Apocalypse Now: de wintermode van 2019 kleurt donker

De modeweken kleurden donker. En dat was niet alleen een eerbetoon aan Karl Lagerfeld.

Michael Kors bouwde tijdens New York Fashion Week een replica van de legendarische discotheek Studio 54. Barry Manilow zong Copacabana, een hit uit 1978. Er leek geen vuiltje aan de lucht. En toen zag plotseling alles zwart. Bij Gucci, de eerste belangrijke show in Milaan, zaten we in een gigantisch, cirkelvormig, met rook gevuld spiegelpaleis. De show, een futuristische dodenmars, werd geaccentueerd door gewelddadige lichtflitsen. Miuccia Pradaevoceerde het monster van Frankenstein en zijn bruid. De Marni-collectie was agressief: zwart en rood leer.

Parijs kleurde al even zwart. Rei Kawakubo van Comme des Garçons titelde haar collectie The Gathering of Shadows. Olivier Rousteing van Balmain stopte zijn meisjes in gitzwarte, stijfleren ballerinajurken met scherpe studs en bij Saint Laurent zaten we in een spiegelpaleis met zombies die oplichtten onder de blacklights. Er hing, kortom, iets donkers in de lucht tijdens de modeweken, letterlijk (er was opvallend veel zwart, al dan niet gecombineerd met rood), maar ook figuurlijk: alsof het gewicht van de wereld ook op de schouders van de ontwerpers weegt. Van rebellie was nochtans bijna nergens sprake. Eerder het tegenovergestelde: de mode beleeft een conservatief moment. Bon chic, bon genre, elegant, zelfs een tikje saai.

Saint Laurent vs. Celine, the return

Toen Hedi Slimane vorig seizoen bij Celine debuteerde, waren de meningen verdeeld. Ten eerste bleef er niets heel van de visie van voorganger Phoebe Philo, en ten tweede leek het of Slimane nog altijd aan de slag was bij Saint Laurent. Dat was vervelend, vooral voor Saint Laurent, waar opvolger Anthony Vaccarello de opdracht had gekregen om niet te ver af te wijken van het plan van Slimane.

En dit seizoen? Vaccarello liet zich niet doen: zijn show voor Saint Laurent was uitstekend. En Slimane gooide het over een totaal andere boeg, met een collectie waarvoor hij duidelijk de archieven van Céline had bestudeerd: een eindeloze parade van elegante Parisiennes in een uniform van broekrokken en beige of grijze jassen. Heel letterlijk retro. Maar wel efficiënt.

De nieuwkomers

Nina Ricci heeft de voorbije twintig jaar een sliert ontwerpers versleten, van Olivier Theyskens tot Guillaume Henry. Nu zijn Ru- shemy Botter en Lisi Herrebrugh aan de beurt, het tot voor kort in Antwerpen gevestigde, veelgeprezen duo achter het label Botter. Wie een Nina Ricci op steroïden verwachtte, was eraan voor de moeite. Botter en Herrebrugh bleven opvallend trouw aan de jarenvijftigesthetiek van het huis van L’Air Du Temps, met hier en daar een discrete verwijzing naar de 21ste eeuw, zoals de kragen met Ricci-logo. Het was een bijzonder zelfverzekerde start voor de ontwerpers.

Er werd ook uitgekeken naar de debuten van Daniel Lee bij Bottega Veneta, Bruno Sialelli bij Lanvin en Louise Trotter bij Lacoste. Lee mikt op de fans van Celine onder het regime van Phoebe Philo, van wie hij de rechterhand was. Sialelli transformeerde Lanvin in Loewe, zijn vorige werkgever, wat wellicht niet de bedoeling kan zijn. Trotter, ten slotte, trachtte een evenwicht te vinden tussen sportswear en elegante mode, met veel beige.

Serre is een ster

Marine Serrehield tijdens de modeweek haar show buiten Parijs, in een ondergronds complex van wijnkelders in Issy-les-Moulineaux. Dat was riskant. Maar Serre, die in 2017 de LVMH Prize won, neemt wel vaker risico’s. In de kelders schilderde de Franse ontwerpster een apocalyptisch landschap, post-klimaatverandering, metsurvivorsin outfits gemaakt van restmateriaal, versierd met schelpen en muntjes. Ambitieus? Yes! Overtuigend? Idem! De toekomst, hoe griezelig ook, is aan Serre.

Adieu, Karl

De modewereld is in rouw. Op 19 februari, een dag voor de start van de Milanese modeweek, overleed Karl Lagerfeld op 85-jarige leeftijd in Parijs. Een week ervoor zou hij, ondanks ziekte, nog een fitting bij Fendi hebben bijgewoond, het huis waar hij meer dan vijftig jaar voor werkte. Twee dagen na zijn dood vond de show plaats. Op de banken lagen kaartjes met daarop een tekening van Lagerfelds hand en zijn sterfdatum. De modellen droegen hoge, stijve kragen, zijn signatuurlook. Na afloop kwam Silvia Fendi alleen groeten en werd er een filmpje vertoond van een schetsende Lagerfeld die vertelt hoe hij, in 1965, bij Fendi begon. De tranen en het luide applaus van het publiek werden alleen overstemd door David Bowies Heroes dat door de boxen schalde.

Een week later werd Bowie opnieuw gedraaid, dit keer tijdens de finale van de show van Chanel. Het besef dat dit niet alleen Lagerfelds laatste collectie voor het Franse modehuis, maar zijn laatste collectie tout court was, bewoog modellen en de talrijke aanwezigen tot tranen. Er werd lang gespeculeerd of het geplande winterwonderland voor de show wel zou doorgaan, maar zoals Lagerfeld zelf gewild zou hebben, en op een tekening van zijn hand in de persmap te lezen stond: the beat goes on. De show begon met een minuut stilte, gevolgd door een geluidsfragment van Lagerfeld waarin hij vertelt over het moment dat hem de job bij Chanel werd aangeboden. ‘Iedereen zei tegen mij: ‘Doe het niet, het zal niet werken.’ Net daarom heb ik het gedaan.’ De laatste dag van de modeweken was meteen ook de laatste van het Lagerfeld-tijdperk.

Trends

Het rode leger

Rood is de kleur van…het seizoen. Vaak in combinatie met zwart.

Le freak, c’est chic

Hellraiser-maskers bij Gucci, de bruid van Frankenstein bij Prada en glamourmutanten bij Rick Owens. De modellen leken dit seizoen soms recht uit een horrorfilm te komen.

Back to the eighties

De jaren tachtig waren prachtig, ook in 2019.

Prom queens

Wie vraagt jou naar het bal?

Zware voet

Plompe laarzen om er stevig de pas in te zetten.