vaak aan Parsons in New York of Central Saint Martins in Londen. Maar intussen is de Academie van Antwerpen dus ook in trek.

‘Je hebt in China nog altijd een streepje voor als je een buitenlands diploma hebt en Central Saint Martins en Antwerpen vertegenwoordigen the best of the best‘, zegt Tianwei Zhang, Chinaspecialist bij modevakblad WWD. ‘In Antwerpen zijn Chinese ontwerpers nog relatief nieuw. Daar gaat het om een eerste generatie. Die effent nu het pad voor wie na hen komt. Bij Saint Martins zijn ze met veel meer. Er is ook een goed ontwikkelde alumnistructuur, wat alles gemakkelijker maakt. Er is zeker een verschil tussen iemand die in Antwerpen heeft gestudeerd en iemand die heeft gestudeerd in New York, Londen of Parijs. De Antwerpse studenten zijn artistieker, ze hebben een andere visie. Ontwerpers als Shuting Qiu, Windowsen of Di Du zijn in de context van de Chinese mode nog niche, maar ze zijn wel allemaal opvallend goed in storytelling. Ze hebben ook elk een heel loyale groep volgers opgebouwd en dat is op zich al erg moeilijk.’

Ze zijn wel Chinees, maar tegelijk ook allemaal anders. In dat opzicht zijn deze ‘Vier van China’ te vergelijken met de Zes van Antwerpen: voor de rest van hun carrière zullen ze in één adem genoemd worden omdat ze ooit samen op één plek zijn begonnen. Maar ze zijn toch vooral uniek. ‘In Antwerpen ligt de focus heel erg op je persoonlijkheid’, zegt Shuting Qiu. ‘Je moet je identiteit vinden en daarvoor moet je putten uit je background. Aan mijn mode kun je zien dat ik een Chinese ontwerper ben. Alleen al door het materiaal waarmee ik werk. Hangzhou, waar ik vandaan kom, heeft een traditie van jacquard en zijde, en die traditie zet ik verder. China is groot. Sensen komt bijvoorbeeld uit een heel andere streek. Die heeft een andere background en dus ook een andere identiteit als ontwerper.’

‘Ik had geen ervaring, maar ik was wel geobsedeerd door mode. Ik was fan van de Zes van Antwerpen en was goed in schilderen. Ik teken sinds mijn negende. Dat heeft allicht geholpen bij de toegangsproef.

Ik had geen idee van wat me te wachten stond. En het was ook een hele uitdaging, met een hoop problemen. Maar mode gaat over het oplossen van problemen, dus op zich was dat niet slecht. Ik heb veel geleerd, veel vooruitgang geboekt. Mijn punten waren goed. Ik heb mijn eigen stijl gevonden, mijn identiteit. In Antwerpen ben ik ontwerper geworden. Ik heb er ook heel graag gewoond. Antwerpen laat je toe te denken, je hebt veel tijd voor jezelf, je wordt amper gestoord. In Shanghai, waar ik nu woon, is dat anders. Daar word je voortdurend afgeleid.

Ik dacht nooit aan een eigen merk. Terwijl ik studeerde, stond ik daar niet bij stil. Afstuderen, dat was mijn enige doel. Slagen, elk jaar opnieuw. Mijn label is er min of meer vanzelf gekomen. In 2018 ben ik door het platform VFiles geselecteerd om te showen tijdens de New York Fashion Week, een totale verrassing. Ik zat in mijn voorlaatste jaar, ik had nog geen label. Joyce ( een belangrijke winkelketen uit Hongkong, red.) heeft onmiddellijk een bestelling geplaatst en Browns in Londen heeft het jaar nadien mijn afstudeercollectie gekocht. Zo ben ik vertrokken, zonder na te denken. Ik vind: als je niet aan het resultaat denkt, ben je meer gefocust op het proces.

Ik ben afgestudeerd in 2019. Ik heb nooit ergens stage gelopen. Dat was ik wel van plan, maar ik ben dus meteen voor mezelf begonnen. Ik woon en werk nu in Shanghai. Eigenlijk was het idee om mijn tijd te verdelen tussen China en Europa, maar dat lukt voorlopig niet. Ik hoop dat het later wel kan. Ik heb de vorige seizoenen tijdens de Shanghai Fashion Week geshowd, maar op termijn wil ik terug naar Europa. Ik wil graag meer internationale klanten, misschien ook mijn eigen winkels. Het enige voordeel van de pandemie is dat ik wat meer in China heb gereisd en dat ik daardoor inspiratie heb gevonden in de Chinese cultuur. Ik werk intussen ook meer met lokale ateliers en ambachtslui, al blijf ik ook een beroep doen op Italiaanse specialisten.’

‘Voor ik naar Antwerpen kwam, had ik al vier jaar mode in China gestudeerd. De opleiding daar is heel anders: na afloop ben je klaargestoomd voor een job in de mode-industrie. Je kunt gaan werken. Je leert ook hoe je een label opzet. Maar ik wilde verder studeren in het buitenland. Mijn eerste keuze was Central Saint Martins. Die school is veel meer afgestemd op internationale ontwerpers. Over Antwerpen vond ik destijds heel weinig informatie. Je moest het allemaal zelf uitzoeken. Dat betekent ook dat alleen mensen die écht aan de Academie willen studeren blijven doorzetten. Ik ben naar België gekomen met een toeristenvisum. Ik wist echt niet wat ik moest verwachten. Toen ik slaagde voor het examen en Antwerpen beter leerde kennen, heb ik beslist: hier wil ik studeren. Antwerpen is rustig. Ik hou niet van rumoer.

Ik wist op voorhand dat het moeilijk zou worden. Op de website van de Academie had ik gezien dat er elk jaar een pak studenten afhaken en dat je dus moet volharden. Mijn probleem was dat ik in China een eerder commerciële training had gekregen. Daar kwam in Antwerpen vaak kritiek op van de leraars: dit is te commercieel, je moet dieper graven. Maar ik denk dat we uiteindelijk de juiste balans hebben gevonden. Ik denk dat de school je voor een deel wil afschermen van de buitenwereld, zodat je diep in jezelf kunt graven. Maar voor mij werkt dat niet. Je leert in Antwerpen niets over marketing, niets over merchandising, enkel mode, mode, mode. Sommige leraars zijn ook vooringenomen: ze denken dat ze al weten wie je bent voor ze met je gesproken hebben.

De Chinese mode is relatief nieuw. De eerste generatie jonge ontwerpers is opgekomen rond 2009, met Uma Wang, Xander Zhou en Masha Ma. Die zijn afgestudeerd in Londen en teruggekeerd naar China om er hun eigen labels te beginnen. Daarna zijn ontwerpers gevolgd als Shushu/Tong en Angel Chen. Als je als ontwerper de hele wereld wilt bereiken, is het belangrijk om een internationale visie te hebben.’

‘Ik ben geboren en opgegroeid in Chengdu, in de provincie Sichuan. De Belgische mode uit de jaren 90 en rond het jaar 2000 inspireerde me toen al en blijft me inspireren. Toen ik nog in China op de universiteit zat – ik studeerde er muziekperformance – begon ik te overwegen om mode te gaan studeren. Ik heb research gedaan naar modescholen, in het bijzonder Central Saint Martins en Antwerpen. Uiteindelijk koos ik voor Antwerpen omdat ik de eindejaarshows veel interessanter vond. De opleiding was heel intens, er ging veel stress mee gepaard. Maar Antwerpen vond ik fijn. Het is een heel comfortabele stad, stil en vreedzaam, er loopt niet te veel volk rond. Ik kon nadenken terwijl ik rondliep, alleen op straat.

Het idee om een eigen label te beginnen is langzaam gerijpt. Ik dacht er al over na voor ik naar Antwerpen vertrok en de drang is daar alleen maar sterker geworden. Windowsen, mijn label, is ‘geboren’ toen ik nog aan de Academie zat. Toen ik ben gestopt, ben ik teruggekeerd naar China, waar ik allerlei modegerelateerde dingen heb geprobeerd: styling, collabs met kunstenaars en celebrity’s. Tegelijk bereidde ik de officiële launch van Windowsen voor, ook op zakelijk vlak. Ik produceer alles ter plekke en daarom is China voor mij een erg handige basis. Het is een goede plek om mijn label verder te ontwikkelen, zeker in het begin. Ik heb hier ook meer vrienden die me kunnen helpen.

Ik heb niet de gewoonte om labels of mode te definiëren volgens herkomst. Er zitten geen grenzen aan mijn mode, ook niet wat bijvoorbeeld gender betreft. Maar het leidt geen twijfel dat de Chinese mode de voorbije jaren heel snel geëvolueerd is en dat je veel jong talent en nieuwe stijlen ziet opkomen.’

‘Ik heb eerst een opleiding gevolgd aan een van de beste Chinese modescholen in Shanghai. Op een bepaald moment vond ik in de bibliotheek een boek over Belgische mode, met vooral werk van studenten, heel crazy. Ik dacht toen: dit is echt een plek voor mij. Ik had behoefte aan een cultuurschok. Parsons in New York of Central Saint Martins in Londen vond ik te mainstream. De Academie van Antwerpen was in China niet bepaald bekend, misschien omdat er nog maar weinig Chinezen hadden gestudeerd. Ik wist ook niet hoe ik er kon terechtkomen. Mijn Engels was niet goed, laat staan mijn Nederlands.

Ik heb mijn droom opgegeven en ik ben op stage gegaan bij Sankuanz ( een Chinees label dat sinds enkele jaren in Parijs showt, red.). Na vijf maanden ben ik er gestopt. Ik ben niet het type dat voor iemand anders kan werken. Vervolgens ben ik naar Antwerpen gegaan voor het toelatingsgesprek. Met het idee dat het vooral een reis zou zijn. Als het lukte, goed. Als het niet lukte, ook goed. Zo wilde ik stress vermijden.

Het eerste jaar aan de Academie heb ik hard moeten vechten om te vergeten wat ik al had geleerd. Ik moest mezelf in zekere zin opnieuw opbouwen. Ik was conceptueler en in Antwerpen heb ik geleerd om visueler te denken. Antwerpen heeft een diepe stempel op me gedrukt. Ik heb een andere wereld ontdekt, andere kunst, muziek, mode. Ik heb mezelf ontdekt. Maar er was ook non-stop stress. De stress is gebleven, dat is eigen aan de industrie. Na tweeëneenhalf jaar in Shanghai mis ik Antwerpen. Ik herinner me alleen de fijne ervaringen.

Een eigen label leek me niets voor mij. Ik dacht: ik ga een jaar of twee voor een huis in Parijs werken en dan zien we wel. En toen, in 2019, is mijn mastercollectie als het ware ontploft. Ik was nog niet afgestudeerd. Sita Abellán ( Spaanse influencer, red.) leende mijn kleren uit voor onder andere een shoot. Daarna droeg zangeres Rosalía kleren uit mijn collectie voor een video en een awardshow. Toen begonnen de aanvragen binnen te stromen, van Lady Gaga tot Beyoncé, allemaal A-list celebrity’s. Ik werd geselecteerd om te showen door VFiles in New York, verschillende belangrijke boetieks wilden bestellingen plaatsen. Toen dacht ik: ik heb echt mijn eigen label nodig.’