Isaac Newton wist het eerst: what goes up, must come down. In de fysica van de mode geldt dat voor roklengtes en taillehoogtes. Na jaren van hoog gesloten broeken zakt de taille nu tot onder de heupen. Rokken zijn dit seizoen dan weer korter dan ooit. Beide modewetten worden uitgetest door Miu Miu, waar Miuccia Prada de low rise minirok anno 2000 opnieuw opvist, naar het voorbeeld van Britney en Christina.
Niet alleen de zomercollectie van Miu Miu heeft weinig om het lijf. Een mantelpakje van Chanel heeft tegenwoordig een jasje dat langer is dan de bijbehorende rok. Om nog maar te zwijgen van alle doorkijkkleren waarbij er van een rok zelfs geen sprake is. Eén ding is duidelijk: sexy kleding is hot. Na bijna twee jaar in joggingpakken, en weinig of geen fysiek contact, willen we weer pronken met onze kleren én ons lichaam.
Eigenlijk zou de afgelopen zomer al vrolijk en sexy worden. Maar daar was het nog net iets te vroeg voor. Zowel de coronacijfers als de weergoden spoelden al onze hoop op een summer of love weg. Dat de modemerken dit jaar weer gokken op onze collectieve praal- en knaldrang, zou – naast tijdgeest – natuurlijk ook over centen kunnen gaan: met al die ministukjes textiel moet er minder in stoffen worden geïnvesteerd.
Je sexy kleden gaat niet over de lengte van je rok. Of hoe diep je decolletu0026#xE9; is.
In die zin gaat de vergelijking met de roaring twenties en de opkomst van de flappers wel op. De Spaanse griep van 1918 was, net als de huidige pandemie, niet alleen een gezondheidscrisis, maar ook een breekpunt in de tijd, met een voor en een na. Wie zowel de griep als de verschrikking van de Eerste Wereldoorlog had doorstaan, was klaar om het leven opnieuw te vieren.
Ook het traditionele rollenpatroon stond toen onder druk. Veel vrouwen hadden door de afwezigheid van mannen een actieve rol opgenomen in de samenleving en waren nadien niet bereid terug te keren naar de haard. Die drang naar vrijheid vertaalde zich ook in hun kledingkeuzes. Halverwege de jaren twintig bereikte de lengte van de rok haar hoogtepunt, tot net boven de knie, wat in die tijd heel gewaagd was.
Met de terugkeer van veel trends uit de hypergeseksualiseerde jaren 2000 lijkt het alsof er in twintig jaar tijd weinig tot niets veranderd is. Toch is er een verschuiving merkbaar. Terwijl jonge vrouwen als Britney Spears en Christina Aguilera nog droegen wat hun werd opgedrongen door managers en pr-teams en daar voortdurend om werden bekritiseerd, trekken jonge vrouwen vandaag babytruitjes, minirokken en low rise jeans aan omdat zij het willen. Niet om een mannelijke blik te dienen.
Die verschuiving hebben we grotendeels te danken aan generatie Z, die veel belang hecht aan waarden als individualiteit, inclusiviteit en bodypositivity. Zij zijn minder geneigd om de destructieve nonsens te geloven dat je alleen maar een korte rok mag dragen ‘als je er de benen voor hebt’. Sexy kleren zijn nu voor iedereen. Al zou dat op de catwalk ook wat duidelijker mogen zijn.
Je sexy kleden gaat, vanzelfsprekend, niet over de lengte van je rok. Of hoe diep je decolleté is. Maar, vandaag meer dan ooit, over de vrijheid om te zijn wie je bent. Vraag maar aan Britney.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
