Eigenaar Maison Margiela in Brussel blikt terug na sluiting: ‘Margiela was mijn levenswerk’

Na 17 jaar sluit de winkel van Maison Margiela in Brussel de deuren.

‘Dinsdag 30 juli. Het is mijn laatste werkdag. Vanavond hangen we een blad aan de deur ‘gesloten wegens inventaris’ en worden de ramen afgeplakt met wit papier. De winkel zal niet meer opengaan, zoals elke dag sinds februari 2002. Ik heb het er lastig mee, maar ik mag nog niets zeggen tegen het personeel. Samen met mijn partner en de advocaat zijn we al weken bezig om alles in orde te brengen. Een winkel doe je niet zomaar dicht.

Het dringt niet helemaal tot me door dat het gedaan is. Ik voel niets meer. De dag na de sluiting vertrek ik vroeg in de ochtend naar het buitenland. Ik kan het niet aan om in de buurt te blijven. Het voelt alsof ik op een rollercoaster zit. Het ene moment voel ik me opgelucht, het andere schuldig.

Zondag 11 augustus. Ik moet een persbericht schrijven, maar het lukt me niet. Mijn partner schrijft het in mijn plaats, maar daar ben ik niet blij mee. Ik breng nog wat correcties aan voor de persattaché het bericht verstuurt. Ik had beloofd om een aantal journalisten zelf te bellen, maar telkens als ik de telefoon neem, wordt het me te veel. Ik kan dit niet… Uiteindelijk lukt het me toch om één journalist te verwittigen. Daarna verspreidt het nieuws zich snel. Nu is er geen weg meer terug. Die was er eigenlijk al lang niet meer, maar onbewust blijf je hopen op een mirakel.

Ik stel me constant dezelfde vraag: maak ik geen heel grote fout? Hebben we echt alles geprobeerd? En hoe is dit kunnen gebeuren? Vier jaar geleden kreeg ik nog felicitaties van Parijs. De winkel was bij de vijf best draaiende Margiela-winkels ter wereld. En toen werd, eind juni 2015, de voetgangerszone, de piétonnier, in Brussel ingevoerd. Het was het eerste weekend van de zomersolden. Na die dag ging het zakencijfer elke maand achteruit. En ook de omstandigheden om te werken werden steeds moeilijker. Elke dag opnieuw moesten we van onze klanten horen hoelang ze erover hadden gedaan om met de auto in het centrum van Brussel te raken. En ze hebben gelijk natuurlijk. De Brusselse politici zijn erin geslaagd om de stad te immobiliseren. Wie in het centrum wil raken, kan bijna niet anders dan zo’n gevaarlijke trottinette nemen.

Het is niet verwonderlijk dat steeds meer klanten online gingen shoppen. We kregen ook veel mensen over de vloer die kwamen passen en dan zonder scrupules zeiden dat ze het online zouden kopen. Onbegrijpelijk. Beseffen ze dan niet wat de gevolgen zijn voor de kleine, zelfstandige handelaars? Een enquête heeft aangetoond dat een online gekocht kledingstuk gemiddeld zeven keer van eigenaar verandert voor het definitief wordt verkocht. Je koopt dus eigenlijk iets tweedehands, terwijl klanten in de winkel vaak niet het stuk willen dat in het rek hangt, maar een nieuw.

We hoorden ook vaak dat de collectie toch beter was toen Martin Margiela er nog was. Maar wat Galliano doet, is ook goed. En Martin zou vandaag ook niet meer ontwerpen wat hij vijftien jaar geleden deed. Mensen kregen een verkeerd beeld van de collectie door wat ze online of op de catwalk zagen, terwijl ik er altijd de stukken uit selecteerde die dicht bij het oorspronkelijke DNA van het merk lagen. Als ze naar de winkel kwamen, waren de meeste klanten aangenaam verrast. Het maakt toch ook niet uit wie de collectie ontwerpt? Als het resultaat maar goed is.

Martin was de eerste die ik op de hoogte heb gebracht. Twee dagen voor het persbericht de deur is uitgegaan. Ik heb een mail gestuurd, bellen kon ik niet. Hij heeft me bedankt voor alles wat ik heb gedaan en zei dat we onszelf gelukkig mogen prijzen dat we zo’n fantastische periode hebben meegemaakt. Want die tijd zal waarschijnlijk nooit meer terugkomen. Enkele dagen geleden stuurde hij me nog een bericht met de vraag of ik al aan mijn nieuwe leven ben begonnen, maar zover ben ik nog niet. Iedereen zegt dat de tijd alle wonden heelt, maar daar ben ik op dit moment niet zeker van.

Ik heb honderden mails en berichtjes ontvangen van klanten en vrienden die zeggen dat ze het zo erg vinden. Zelfs nu nog. Dat doet me heel veel deugd. Als ik er klaar voor ben, ga ik ze allemaal persoonlijk beantwoorden.

Margiela was mijn levenswerk. Ik heb echt alles gegeven om het te doen slagen, maar het werd onhoudbaar om elk seizoen opnieuw de enorme financiële investering te dragen. Er is ooit een artikel over me verschenen met de titel ‘verkocht en verknocht’. Dat ben ik nog steeds. Mode betekent alles voor mij. Dat is niet veranderd door de sluiting van de winkel.’