Murielle Scherre: ‘Als jij kleren draagt, dan is deze brief voor jou’
Lingerieontwerpster Murielle Scherre produceert haar lingerie van la fille d’O al zestien jaar lang in België. Tijdens Fashion Revolution Week spreekt ze in een open brief alle consumenten toe: ‘Er zijn mensen dood gegaan omdat wij niet willen betalen.’
De normaalste zaak van de wereld. Iets over goed dat beter kan.
Er raast een revolutie. Ze is klein want past in mijn telefoon en is voorafgegaan door een hashtag. #fashionrevolution. #ranaplaza. Er zijn mensen dood gegaan en dat had niet gehoeven. Ze gingen dood omdat wij niet willen betalen. Zij die overleven werken verder, naarstig en in stilte. Onze # geeft hen geen stem. We zijn 5 jaar verder, en nog steeds stellen we geen vragen. We hebben het druk. We hangen op de bank en kijken shopping queens. We scrollen door de feed van die ene blogster, het hele vierkant vol gedouwen met must-haves voor de it-girl.
We hebben handen aan ons lijf en een stem uit de buik.
Monddood, maar de bankkaart baant zich desondanks een weg door de betaalterminal. Een mes versus de boter. We moeten nochtans helemaal niks en girls zijn nooit it. Niet in mijn wereld. Maar ik alleen heb niet te kiezen. De afsplitsingsbeweging komt tot een piepende halt. We moeten samen op dezelfde trein eer we eender welke bestemming willen bereiken. Het moet en kan beter en geen ene hashtag die ons redden zal. Awareness is 1 ding maar het is tijd voor a-dare-ness. We hebben handen aan ons lijf en een stem uit de buik. Vooruit, gaan we. Maar hoe?
Herdenken van de doden is een eervolle zaak maar ons lokaal gesuste ego brengt de makers daar geen beleg op hun brood. We kopen te veel. Onnodig veel. De spullen die we kopen dienen ons, zo denken we.
We kopen onnodig veel.
Ze brengen ons ieder seizoen een gladgestreken identiteit. De nieuwe kleren van de keizer zingen in ons oor. Zoete liederen. Hun sirenenzang lokt ons weg van de realiteit. Nirwana’s next topmodel, geliefd en geliket. Onze billen deinen gedwee mee naar de laatste trends, afwisselend tussen thick ’n thin. Een mager afleidingsmanoeuvre, want iedereen die probeert te ontsnappen aan zichzelf gaat vroeg of laat tegen de vlakte.
We willen ergens bij horen en onze kledij maakt het gemakkelijker om gelijkgestemden terug te vinden in de massa. Die nieuwe goedkope jurk mag je dan een plaats in de spotlight van je leven brengen, in de schaduw van de coulissen huizen de gedaantes die we liever negeren; het jonge meisje dat haar dromen voor studeren opgeeft omdat ze hier en nu een loon nodig heeft om de honger in d’r buik te sussen.
Dromen moeten ook gevoed, maar sommige dromen zijn luider dan anderen. Er is het dwaallichtje van de moeder van 3, haar kinderen ontheemd want mama moet kleren maken wil ze haar 3 vogeltjes in leven houden. Mama slaapt in de fabriek want de weg van en naar haar kroost steelt tijd van haar loon. Een hongerloon daar voor goedkoop spul hier. Het is maar wat je goed kopen wil noemen. Vind je het goed dat we zo veel en vaak kopen, maar dat we daarmee enkel de leegte van onze kast dempen en niet die hier van binnen. Vind je het goed dat we kopen, gewoon omdat het niet veel kost, en dat we maar 30% van onze kledij werkelijk gebruiken?
1.0ik schrijf dit niet met een vinger die wijst. deze vinger zit
vast aan de hand en die ligt op mn hart. ik had zelf ooit
meer dan 400 paar schoenen. voor zover ik me kan
herinneren had ik echter nooit meer dan 2 voeten. ik was
zoekende en de veilige afgelijndheid van willekeurig winkelpand bracht
me de illusie dat vinden makkelijk was. laarsjes met plateauzolen van
zelfvertrouwen. een jurk met diep uitgesneden
minderwaardigheidscomplex. voor iedere imaginaire tekortkoming
peervormig of of ander een bijpassend kledingstuk. de hand glijdt langs
de banccontact en die maakt een ijl geluid pieppiep en niet alleen de
betaling is bevestigd: mijn hele zijn krijgt bevestiging. ik ben want ik
koop. zakken vol blijheid. hier ben ik dan, pak mij uit, zegt mn boldot
com pakket en ik geloof bijna dat dit zelfgekochte geschenk me iets zal
brengen dat groter is dan wat mn handen kunnen bevatten. ik kan de
illusie bijna proeven. een meerwaardezoeker kan goed
kopen. but i’m not buying it anymore. mijn ware ik heeft
hoegenaamd niets nodig. valt de hele economie dan plat als we
ineens allemaal gelukkig en dus voldaan zouden zijn? een mens zou
bang worden zijn eigen duisternis te verlaten. steek aan die lamp en kijk!
wat leek op een slang in ons huis, blijkt echt niets meer dan een
ordinaire touw en de geplande uittocht kan worden gecancelled. het is
goed in je ware zelf te vertoeven. je hep er niets nodig en het uitzicht
valt best mee. maar als we niet langer kleren kopen om ons behoeftige zelfbeeld te bedekken, hoe zou die nieuwe markt er dan uitzien?
come and ask me questions this sunday during fair fashion fest in ghent at MIAT.
#lafilledo #madeinbelgium #ikkoopbelgisch #fairfashion #sustainablefashion #girlgaze #fairfashionfest #fashionrevolution #whomademyclothes #ranaplaza #denormaalstezaakvandewereld #ghent4tradecity #tradecityawardlafilledohttps://www.instagram.com/lafilledo5798970611765488840576955892_579897061Instagramhttps://www.instagram.comrich658
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Er is overvloed, veel en te, maar het is me van een emotionele armoede dat ik er koud van krijg, alle kledij ten spijt. Ik schrijf dit niet met een vinger die wijst. Deze vinger zit vast aan de hand en die ligt op m’n hart. Ik had zelf ooit meer dan 400 paar schoenen. Voor zover ik me kan herinneren had ik echter nooit meer dan 2 voeten.
Ik schrijf dit niet met een vinger die wijst. Deze vinger zit vast aan de hand en die ligt op m’n hart.
Ik was zoekende en de veilige afgelijndheid van willekeurig winkelpand bracht me de illusie dat vinden makkelijk was. laarsjes met plateauzolen van zelfvertrouwen. Een jurk met diep uitgesneden minderwaardigheidscomplex. voor iedere imaginaire tekortkoming -peervormig of ander- een bijpassend kledingstuk. De hand glijdt langs de bancontact en die maakt een ijl geluid -piep-piep- en niet alleen de betaling is bevestigd: mijn hele zijn krijgt bevestiging.
Ik ben want ik koop. Zakken vol blijheid. Hier ben ik dan, pak mij uit, zegt m’n bol-dot-com pakket en ik geloof bijna dat dit zelfgekochte geschenk me iets zal brengen dat groter is dan wat m’n handen kunnen bevatten.
Ik kan de illusie bijna proeven. Een meerwaardezoeker kan goed-kopen. but i’m notbuying it anymore. Mijn ware ik heeft hoegenaamd niets nodig. Valt de hele economie dan plat als we ineens allemaal gelukkig en dus voldaan zouden zijn? Een mens zou bang worden zijn eigen duisternis te verlaten.
Steek aan die lamp en kijk! Wat leek op een slang in ons huis, blijkt echt niets meer dan een ordinair touw en de geplande uittocht kan worden gecancelled. Het is goed in je ware zelf te vertoeven. Je hebt er niets nodig en het uitzicht valt best mee. Maar als we niet langer kleren kopen om ons behoeftig zelfbeeld te bedekken, hoe zou die nieuwe markt er dan uitzien?
Reeds 40 jaar ben ik een consument. Ik koop én ik ben. Bovendien groei ik. Vragen inclusief. Na 16 jaar zelfstandig ondernemen in België weet ik dit wel zeker: Het kan anders. Al die tijd dacht ik dat ik abnormaal was. tot ik onlangs Christian Felber en de idee van economy for the common good heb leren kennen. Ik legde in het debat uit wat ik reeds 16 jaar probeer te verwezenlijken met la fille d’O en hij trok daarna deze opvallende conclusie: you are one of the most normal people I have ever met. Hallo zelfbevestiging. en dat zonder de piep-piep van de bancontact. Al kocht ik z’n boek wel. Ik wou dit beter begrijpen. Hij zegt dat de oeconomie op z’n kop staat.
Ik produceer al 16 jaar in België. Voor mij lijkt het evident. De rode cijfers neem ik erbij.
Kort door de bocht is geld het doel geworden en niet langer het middel. Het ware doel van oeconomie is levenskwaliteit en het managen daarvan. Een beter huishouden. Hoe zouden onze bedrijven en de producten die ze maken er uit zien als dat opnieuw het ware doel was van oeconomie? De lingerie die ik bedenk produceren we al 16 jaar gewoon hier in België. Omdat we dat kunnen en daar goed in zijn. Omdat ik op die manier de heritage van lokaal vakmanschap versus interventie van mijn eigen creativiteit de toekomst kan indragen. Omdat we zo lokale handel stimuleren en die beter bijdraagt aan de dynamiek van een land. Voor mij lijkt het evident. De rode cijfers neem ik erbij.
Een teken van de oude wereld die bloedend teloor gaat. La revolution est une pratiquequotidienne, nietwaar. Maar felber zegt dat ook dat beter zou kunnen. Als we als gemeenschap een mentaliteitsverschuiving zouden durven aangaan. Wat als onze hele infrastructuur niet geschoeid was in de jacht naar winst maar een pad naar beter bewandelt. Dat goedkoper betekent dat het goed gedeeld kan worden met alle betrokken partijen en niet enkel goedkoop voor de consument, goedverdiend voor de verkoper en duur betaald door de maker.
Beter kopen. Felber roept de bestuurders van alle landen op om anders te gaan kijken naar het bruto nationaal product. Dat we ons gevoel van welbehagen en perspectief ook moeten opnemen in het rapport. tools zoals b-corp screenings en close the loop kunnen bedrijven helpen de verandering te veroorzaken eerder dan er op te moeten wachten. Maar er is meer. Felber roept de overheid ook op om stimulerende maatregelen te installeren in het systeem, zodat bedrijven geïnspireerd geraken om het beter te doen. zodat het spel van oeconomie gewonnen kan worden zonder vals spelen en dat winnen een gevoel is dat gedeeld wordt door iedereen betrokken, daar waar winnen momenteel gelijk staat aan iemand die elders keihard moet verliezen.
Gelijkgestemden zouden kunnen onderzoekend samenwerken
Het woord ‘concullega’ brengt ook daar geen soelaas. Felber speelt met de etymologie van het woord ‘competition’: cum petere zijnde ‘samen onderzoeken’. Dit brengt mij een veel intrigerender beeld voor de geest dan de gedachte aan een strijdend bloeddorstige competitie.
Gelijkgestemden zouden kunnen onderzoekend samenwerken en zelfs risicokapitaal kan gescreende bedrijven ondersteunen als blijkt dat ze ons aller levenskwaliteit kunnen verbeteren met hun producten of diensten. Omdat innovatieve ideeën de oude wereld al eens durven te bruuskeren met hun nakende geweld.
Dat we voorbij de angst en behoudensgezindheid moeten denken want dat net daar de vernieuwing huist. De slang voorbij. Het touw welbesteed. felber stelt dat als het spel toelaat dat er tegelijk eerlijk en oneerlijk gespeeld kan worden, het altijd de oneerlijke speler is die wint.
Een mens zou er moedeloos van worden, maar de vrije markt is inderdaad een oneerlijke strijd wegens een onwaarachtige competitie. en het is tijd. Met de hoogdringendheid van een ingedaald kind dat wacht in het bekken, moeten we aan de slag omdat ’terug’ fysiek onmogelijk is.
Verandering maken tot onze handen slijten en we vagelings naar zweet ruiken. Een revolutie zal niet zijn eer ze dagelijks is. eer bedrijven dwarse keuzes maken, wat was achter zich latend. Omdat shopping queens evenzeer een editie kan doen in de kringloopwinkel. Omdat unizo zijn leden kan oproepen om b-corps te worden of tenminste de screening te doorploeteren teneinde te zien waar verbetering kan groeien. Zodat al die gescreende bedrijven blij plietse-pletsend slagkracht krijgen in de zee van verandering. Moeiteloos. Omdat een overheid structurele ondersteuning en dus voorsprong kan geven aan bedrijven die wél oecotex- en andere certificaties willen en kunnen dragen en dat dat niet langer een meer-kost voor hen betekent maar een meer-waarde.
Een pleidooi voor de dromen die we koesteren maar de klets op de kaak omdat we ze hier en nu moeten waar maken.
En ja, belastingsvermindering voor lokale makers want het is potverdikke arrogant dat luxe in 2018 gelijk is aan duurder en daardoor exclusief wordt. ware luxe schuilt niet langer in uitpuilende kleerkasten en exotisch fruit verorberen in de winter voor de happy few. Over-vloed schuilt in vrij kunnen stro-o-o-men, en niet in stagnatie van onbenut spul. Wat we hebben bezit ons, verankert en verzuipt ons, en die few kunnen al lang niet meer schaamteloos happy zijn als de zwakste schakel diegene is waar de buikhuid in gevangen geraakt bij het ritsen. Oeconomy for the common good pleit voor de som der delen: het huishouden waar we allen samen goed kunnen in vertoeven. Genisis p-orridge zegt be ex-dream. Een pleidooi voor de dromen die we koesteren maar de klets op de kaak omdat we ze hier en nu moeten waar maken.
En waar wacht jij nog op? Als welzijn ons meest kostbare goed is, dan moet goed-koper diep beter. Dàt is de normaalste zaak van de wereld.
Murielle Scherre spreekt op het Fair Fashion Fest op 29 april in het MIAT in Gent.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier