Traditiegetrouw bekroont Knack Weekend een beloftevolle masterstudent van de Antwerpse Modeacademie. Dit jaar is dat Hoyt Hongyi Zhang voor zijn collectie Drive My Car.
Wilde je altijd al ontwerper worden, Hoyt Hongyi Zhang?
‘Als kind tekende ik voortdurend mensen, vooral hoe ze zich kleedden. Ik hield van alles wat er een beetje vreemd uitzag. Mijn ouders zitten allebei in heel andere sectoren – mijn vader is ingenieur, mijn moeder werkt in de import-export. Het lag dus niet voor de hand dat ik een creatieve richting zou uitgaan. Omdat ik zo aangetrokken was tot expressieve outfits, ben ik filmkostuumontwerp gaan studeren aan de Beijing Film Academy. Pas later, toen ik als freelancer aan de slag was, ontdekte ik dat mijn echte passie bij mode lag, en niet bij kostuumontwerp.’
Waarom koos je voor de Antwerpse Modeacademie?
‘Ik voelde meteen een klik. De school heeft zo’n sterke reputatie, en ik herkende iets van mezelf in de collecties van oud-studenten. Ook het curriculum sprak me erg aan: er ligt veel nadruk op de essentie van het kleren maken. Het is geen modeopleiding die focust op glitter of spektakel. Studeren aan de Academie voelt eerder als je terugtrekken in een klooster: je werkt keihard, stelt jezelf voortdurend in vraag en groeit daar uiteindelijk van. Hier ontwikkel je echt een eigen, unieke signatuur.’
Hoe verliep de overgang van China naar België?
‘Ik kwam aan in 2020, net na het eerste coronajaar. Het was een vreemde periode, maar gelukkig kon ik meteen op de campus terecht. In China had ik al een beetje leren patroontekenen, maar lang niet goed genoeg. Dus volgde ik voor mijn vertrek allerlei extra lessen om voorbereid te zijn. Toch was het pittig: alles is hier anders, van de manier van lesgeven tot de cultuur. Maar ik ben blij dat ik ben gebleven. Antwerpen is nu mijn thuis.’
Wat is je het meest bijgebleven van die vier jaar?
‘Dat alles verandert. Dat ík verander. Ik stel mezelf constant de vraag wat ik wil maken, wat ik wil vertellen, wie ik wil zijn als ontwerper. Mijn visie op mode is sterk geëvolueerd sinds mijn eerste jaar hier. En ik heb geleerd dat het oké is om onderweg van richting te veranderen.’
Wat is de inspiratie achter je Drive My Car-collectie?
‘Tijdens de pandemie las ik een nieuwsbericht over een bus in China die mensen ’s nachts naar een quarantainecentrum bracht en crashte. De chauffeur moest verplicht een beschermend pak dragen en kon nauwelijks bewegen of zien. Voor mij werd dat een metafoor voor het gevoel van controleverlies dat ik en veel anderen toen ervaarden. Alsof je in een auto zit, maar het stuur niet zelf in handen hebt. Met mijn collectie wilde ik dat gevoel doorbreken en opnieuw ruimte creëren voor vrijheid. Denk aan het moment waarop je je hand uit het autoraam steekt, de wind tussen je vingers voelt en beseft: ik kan nog altijd zelf kiezen waar ik naartoe ga. Daarom heet de collectie Drive My Car. Tegelijk is het ook een verwijzing naar mijn geboorteland, waar fundamentele vrijheden en mensenrechten steeds meer onder druk staan.’
Hoe heb je dat vertaald naar kleding?
‘Ik begin altijd met tekenen: beweging, silhouetten, expressieve lijnen. Mijn inspiratie komt vaak uit beelden – zoals in Chinese poëzie – eerder dan uit verhalen of woorden. Voor deze collectie dacht ik aan een matras op de achterbank van een auto, een laken op de grond in de zon, een hand in de wind. Alles is gemaakt uit lichte, beweeglijke stoffen in een fris en zacht kleurenpalet, precies om dat gevoel van vrijheid en ademruimte op te roepen. Een van de sleutelstukken is een trenchcoat met een uitvergrote, gebogen schouder die doet denken aan de vorm van een autoraam. Die curve ontstaat niet door staal of een vaste vorm, maar puur door spanning: het is een paardenzweep die zich plooit door de stof errond. Dat soort technische experimenten vind ik het interessantst.’
Wat maakt je het gelukkigst tijdens het ontwerpproces?
‘Het tekenen. Wanneer ik een silhouet op papier zet en het voelt alsof ik mijn denkwereld letterlijk kan vastleggen. Die extreme concentratie, dat trage en precieze werk… dat past echt bij mij.’
Heb je al plannen voor de toekomst?
‘Eerst wil ik een stageplaats vinden, hopelijk bij een Belgisch label zodat ik hier kan blijven. Ik heb in Antwerpen intussen mijn vrienden, mijn lief, mijn leven. Op lange termijn droom ik van een eigen label. Geen klassiek commercieel merk, maar eerder een artistiek onderzoeksproject waarbij ik mode koppel aan maatschappelijke thema’s, misschien ook via video of andere media. Maar zover ben ik nog niet.’
Hoe zie je de toekomst van de mode-industrie?
‘Ik ben verrassend hoopvol. Er zijn nog altijd ontwerpers die oprecht interessante dingen maken, die schoonheid en eigenheid centraal stellen. Maar ik vind wel dat jonge ontwerpers meer kansen verdienen. Mijn klasgenoten zijn zo getalenteerd, en toch vinden ze moeilijk werk. Dat moet veranderen.’
