35 jaar Knack Weekend: ‘We waren niet bezig met beroemd worden’

Voor wie speelde ons blad een bepalende rol? Deze week: consultant en stylist Olivier Rizzo.

‘Ik koos deze twee beelden omdat ze niet zonder elkaar kunnen, het meisje en de jongen vormen een twee-eenheid. Het was een louter emotionele keuze. Pas later besefte ik hoe iconisch deze beelden zijn. Ze dateren van september 1995. Het was mijn allereerste opdracht voor Knack Weekend, het begin van acht jaar intense samenwerking.

De samenwerking begon toevallig, naar aanleiding van een project rond de laatstejaarsstudenten van de Modeacademie, in het kader van ‘Antwerpen Culturele Hoofdstad van Europa’ in 1993. Lene Kemps interviewde mij toen, twee jaar later zagen we elkaar terug en vroeg ze mij om een beeld te maken ter illustratie van een artikel rond het cybergebeuren. Internet stond toen in de kinderschoenen, van social media was er nog lang geen sprake. We kregen carte blanche. Resultaat waren twee beelden in plaats van één. Willy Vanderperre blikte de beelden analoog in en werkte ze achteraf bij. Photoshop was toen nog onbekend in België. Deze beelden zijn een typisch tijdsdocument van het midden van de jaren negentig: je voelt heel sterk de rave-invloeden.

De nineties waren andere tijden, we konden in alle vrijheid werken. Net die grenzeloze vrijheid heeft ons werk interessant gemaakt.

Het was de enige keer dat Willy Vanderperre als fotograaf gewerkt heeft voor Knack Weekend. Peter Philips deed de make-up, een deel van de kleren kwam uit de allereerste collectie van Raf Simons en uit die van Sarah Corynen. Sarah studeerde net als Peter en ik in 1993 af aan de modeacademie van Antwerpen. Het meisje op de foto is Veronique Branquinho, ze was toen pas afgestudeerd aan diezelfde modeacademie.

Deze beelden vertegenwoordigen de jonge generatie van toen, die nu toonaangevend is. Raf is de meest inspirerende ontwerper van zijn generatie geworden, Peter een van de beste make-upartists ter wereld, en Willy de beste en invloedrijkste fotograaf van de laatste twee decennia; hij blikt al jaren spraakmakende modecampagnes en magazine-editorials in. Zelf had ik toen niet kunnen dromen dat ik voor Prada, Miu Miu, Calvin Klein of Louis Vuitton zou werken.

Het leuke eraan is dat we toen geen plan hadden, we waren niet bezig met beroemd worden en carrière maken. We waren gewoon jonge mensen, goede vrienden, die instinctief werkten en voelden dat het juist zat. De nineties waren ook andere tijden, we konden in alle vrijheid werken. Net die grenzeloze vrijheid heeft ons werk interessant gemaakt, zodat het is opgepikt in het buitenland. De rest is geschiedenis.’