Stylist Tom Van Dorpe reist de wereld rond: ‘Ik groeide op in Geraardsbergen, maar wilde als kind al naar New York’

Hij woont al tien jaar in New York, zijn Nederlands is doorspekt met Engels. Maar eigenlijk leeft Tom Van Dorpe uit zijn reiskoffer, want hij wordt gevraagd door mode- huizen en magazines van over de hele wereld als stylist voor defilés, modereportages en reclamecampagnes.

Wanneer ik hem in Parijs ontmoet, waar hij aan het werk is voor de jonge Franse ontwerper Ludovic de Saint Sernin, is hij net terug uit Londen, Firenze en Amsterdam. En niet veel later vertrekt hij naar Berlijn om er het defilé van Hugo Boss te stylen. Want vergis je niet: het zijn dan wel de ontwerpers die de kleren ontwerpen, het is de stylist die uiteindelijk over de looks beslist – hij kiest welke stukken er met elkaar gecombineerd worden.

Zijn snelle levensstijl wordt duidelijk wanneer we samen naar de brasserie stappen waar het interview zal plaatsvinden. Hij stapt fors door, alsof hij geen minuut te verliezen heeft. Het tempo van succes, al wil hij dat zelf niet zo gezegd hebben.

Je reist voortdurend voor je job. Wordt een mens daar niet horendol van?

Tom Van Dorpe: ‘In het begin wel, maar omdat ik mijn klanten intussen redelijk goed ken, zit er meer en meer routine in mijn werk. Ik heb bovendien mijn assistente, die overal meegaat, dat helpt enorm. Deze manier van leven en werken past ook bij mijn persoonlijkheid: ik vind het leuk om constant te veranderen. Ik kan ook moeilijk nee zeggen. Twee weken geleden, toen ik in Londen zat, werd ik gevraagd voor een job van één dag in New York. Ik ben meteen vertrokken en ’s avonds zat ik al op de terugvlucht. Iedereen dacht: die gaat crashen, maar het was oké.’

Je duikt geregeld op in lijstjes van invloedrijkste mensen in de mode. Hoe voelt dat?

‘Ik ben daar niet zo mee bezig. Mijn job is om de collecties er zo goed mogelijk te laten uitzien, wat me uiteraard invloedrijk maakt bij de ontwerpers. Zodra je klanten groter worden, word je wereldwijd een influencer. Ik ben vaak een van de eersten om nieuws uit het wereldje op te vangen. Dat wordt opgemerkt, zeker nu iedereen me kan volgen op Instagram. Ik voel me er intussen comfortabel bij. Tegelijk is het gevaarlijk om van jezelf te zeggen dat je invloedrijk bent, hè. Er zijn er veel die zichzelf invloedrijk vinden, maar…’ ( zwijgt)

Ze zijn het allesbehalve.

‘Ja, ( lacht) maar niemand is op zich een influencer, ik kan het alleen maar zijn dankzij de mensen met wie ik werk.’

Opmerkelijk: je wist al op je negende dat je ooit in de mode wilde stappen.

‘Ik ben opgegroeid in Geraardsbergen, een plaats die niets met mode te maken heeft, al was mijn grootmoeder wel heel fashionable. Maar ik wilde als kind inderdaad al naar New York, wellicht onder invloed van alles wat ik zag op tv.’

Toch ben je nooit mode gaan studeren.

‘Nee, ik was altijd meer geïnteresseerd in het visuele, niet in het technische. Ik heb heel veel respect voor wie de academie gedaan heeft, maar ik wist dat het niets voor mij was. Omdat ik geen academie wilde doen en geen andere studierichting vond die mij boeide, moest ik van mijn ouders gaan werken. Marc Dochez (van Dominique Models, red.) wist dat ik naar alle feestjes ging en bij de juiste crowd rondhing, dus vroeg hij me om te scouten. Binnen de paar weken had ik Hanne ( Gaby Odiele, red.), Cesar (Casier, red.) en Pauline Van der Cruysse ontdekt.

Ik bracht ze naar de shoots en stylede hen. Hanne kwam binnengestapt in een jeans, met twee dreadlocks. Twee weken later had ik haar een pony geknipt, nota bene met mijn keukenschaar, en had ik haar boots en een nieuwe jurk gegeven. Daar stond ze dan. ‘You’re a stylist’, zeiden ze op het agentschap. Ik ben naar Parijs getrokken, en in de zomer naar New York, om daar als stylist te werken. Ik had het geluk dat ik bij Natalie Joos (casting director, red. ) kon blijven logeren. In New York was iedereen superexcited, ik mocht helpen bij shoots en opeens was ik overal. Ik had geen geld, maar ik deed wat ik altijd wilde doen. Anderhalf jaar heb ik dat volgehouden, tot ik volledig broke terug naar België moest. Net toen kreeg ik via via te horen dat ze bij V Magazine iemand zochten. Ik hoorde er weken niets meer van, dus ging ik maar naar huis. Opeens belden ze: ‘You have to start tomorrow. ‘ ( lacht) Dat was de start.’

Was het moeilijk om alles en iedereen in België achter te laten?

‘Dat was verschrikkelijk. Je kunt in New York nooit dezelfde levenskwaliteit hebben als in België, tenzij je heel veel verdient. Dus moet je constant werken. Maar dat is nooit een probleem geweest. Ik ben wel een beetje een streber, ja. En zo moet het, want het komt echt niet vanzelf.’

Sinds The Devil Wears Prada is iedereen overtuigd dat de internationale modewereld keihard is. Klopt dat?

‘Als je niet veel ervaring hebt in die wereld, kan één verkeerd woord al heel hard overkomen. Maar als je al wat hebt meegemaakt, leer je incasseren. Ik neem niet snel iets persoonlijk, ik besef dat de verwachtingen hoog liggen. Zelf verwacht ik ook dat mensen met wie ik samenwerk het beste van zichzelf geven. Is dat niet zo, dan kan ik ook weleens hard reageren.

De laatste jaren is er veel veranderd in de modewereld: de oldskool diva’s zijn verdwenen. Nu werkt iedereen gewoon samen. De modewereld is trouwens niet de enige sector die hard is: ik heb vrienden die in finance werken, dat is ook heel hard. Hetzelfde geldt voor een topchef of voor de medische wereld. Als je die hardheid niet aankunt, blijf dan thuis.’ ( lacht)

Jij bent totaal geen oldskool diva. Zelfs je look is allesbehalve extravagant.

‘Ik zie heel graag mooie dingen en ik houd van comfort, maar it’s not about me. Een stylist leeft backstage. Ik ben de designer noch het model en dat vind ik heel leuk. Maar ik ben wel de eerste om in een smoking naar een feest te gaan, ik hou van glamour. ( lacht) Maar niet als ik aan het werk ben. Dat is typisch Belgisch, denk ik.’

Wat is het moeilijkste aan je job?

‘Altijd up-to-date en vernieuwend blijven. Het draait om wat de kids willen. Ik voel me daar wel comfortabel bij: ik begrijp die generatie omdat ik jong van geest ben.’

Wat is de reden van je succes, denk je?

‘Ik heb meer energie dan andere mensen, zo simpel is het. En ik heb altijd mijn doel voor ogen gehouden: een internationale stylingcarrière uitbouwen. Maar ik wil ook steeds beter worden. Ik heb nog altijd het gevoel dat ik pas begonnen ben, ik kijk nooit achterom, want dan kun je niet succesvol zijn. Dan ben je gewoon tevreden met wat al voorbij is.’

Heb je eigenlijk veel dingen moeten opgeven? Vrienden? Een relatie?

‘Vrienden niet, maar ik ben wel nog niet gesetteld. Ik voel me nog altijd 25, al ben ik dan al 34. Twee jaar geleden zei iedereen dat het tijd werd om me te settelen, maar mijn werk komt op de eerste plaats.’

Waarop ben je het meest trots?

‘Dat ik het volledig zelf heb gedaan. In de mode heb je heel veel privileged kids – op wie ik overigens totaal niet neerkijk – maar ik kom uit the middle of nowhere, en ik vind het grappig dat ik op dit niveau ben geraakt door vrienden en gelijkgezinden te vinden. Achteraf bekeken lijkt het heel makkelijk, maar er waren veel donkere dagen waarop ik mij waardeloos voelde.’

Je doet heel uiteenlopende projecten. Dat is opmerkelijk.

‘Dat maakt mijn carrière redelijk uniek. Ik heb high fashion-klanten, maar word ook gevraagd door nicheontwerpers. Ondertussen werk ik ook voor Rihanna, wat dan weer heel mainstream is. Ik ben misschien wel de enige die dat allemaal combineert.’

Wat doe je precies voor Rihanna?

‘Ik werk als consultant voor haar Puma-collectie. Ik was 29 toen ik met haar begon te werken en daar ben ik heel trots op. Als je met haar in de kamer bent, kun je denken: ik ben on top of the world, maar dat zou the biggest mistake zijn.’

Wat is het strafste dat je al meemaakte tijdens een modeproductie?

‘In Andalusië werd ik ooit beroofd door gypsies. Die zouden ons een heel speciale plek tonen, vijf minuten later waren al onze spullen gestolen. ( lacht) En in Chili waren we zodanig op zoek naar de mooiste duin dat we de kleren die we hadden achtergelaten niet meer terugvonden.’

Waar droom je nog van?

‘Ik zou graag ooit voor een van de grote Parijse modehuizen werken. Hopelijk komt dat nog, al is die laatste trede op de ladder de allermoeilijkste. Maar op andere dagen denk ik: ach, ik ben blij waar ik nu ben. You can’t have it all. Weet je, mensen geven soms hun droom op door het commentaar van anderen. Dat vind ik heel triest. Belgen zeggen heel snel: “Droom niet te veel.” Toen ik destijds zei dat ik in het buitenland in de mode wilde werken, kreeg ik vaak te horen: “Doe toch eens gewoon.” Aan alle Vlaamse kids die dit lezen wil ik dan ook zeggen: doe vooral niet gewoon. Ga je dromen achterna en je komt er wel.’

De belangrijkste trends voor de winter volgens Tom Van Dorpe?

‘Feel good and relax. De wereld is zo moeilijk op dit moment, misschien kan kleding daarbij helpen. Want wanneer je je goed voelt, ben je ook een goed mens. Er komt ook meer elegantie deze winter, de wereld heeft daar behoefte aan, vind ik. ‘