Fake of vintage? Laat je niet oplichten met deze tips van Labellov

De enorme groei van het vintage shoppen is helaas ook booming business voor fraudeurs. Hoe spot je een fake? We vroegen het aan Birgit de Jager en Elien Migalski, die al tien jaar het kaf van het koren scheiden in de Antwerpse pre-loved designershop Labellov.

Dankzij online tweedehandsplatforms hoef je vandaag niet langer eindeloos vintage shops af te schuimen op zoek naar die felbegeerde Fendi Baguette. Webshops die niet worden gecontroleerd zijn echter ook koren op de molen van fraudeurs. Volgens de OESO wordt wereldwijd jaarlijks voor ongeveer 600 miljard euro aan namaakproducten verhandeld. Schoenen, lederwaren en kleding worden daarbij het vaakst in beslag genomen door de douane.

Oma’s Delvaux

‘Alle merken worden nagemaakt’, stelt ook Birgit de Jager vast, ‘en het is van alle tijden. Je mag je niet laten leiden door het idee dat enkel bepaalde merken of modellen vervalst worden. Dat Delvaux-tasje uit oma’s erfenis kan evengoed nep zijn. Daarnaast zijn er enorme kwaliteitsverschillen, van de overduidelijke namaaktassen tot de zogenaamde 1:1 Super Fakes. Die laatste zijn op het eerste gezicht bijna niet te onderscheiden van the real thing. We hanteren daarom een drievoudig authenticatiesysteem, met zowel interne, externe als technologische authenticatie. Authenticatie is onze belangrijkste pijler en onderscheidt ons van de andere verkopers en platformen: elk item wordt uitvoerig bekeken en gecontroleerd opdat de details voldoen aan de kwaliteitsnormen van het merk wat leer, stiksels, hardware, materialen en vakmanschap betreft.’ Bij een handtas van Chanel moet, bijvoorbeeld, het aantal steken tussen twee gewatteerde delen kloppen. Ze gebruiken ook steeds Italiaanse Lampo-ritsen. In tegenstelling tot populaire tweedehandssites krijgt Labellov wél controle over de vloer van de overheid, en soms zelfs van de merken zelf: ‘We hebben daar geen probleem mee, er moet controle zijn. Alleen gebeurt dat eerder bij ons omdat we makkelijker door te lichten zijn, dan bij pakweg Vinted.’

Expertise gezocht

De markt voor tweedehands luxegoederen groeide van 24 miljard in 2017 tot meer dan 33 miljard euro in 2021. Dat betekent dat er dagelijks duizenden artikelen gecheckt moeten worden op hun echtheid. Specialisten worden schaars in de groeiende sector. Er wordt jacht gemaakt op werknemers van de modehuizen, maar ook handtassensnobs en – door de streetwearhype – sneakerheads komen zo aan de bak. Ook de experts van Labellov worden af en toe geheadhunt. ‘Ze zijn dan ook grondig opgeleid. Ze krijgen een uitgebreide cursus in kwaliteitscontrole en leren al doende de knepen van het vak. We zien dagelijks zo’n groot aantal handtassen en accessoires dat je snel bijleert.’

Daarnaast kan Labellov terugvallen op externe experts: ‘Dat zijn vaak mensen die voor de modehuizen hebben gewerkt, met expertise in een bepaald merk en ook voor veilinghuizen als Christie’s en Sotheby’s werken. We hebben bovendien goede relaties met de merken die we verkopen, soms kunnen we zelfs een beroep doen op de expertise van het huis zelf. We maken ook gebruik van een – toegegeven, heel dure – technologie die specifiek ontwikkeld is voor het herkennen van bepaalde discrepanties in handtassen. De tool checkt onder meer of de plaatsing van het logo klopt, kijkt de steken na of de korrel van het leer.’

Modehuizen aan boord

Technologie is een goed hulpmiddel om vervalsingen te spotten: ‘LVMH, Prada Group en Richemont hebben in april Aura gelanceerd, een blockchaintechnologie waarbij alle stappen in de levenscyclus van een luxe-item worden opgeslagen. Blockchain valt niet te hacken of te vervalsen en zou het probleem van proof of ownership volledig doen verdwijnen’, legt Migalski uit. Blockchaintechnologie kan toegepast worden op alle nieuwe modellen, oudere items moeten gecheckt worden door specialisten voor ze gechipt kunnen worden. Authenticatiebedrijf Entrupy gebruikt beeldherkenningstechnologie om fake van echt te onderscheiden. Maar het zijn mensen die ervoor zorgen dat in de database enkel visuele elementen van geauthenticeerde producten terechtkomen. Het zintuiglijke aspect van het vak – hoe luxeleer ruikt en voelt bijvoorbeeld – kan moeilijk ingevuld worden door computers.

Designerlabels zijn intussen grotendeels mee met het resell-verhaal. Labels als Burberry en Stella McCartney gingen zelfs partnerschappen aan met het grote Amerikaanse platform The RealReal. Kering investeerde in het Franse Vestiaire Collective en Delvaux had onlangs een succesvolle samenwerking met Labellov zelf. Chanel is zowat het enige merk dat sceptisch blijft. In 2018 beschuldigde het modehuis The RealReal er dan ook van namaak te verkopen. Het bedrijf zou de bevoegdheid niet hebben om hun producten te authenticeren. Enkel Chanel kan bepalen of een stuk echt is of nep, vindt het luxelabel. The RealReal slaat intussen terug met de klacht en bewijsmateriaal dat Chanel de resell-markt wil elimineren. Wordt vervolgd.

Louis Fuitton

Hoe kun je jezelf wapenen tegen oplichters? De Jager: ‘Bij online platformen en verkoopsites hanteer je best het principe ‘ If it’s too good to be true, then it probably is‘. Limited editions of gewilde items uit recente collecties die in de boetiek sold out zijn maar via een verkoopplatform beschikbaar voor een verleidelijke prijs? Dan is de kans groot dat het om namaak gaat. Let op de lettertypes, afwerking, het type leer en andere details. Vraag ook altijd een factuur aan de verkoper. Al biedt dat ook geen uitsluitsel: facturen worden ook nagemaakt. De typische ‘Turkije fakes’ zijn het makkelijkst te herkennen. Het patroon dat het monogram van Louis Vuitton moet voorstellen, bestaat dan uit compleet andere vormpjes, bijvoorbeeld. Tassen waarbij het logo in een ander lettertype staat, pik je er ook zo uit. Andere signalen zijn een afwijkende kleur, het materiaal van de voering, de ritsen… Vaak zit er ook een authenticiteitskaartje bij, een soort bankkaart met het logo van het merk. Nu: er zijn maar enkele designermerken die zo’n kaartje effectief gebruiken, ga dat dus steeds na. Nog een tip: dat een tas een serienummer heeft, wil nog niet zeggen dat het om een echt exemplaar gaat.’

Fraudeurs besteden veel aandacht aan het uitzicht en verraden zichzelf aan de binnenzijde, ook bij kleding. Draai dat jasje van Chanel dus altijd eens binnenstebuiten. Daarnaast zijn labels in kleding een grote hulp: daarop vind je serienummers, materiaaltags, productiegegevens die veel vertellen over de afkomst. Knopen, studs en ritsen zijn eveneens belangrijke indicatoren. Zo werken modehuizen zelden met de Japanse YKK-ritsen en verkiezen ze exemplaren van Riri, Lampo of Raccagni.

Nephuwelijk

‘Labellov bestaat dit jaar 10 jaar, we hebben dus al veel gezien’, besluit De Jager. ‘Maar we bouwen een grote drempel in: we vragen je identiteitskaart en je tekent een contract dat je authenticiteit garandeert. Af en toe roepen we de politie erbij. Soms weten mensen het niet dat ze een fake tas hebben. Zo was er een vrouw zo overtuigd van de echtheid van haar Hermès-tas dat we haar doorstuurden naar het merk voor een tweede mening. Haar ex had haar de tas met veel vertoon overhandigd tijdens een feest voor haar veertigste verjaardag. Ze belde ons later op in tranen: niet alleen haar huwelijk bleek nep, maar ook haar tassen.’ De Jager is trouwens zelf nog steeds voorzichtig: ‘Voor een zeldzame Birkin is een second opinion van de grootste expert onontbeerlijk. We maken ook overal kopieën van. We moesten maar eens een fake return krijgen van een oplichter.’