Ballerina Nancy Osbaldeston: ‘Mijn lichaam komt altijd op de eerste plaats’

Ballet Vlaanderen bestaat 50 jaar en viert dat met een opvoering van Cantus Firmus, een choreografie van Jeanne Brabants, die de compagnie oprichtte. De Britse principal Nancy Osbaldeston danst erin mee. En ze danste ook door onze lingerieshoot.

Het is een mooie septemberochtend in Antwerpen, maar de Britse Nancy Osbaldeston (30) merkt er niks van. Ze brengt de dag door in onze raamloze fotostudio en daarna in de repetitielokalen van Opera Ballet Vlaanderen, waar de repetities doorgaan voor Cantus Firmus, een choreografie die Jeanne Brabants vijftig jaar geleden schreef. ‘Het is de eerste voorstelling die ik van haar dans en ik vind het een hele eer’, zegt Osbaldeston, die sinds 2014 deel uitmaakt van Opera Ballet Vlaanderen en er in 2017 gepromoveerd werd tot principal.

‘Ik heb haar nooit gekend, ze overleed vijf jaar geleden, maar ik weet dat ze Vlaanderen wereldwijd op de danskaart heeft gezet. Jeanne ijverde ervoor om een dansschool op te richten, vandaag de gerenommeerde Koninklijke Balletschool van Antwerpen, die oorspronkelijk onder de vleugels van de opera viel. Ze slaagde er vervolgens in om het ballet en de opera van elkaar los te koppelen en stichtte in 1969 het Ballet Vlaanderen, zodat de afgestudeerde, hoogopgeleide dansers niet langer in het buitenland moesten gaan werken, maar ook in België aan de slag konden bij een professioneel dansgezelschap.’

In 2014 fuseerde Ballet Vlaanderen met de Vlaamse Opera tot Opera Ballet Vlaanderen, maar beide merken behielden hun artistieke autonomie.

Nancy Osbaldeston ademt ballet sinds ze op haar zestiende begon aan de English National Ballet School in Londen. Vandaag danst en repeteert ze elke dag, van tien uur ’s morgens tot half zes in de namiddag. Maar ook ’s avonds is ze vaak nog in de weer, als er een voorstelling gedanst moet worden, of wanneer ze zich inzet voor een zijproject, zoals gastprincipal zijn voor het Bayerisches Staatsballett in München.

Bovendien is ook haar partner, de Hongaarse Gabor Kapin, thuis in de balletwereld. Hij werkt als fulltime balletmeester voor Opera Ballet Vlaanderen, waar hij voordien ook als principal danste.

‘Toch heb ik een gezonde relatie met mijn werk’, zegt Osbaldeston. ‘Ik kan tijd vrijmaken voor vakanties en hou ervan om met de fiets door Antwerpen te rijden of tijdens het weekend naar de markt te gaan. Ballerina zijn is vooral een levensstijl waarbij je lichaam altijd op de eerste plaats komt. Je kunt het niet verwaarlozen door slecht te eten of slapen en door de jaren heen heb ik leren luisteren naar mijn lijf, iets wat ik als jonge danseres niet kon. Op mijn achttiende danste ik voor het eerst bij een professioneel gezelschap, het English National Ballet, waar ik door een foute beweging een voetblessure opliep. Omdat ik niemand wou teleurstellen, verbeet ik de pijn en ging ik door, waardoor ik uiteindelijk een halfjaar moest stoppen met dansen. Sindsdien weet ik dat mijn lichaam zichzelf het snelst geneest als ik bepaalde bewegingen vermijd wanneer ik een kwetsuur heb opgelopen.’

Als principal voor Opera Ballet Vlaanderen treedt Osbaldeston in de voetsporen van Aki Saito en Wim Vanlessen, die vorig jaar hun laatste applaus als principals in ontvangst namen na een stercarrière van 25 jaar. Maar zelf blijft ze er bescheiden onder.

‘Opera Ballet Vlaanderen is qua stijl sterk geëvolueerd doorheen de jaren. Het was prachtig om Wim en Aki al die tijd als duo te zien dansen en met hen het podium te mogen delen. Maar ik zie mezelf niet als hun opvolger. Het fijne aan onze danscompagnie is dat elke danser zijn eigen specialiteit en stijl heeft. Wij zijn geen leger identieke dansers. Persoonlijk vind ik het geweldig dat bij Opera Ballet Vlaanderen klassieke en moderne dans naast elkaar mogen staan, mede dankzij huidig artistiek directeur Sidi Larbi Cherkaoui, terwijl veel dansers een voorkeur hebben voor een van de twee. Ik vind daarentegen dat ze elkaar nodig hebben en in evenwicht houden.’

In de toekomst zou Osbaldeston nog graag de rol van Julia dansen, in een opvoering van wat de populairste balletvoorstelling ooit moet zijn, Romeo & Juliet. Ook in de rol van de gepassioneerde Carmen in het gelijknamige stuk ziet ze zichzelf nog belanden. ‘Daarnaast heb ik altijd het verlangen gehad om naar de Verenigde Staten te gaan, al was het maar voor een jaar. Ik hou van de energie waarmee ze daar dansen. Klassieke dans pakken zij op een andere manier aan dan wij in Europa, ze dansen er veel vlugger. Daar zou ik nog graag van leren.’