Ruth Trioen van het Belgisch label JOHNY: ‘Een gezonde obsessie is cruciaal in de modewereld’

De Belgische mode heeft een internationale topreputatie. Toch kan een op de vijf Belgen geen label uit eigen land noemen. Tijdens de Week van de Belgische mode zetten we elke dag een Belgische ontwerper in de kijker. Vandaag: Ruth Trioen van modelabels Johny Be Good en JOHNY.

Het merk Johny Be Good is zonder meer de bekendste van de twee. De loszittende witte hemden met rake opschriften en de T-shirts met suggestieve tekeningen waren in 2017 een instant hit. Op sociale media, maar ook qua verkoop. Toch miste Ruth Trioen een creatieve uitdaging. Uit dat gemis ontstond twee jaar later haar tweede modelabel, JOHNY, dat ze zelf omschrijft als een antigif voor middelmatigheid. Dit is het verhaal achter het merk.

Ruth Trioen: ‘Als je naar het straatbeeld kijkt, zie je veel eenheidsworst en weinig identiteit. Daar wil ik met JOHNY verandering in brengen. Ik wil de mensen aanmoedigen om zich anders te kleden en hun eigen stijl te vinden. Wat je draagt, kan echt beïnvloeden hoe je je voelt. Mijn kleding is uitgesproken maar tijdloos en gemaakt uit duurzame materialen. Ik hou ervan om combinaties te maken die niet voor de hand liggen. Ik kies bijvoorbeeld een mannelijke vintagestof om een koket jurkje mee te maken. Ik ben ook iemand die veel durft en zich niet snel laat tegenhouden door reacties van anderen, al moet mijn kleding natuurlijk wel draagbaar blijven. Als ik twijfel of een stuk misschien te gewaagd is, vraag ik me af of ik het zelf zou durven dragen. Is dat antwoord ‘ja’, dan komt het er. Tot nu toe ben ik probleemloos op het rechte pad gebleven.’

‘Als klein merk doe ik voorlopig alles zelf: stoffen uitkiezen, ontwerpen tekenen, verkopen. Ik ben een autodidact op het vlak van ontwerpen, waardoor dat echt met vallen en opstaan gaat. Gelukkig heb ik een vriendin die wél mode gestudeerd heeft en me helpt met het technische aspect, want een goede pasvorm is essentieel. Zodra het ontwerpproces rond is, komen mijn fabrikanten in actie. 90% van de collectie wordt in België gemaakt, voor de rest werk ik samen met een high-end atelier in Roemenië.’

‘Als eenmanszaak is het erg zoeken naar de balans tussen het creatieve en het zakelijke. Het ontwerpproces zelf, het creatieve deel, neemt eigenlijk maar tien procent van je totale tijd in beslag. Verder ben ik vooral bezig met de uitvoering, de contacten met de winkels, de marketing, enzovoort. Ik vind dat niet erg, want creatief werk is vaak erg eenzaam en ik houd van variatie.’

‘Ik ben obsessief bezig met mijn job. Zelf heb ik niet het gevoel dat ik hard werk omdat ik het zo graag doe, maar ik ben er wel echt dag in dag uit mee bezig. Ik leg de lat erg hoog. Vaak kies ik dingen die niet altijd simpel zijn, maar ik laat me niet zomaar van de wijs brengen als anderen me dat vertellen. Zonder die gezonde obsessie geraak je er niet, denk ik. Dat geldt niet alleen voor succesvolle mensen in de modewereld, maar overal. Je bereikt de top niet als je je niet volledig smijt en jezelf voortdurend in vraag stelt.’

‘Ook als je je volledig smijt, krijg je soms tegenslagen te verwerken. Wat ik doe is iets heel persoonlijk. Negatieve feedback of afwijzingen komen hard binnen. Daar heb ik mee moeten leren omgaan. Door de coronacrisis kopen veel winkels conservatiever aan dan vroeger, waardoor je je als onbekend merk nog meer moet bewijzen. . Dan komt het eropaan om flexibel te zijn zonder je identiteit te verloochenen. Een moeilijke evenwichtsoefening.’

‘In zo’n gevallen is sporten voor mij een belangrijke uitlaatklep. Mijn ochtendlijke loopsessie is een soort therapie. Ik woon ook vlakbij een bos. Mijn dagelijkse wandelingen helpen me om te relativeren. Zonder natuur en sport zou ik gek worden.’

‘Het is goed om je intuïtie te volgen bij het maken van beslissingen. Soms kan ik echt vastzitten in een bepaalde gedachtestroom. Vaak voer je een soort innerlijke tweestrijd tussen andere pleasen en je eigen idee volgen. Intussen heb ik geleerd om op mijn buikgevoel te vertrouwen, wat iets heel anders is dan blind je emoties volgen. Ik ben ervan overtuigd dat je diep vanbinnen intuïtief aanvoelt wat de juiste keuze is, maar dat door allerhande rationele zaken niet altijd even goed inziet. Maar nu durf ik op dat gevoel te vertrouwen.’