Modeweken in de marge: Simon Halsberghe is sound designer voor Versace en Christopher Kane

Ze vormen de fundering van de internationale fashion weeks, maar toch wordt er zelden over hen gesproken. Ze werken stilzwijgend in de schaduw van topmodellen en zetten hun schouders onder de visie van wereldberoemde ontwerpers. Deze mensen werken in de marge van de modeweken en Weekend.be plaatst hen graag in de spotlights. Vandaag: de sound designer

.

Simon Halsberghe (32) staat designers als Christopher Kane en Donatella Versace al jarenlang bij met muzikaal advies. Halsberghe doet meer dan wat toffe songs in een playlist gooien; hij zorgt ervoor dat het creatieve verhaal achter een nieuwe collectie ook auditief ondersteund wordt. Weekend.be sprak hem in Milaan, en hoorde hem uit over akoestiek, techniek en, nuja, wàt hij eigenlijk precies doet? “Volgens de lijst bij de security aan de ingang van een show ben ik ‘de dj’, de man die de muziek kiest en op play duwt.”

Neem ons even terug in de tijd, hoe wordt een mens sound designer voor een modehuis?

Halsberghe: “Ik was al langer met muziek bezig, maar in 2004 werd ik via mijn MySpacepagina gecontacteerd door enkele Schotten die wilden dat ik op hun label platen zou uitbrengen. Eén van die mannen was David Bailey Ross, vandaag Senior Art Director van Christopher Kane. David was toen al bevriend met Tammy Kane, en toen zij en haar broer Christopher zo’n tiental jaar geleden iemand zochten om de muziek voor hun show te verzorgen vroeg David me of ik dat niet samen met hem wilde doen. In het begin waren dat maar twee shows per jaar, maar het label groeide heel snel. In 2009 zette Donatella Versace Christopher in voor de re-launch van de Versace-diffusielijn Versus. Hij heeft ons toen meegenomen, voorgesteld aan Donatella en ondertussen voorzie ik haar creaties al vijf jaar van een soundtrack.”

Hoe komt zo’n soundtrack tot stand? Wat voor input krijg je van de designers?

Halsberghe: “Dat hangt een beetje van designer tot designer af. Voor de laatste show van Christopher Kane moest ik me baseren op een a capella song van een jongetje dat ergens in een baptist church in de Verenigde Staten gospel zong. Christopher had dat fragment online gevonden en hij vond dat zodanig sterk dat ik ermee aan de slag moest. Ik heb ook al meegemaakt dat hij me een filmfragment liet zien om een bepaalde emotie die in zijn collectie zat weer te geven. Na die aanwijzingen stel ik een playlist samen, die Christopher vervolgens beluistert en beoordeelt. Het kan zijn dat hij maar dertig seconden van bepaalde songs geschikt vindt voor zijn show, en dan bouw ik daar rond verder.“

Het is dus niet zo dat je op basis van bijvoorbeeld enkele kledingstukken op zoek gaat?

Halsberghe: “Christopher (en Tammy) willen nooit te veel prijsgeven van hun werk – deels omdat ze dat stukje exclusiviteit voor de show willen bewaren, maar ook omdat ze ondertussen wel weten hoe ze David en mij moeten inspireren. Vaak is zo’n fragment ook veel beter dan gewoon de kleding tonen. Uiteindelijk gaat het om een bepaalde emotie die zij vertalen via kleding, en ik via muziek. De kern van de zaak is dat het publiek dat naar de show kijkt de collectie die getoond wordt zo goed mogelijk snapt via het set design, de belichting, de muziek, de uitnodiging,. Dat is keer op keer een creatieve uitdaging, voor iedereen die erbij betrokken is.”

Veel tijd krijg je niet om die emotie over te brengen nochtans.

Halsberghe: “Klopt. Vroeger duurden shows soms een half uur of langer, de laatste jaren schommelt het rond de tien minuten. Je ervaring van die tien minuten is echter afhankelijk van de sfeer die gecreëerd wordt en dus ook de muziek die afgespeeld wordt. Zo bestond de soundtrack van de Christopher Kane-show dit seizoen maar uit twee nummers. Dat gaf het publiek wat ademruimte. Bij Versus daarentegen weerklonk er een stevige mix van industriële techno door de boxen tegen een setontwerp vol flitsende lichten van United Visual Artists. Die tien minuten lijken dan veel sneller voorbij te gaan.”

Techno, gospel, … Je moet toch uit een bepaald soort hout gesneden zijn om voor deze job in aanmerking te komen.

Halsberghe: “Ik denk dat je in deze job een aantal dingen moet beseffen. Het belangrijkste: het is niet jouw dj-set. Je vertegenwoordigt niet jezelf, maar je creëert voor iemand anders, en dat betekent dat je persoonlijke smaak slechts een klein deel van die creatie is. Ik ben al in situaties beland waarin Donatella me zei dat ik enkel werk van Nine Inch Nails mocht gebruiken. Of van Lady Gaga. Muziek waar ik zelf niet meteen voor gekozen zou hebben, maar ik respecteer de wensen van de designers en ik respecteer de uitdaging. Als je die attitude niet hebt dan kan je hier niet veel komen doen.”

De meeste dj’s zijn doorgaans niet zo bereid om nummers op aanvraag te draaien.

Halsberghe: “Oh maar ik ook niet. Als ik een eigen set aan het draaien ben, dan leg ik enkel nummers op waar ik goesting in heb. (lacht) Dat is de balans tussen mijn job en mijn passie die ik zorgvuldig bewaar.”

Ik kan me voorstellen dat de akoestiek van de showlocatie ontzettend belangrijk is voor jou. Krijg je op voorhand voldoende tijd om die te testen?

Halsberghe: “Als je die vraag zou stellen aan de lichttechnicus, de set designer of de videograaf, dan antwoorden we allicht allemaal dat we meer tijd zouden willen om ons deel van de job te kunnen finetunen. Onze repetities worden heel dicht op elkaar of zelfs tegelijk gehouden, waardoor ik soms mijn soundcheck moet onderbreken omdat de mensen van het licht elkaar niet meer kunnen verstaan. Maar goed, het draait om enorme budgeten, om huurprijzen van exclusieve locaties of eventruimtes die niet weken aan een stuk enkel voor ons gereserveerd kunnen worden. Voor Versace kan ik bijvoorbeeld pas de avond voor de show voor het eerst mijn muziek in de showruimte testen.”

Een catwalkshow is opgebouwd rond bepaalde key looks. Moet jij rekening houden met de line-up en dus de momenten waarop die silhouetten over de catwalk gestuurd worden?

Halsberghe: “Dat wordt me niet altijd gevraagd, maar soms heb je bepaalde emotionele hoogtepunten in je muziek en dan is het fijn als het totaalplaatje klopt. Zo herinner ik me de SS13 show van Versace, waarin ik een cover van het Fleetwood Mac nummer ‘Dreams’ van The Kills had verwerkt. Dat hebben we dan wel zo getimed dat het nummer begon net toen de eerste avondjurken op de catwalk verschenen.”

Zo’n set moet wel behoorlijk precies zijn. Je kan moeilijk een plotse fade-out doen wanneer het laatste model weer in de coulissen verdwijnt neem ik aan?

Halsberghe: “Vroeger werden shows echt met de hand gemixt door dj’s die ter plekke de platen aan elkaar draaiden. Vandaag is alles voorbereid en dankzij de technologie kan je alles zodanig monteren op je computer dat je heel precies kan werken. Ik ben daarnet trouwens gebeld geweest over een fragmentje van drie seconden waar ze niet zeker van waren, zò precies is dat dus. (lacht) Ik hou er natuurlijk wel rekening mee dat sommige modellen eens wat trager lopen op die hoge hakken dus zorg ik ervoor dat ik meer muziek dan waarschijnlijk nodig klaarzet. De finale wordt handmatig opgestart op het moment zelf.”

Wat kan je mij vertellen over de soundtrack van de Versaceshow die we net in Milaan gezien hebben?

Halsberghe: “Dat was opnieuw een nummer van Violet, de Portugese producer die ik enkele seizoenen geleden heb ontdekt en bij Donatella heb geïntroduceerd. Zij had toen net een coverversie gemaakt van Transition, het nummer van Underground Resistance. Voor haar versie had ze een aantal van haar vriendinnen die ook dj’s en producers zijn opgetrommeld en samen hebben ze er een super feministische song van gemaakt, een soort mantra van zelfvertrouwen; There will come a time to your life / When you ask yourself a series of questions / Am I happy with who I am/…/Do not spend to much time thinking and not enough doing. / Did I try the hardest at any of my dreams? / Did I purposly let others discourage me when I knew I could? / Will I die never knowing what I could have been or could of done? / Do not let these doubts restrain of trouble you just point yourself in the direction of your dreams. / Find your strength in the sound and make your transition.

“Toen ik dat liet horen aan Donatella was ze door het dolle heen. We hebben daarna nog een keer met Violet gewerkt, rond body image, en voor deze show heeft ze een song geschreven over sterke vrouwelijke rolmodellen. Hoe je geslacht je niet mag tegenhouden om bepaalde ambities en dromen te hebben.” This show is for the women taking chances / take the leap / if we do nothing we get nothing / take the leap/ all we need is a friend or two, a beating heart and a plan/ take the leap/ because living is better than dreaming/ take the leap. Donatella is een vrouw die er niet voor terugdeinst om haar visie overduidelijk te communiceren.

Volgens RapGenius is Versace een van de meest genoemde namen in hiphop. Je zou denken dat die songs te voor de hand liggend zijn om te gebruiken in een show van dat label, maar in 2013 weerklonk ‘Versace’ van Migos ft. Drake tijdens de Versace finale. Jouw toedoen?

Halsberghe: “We hadden oorspronkelijk andere muziek voorzien voor die finale, maar tijdens de fittings merkten enkele medewerkers al op dat sommige modellen binnensmonds de merknaam aan het scanderen waren. Plots barst Hanne Gaby (Odiele, red.) de deur door, ziet ze Donatella en begint ze de song uit volle borst te rappen. Donatella wist niet waar ze het had, dus de meisjes hebben dat nummer voor haar afgespeeld. Je moet weten, ik was daar toen niet bij, maar opeens krijg ik telefoon en hoor ik een ganse ruimte vol dolenthousiaste modellen ‘Versace’ van Migos zingen. Je moet zo’n momenten omarmen, dus hebben we dat in de finale gestoken. Als emoties zo sterk zijn bij een song dan kan je dat maken.”

Hou je je ‘concurrentie’ een beetje in de gaten?

Halsberghe: “Dat is moeilijk, omdat je niet altijd weet of wat je achteraf op YouTube te zien krijgt wel de echte muziek bij de show was. Vaak rippen gebruikers de beelden en zetten ze er dan een andere song onder. Langs de andere kant kunnen ook niet alle labels zich de langdurige copyrightprocedure van de originele muziek veroorloven. Aangezien je het als designer niet kan maken dat je show de volgende dag niet online staat, gebeurt het soms dat een merk zijn sound designer opdraagt om naast een soundtrack voor de show ook wat muzak voor de YouTube-video achteraf te maken.”

“Tenzij er natuurlijk originele muziek gebruikt wordt: Violet heeft alles zelf geschreven en wij hebben haar betaald voor het gebruik van die muziek, zowel tijdens de show als online. Als ik een eigen nummer maak voor een merk dan betalen ze mij ook voor beiden. Grote modehuizen als Chanel en Dior sluiten ongetwijfeld op voorhand grote deals met publishers zodat ze de ‘juiste’ show meteen op hun kanaal kunnen delen. Niet meer dan logisch, want zo krijgt de kijker achteraf toch het volledige plaatje mee.”

Zijn er shows die je zijn bijgebleven, wiens volledige plaatje klopte in jouw ogen?

Halsberghe: “Dat Philip Glass fragment uit de opera ‘Einstein on the Beach’ tijdens de SS13 show van Louis Vuitton. Dat was die fameuze set met de twee roltrappen en de ’tweelingmodellen’. Dat was er echt honderd procent op.

En nog een Marc Jacobs: zijn samenwerking met Keiji Haino voor zijn show in NYC vorig seizoen. Haino had een soort soundtrack met Tibetaanse klokjes en een gong gecreëerd die vervolgens door een gitaarversterker was gehaald. Geniaal gewoonweg. Je hebt aan de ene kant Jacobs, één van de bekendste high fashion labels die er bestaan, en aan de andere kant Haino, een soort god in de Japanse Italiquenoise scene/Italique. Dat was zo’n radicale beslissing, maar het klopte echt.”

Maak jij eigenlijk heel de tijd mentale playlists?

Halsberghe: “Ja, maar niet per se voor mijn werk. Ik vind het belangrijk om op een onbevangen manier open te staan voor muziek, en dat zou me niet lukken als ik alles wat mijn trommelvlies passeert registreer als iets dat ik mogelijk wel eens professioneel zou kunnen gebruiken. Ik moet een emotionele band kunnen kweken met een nummer, dat fermentatieproces is belangrijk voor mij.”

“Ik luister bovendien ook nooit naar de radio, ik kom enkel toevallig met de keuze van (andere) muziekcoördinatoren in contact. In de taxi bijvoorbeeld, of in een supermarkt. Soms kan het dan zijn dat ik enthousiast word van een lied dat iedereen al beu gehoord is, haal ik mijn Shazam boven en blijkt dat de nieuwe Selena Gomez te zijn.”

Wat is het laatste nummer dat je ge-Shazamd hebt?

Halsberghe: “Dat kan ik meteen opzoeken, momentje…”

Wat als het nu echt Selena Gomez blijkt te zijn?

Halsberghe: “Dat denk ik niet, maar als het zo is: so what? Mensen zijn niet meer oprecht over hun culturele beleving en er heerst zoveel snobisme. Het is niet omdat iets populair is dat het slecht is, en dat iets obscuur is geldt niet altijd als kwaliteitslabel. Het bekennen van culturele kleur wordt altijd met een vleugje ironie gedaan, en dat zorgt ervoor dat mensen niet meer van harte kunnen zeggen dat ze een bepaalde song graag horen. Dat vind ik echt jammer.”

“We maken ons zodanig zorgen om een zekere “sérieux” dat je op de duur niets meer serieus mag nemen, terwijl net het meest serieuze wat je kan doen eerlijk zijn is, zonder je te verstoppen achter holle termen als ‘guilty pleasure’. Dat is iets wat ik ook van Donatella heb geleerd. Zij zal altijd zichzelf zijn en haar visie uitdragen, zonder zich daarvoor te verontschuldigen of het te maskeren als ironie. Enfin, ik heb ondertussen mijn laatste Shazam gevonden.”

Vertel?

Halsberghe: “Een remix van ‘Deep in Vogue’ van Malcolm McLarren, blijkbaar.”

Dankjewel.