Ellen Kegels neemt tijd om te rouwen om broer en lanceert geen najaarscollectie: ‘Mijn familie is mijn prioriteit momenteel’

Vijf maanden geleden verloor Ellen Kegels haar broer Jef. Een verlies dat binnenkwam als een mokerslag en de onderneemster verplichtte om gas terug te nemen. Daarom lanceert LN Knits deze winter geen nieuwe collectie. ‘Je kunt rouw niet negeren. Ik voelde dat ik tijd moest vrijmaken voor mijn familie en dat kon alleen als ik dit najaar minder hooi op mijn vork nam.’

In een open brief getuigt Ellen Kegels, oprichtster van het Belgische breilabel LN Knits, heel eerlijk over de impact van het verlies van haar broer Jef.

‘Rouw is allesoverheersend. Het verlies van een dierbare snijdt zo diep dat er geen ontkomen aan is. Zo’n pijn kan je niet eventjes verbijten of verdoven. Je moet er dwars doorheen. Het proces van het doorgronden van verdriet, het zoeken naar een leven met en een leven na verlies, en het herdefiniëren van je identiteit vragen tijd. Tijd die ik niet kan vinden als ik me voor de volle 100% toewijd aan de combinatie van ondernemen, moederen, zorgen, verwerken, … Het is niet realistisch en het voelt niet goed aan, dus moet het voorlopig even anders’, schrijft ze.

‘Ik heb getwijfeld of ik deze brief zou schrijven en er zo open over zou communiceren, maar ik hoop dat het voor lotgenoten kan helpen om de woorden te vinden. Praten over rouw is niet gemakkelijk, maar wel noodzakelijk’, aldus Ellen Kegels.

Hoe ben je tot het besluit gekomen om geen wintercollectie lanceren dit najaar?

Ellen Knits: ‘Mijn broer Jef is heel onverwacht overleden. Hij was een hele vrolijke, warme jonge vader. Een levensgenieter en een familiemens. Als je zo’n verdriet meemaakt, weet je eigenlijk niet waar te beginnen met je rouwproces. Al snel kreeg ik via mensen die een gelijkaardig verdriet hebben meegemaakt de tip om de boeken van rouwexpert Manu Keirse te lezen. Ik heb zijn boeken in bulk aangekocht, ook voor mijn familie en voor de vrienden van mijn broer. De boeken openden mijn ogen over rouw en toonden me wat ik kan betekenen voor de mensen rond mij heen, die ook rouwen. Als je zo’n zwaar verdriet meemaakt en empathisch bent van aard, dan wil je helpen.

View this post on Instagram

A post shared by Ellen Kegels (@lnknits)

In april, toen Jef stierf, was de zomercollectie van LN Knits juist gelanceerd. Ik had weinig andere keuze dan door te werken en de collectie verkocht te krijgen. Ik heb toen puur op adrenaline geleefd. Op een gegeven moment waren die reserves op en liep ik tegen de muur. Het ging niet meer.

Iets moest veranderen, want er zat geen rek op de tijd die ik te besteden had. Als ondernemende mama van twee dochters die vaak ziek zijn, is tijd zeer kostbaar. Ik vreesde dat ik niet genoeg ruimte had om met mijn eigen verdriet bezig te zijn en het verdriet van mijn omgeving mee op te vangen. Hoe ver jouw draagkracht reikt, is persoonlijk. Ik voelde dat ik niet alles 100 procent kon blijven trekken.

Ik heb respect voor mensen die op een andere manier omgaan met verdriet, iedereen rouwt anders. Sommigen storten zich op hun werk, omdat ze daar energie uit halen en het voor een welkome afleiding zorgt. Maar bij mij deed dat net het tegenovergestelde. Ik kon me niet langer concentreren. Ook nu ligt dat nog moeilijk.

Mijn prioriteiten verschoven volledig. Het voelde niet juist om me te focussen op de verkoop van mijn truien. In plaats van bezig te zijn met mijn nieuwe collectie, wilde ik met mijn mama naar Jef zijn graf wandelen, wilde ik soep of spaghetti maken voor mijn schoonzus of lezen over rouw, om er met mijn geliefden over te kunnen praten.’

Het was geen optie om jouw taken voor LN Knits over te dragen aan andere mensen en de wintercollectie te laten verkopen door je collega’s?

‘Neen. Dat zou niet juist hebben gevoeld.  LN Knits is een deel van mij, dus als ik mij niet goed voel, dan verkoop ik ook niet goed. Toen Jef nog maar net gestorven was, en ik dus niet bezig kon zijn met LN Knits, viel de verkoop meteen stil. Ook al heb ik fantastische collega’s die zorgen voor nieuwsbrieven, acties en mooie Instagramposts, toch keldert de verkoop als ik niet zelf mijn stuks promoot, livesessies organiseer, privéshopping op poten zet of toon hoe ik de stuks van LN Knits draag.  

Het besef dat ik dit najaar bezig zou moeten zijn met deadlines en targets rond de wintercollectie gaf me een stomp in de maag. De winter, een donkere en koude periode, gaat zwaar worden voor mij en mijn familie en een nieuwe collectie promoten is momenteel niet mijn prioriteit. Dat is natuurlijk geen eenvoudige beslissing, want de collectie is vormgegeven, geproduceerd, geleverd en betaald. Gelukkig kan m’n bedrijf het financieel aan om de verkoop van de collectie een jaar op te schuiven. Dat geeft me ademruimte nu, maar ook volgend najaar. Een rustiger tempo zal nodig zijn, want ik voel dat ik zeker nog niet op het dieptepunt van mijn verdriet ben aanbeland.’  

Je verdiepte je in rouwen door middel van boeken en gesprekken en deelt je verhaal via sociale media en een open brief. Welke inzichten brachten de voorbije maanden?

‘Rouw bespreekbaar maken is noodzakelijk. Door op sociale media mijn verdriet te delen en de open brief te sturen heb ik veel mooie reacties gekregen van mensen die zich herkenden in mijn emoties. Ze vertelden me dat ze zich getroost voelden dat ze niet alleen waren met hun leed en dat ik hun emoties onder woorden bracht. Ook mijn mama zei me dat ik het rouwproces goed verwoordde. De open brief heb ik eerst aan mijn ouders laten lezen, vooraleer ik hem deelde. Ze stonden helemaal achter het idee van rouw meer bespreekbaar maken. Het doet me deugd dat ik daar een steentje aan kan bijdragen.

Online gaat het heel vaak enkel over de gelukkige momenten, het positieve, alsof er nooit iets misloopt. Dat is niet de realiteit en dat wil ik delen. Ook als ondernemer worstel ik met pijn en verdriet en dat heeft nu eenmaal een impact op mijn bedrijf. Ik ben ondernemer, maar in eerste instantie een mens. In dit geval een zus die rouwt om het verlies van haar broer.

Door me te gaan verdiepen in rouw, ben ik interessante experts tegengekomen, zoals Manu Keirse en Uus Knops. Ook het rouwconcept Reveil kwam ik tegen tijdens mijn research (organisatie die werkt aan een warmere rouwcultuur, met onder meer troostconcerten en een eigen magazine, nvdr.). Zij zorgen voor een positieve beweging in de maatschappij. Ik heb het gevoel dat, mede dankzij hen, verdriet minder snel in de doofpot wordt gestopt. De samenleving is aan het ontdooien op dat gebied.

Toch weten nog veel mensen niet hoe ze met woorden kunnen troosten. Een platitude die veel gebruikt wordt bij een verlies is ‘veel sterkte’. Ook hoor je vaak dat ‘tijd alle wonden heelt’. Zo wordt de pijn die rond een verlies hangt weggemoffeld. Dat is jammer, want in plaats van iemand sterkte toe te wensen, zouden we hen ook kunnen meegeven dat het oké is om te huilen, om verdrietig te zijn, om tijd te nemen om te rouwen en om dat verdriet te leren meedragen. Uus Knops noemt dat – heel mooi – verdriet verweven in je leven. Je draagt het verlies elke dag bij je. Je kunt het niet negeren en niet uitzetten. Er is een leven voor en een leven na dat je iemand dierbaar bent verloren.

Wat ik ook geleerd heb, is dat je rouwende mensen praktisch moet ontlasten. ‘Laat weten als je me nodig hebt’, dat werkt niet. Ga een pot lasagne of een brood brengen. Haal de kinderen van school. Ga samen wandelen. Neem praktische taken uit handen. Zo’n zaken helpen enorm, maar vergen natuurlijk wel tijd. En we hebben het allemaal bijzonder druk, alle agenda’s zitten vol. Daarom heb ik deze zomer beslist om geen weekendjes met vrienden te plannen, maar volledig beschikbaar te zijn voor mijn familie. Zij zijn mijn prioriteit nummer één. Ik wil klaar kunnen staan wanneer dat nodig is. Gelukkig word ook ik goed opgevangen en geholpen, door mijn man, mijn (schoon)ouders en enkele echte vrienden. Als je een moeilijke periode meemaakt, is het belangrijk om ruimte te hebben om te kunnen rouwen, om dat verdriet te kunnen voelen, om die emoties toe te laten, om af en toe een wandeling te kunnen maken, yoga te doen, of op de top van een berg te gaan roepen.’

Ruimte die jij jezelf gelukkig hebt kunnen gunnen door de wintercollectie niet te lanceren. Een luxe, geef je zelf aan.

‘Inderdaad. Ik ben enorm dankbaar dat ik die tijd kan nemen. Tijd is goud waard, en ik besef heel goed dat veel mensen die luxe niet hebben. Als je partner sterft, krijg je tien dagen rouwverlof. Daarna word je geacht terug te kunnen werken. Gelukkig heeft mijn schoonzus een begripvolle werkgever, die haar de tijd gunde die ze nodig had. Als je broer of zus sterft krijg je in principe maar één dag rouwverlof, wat enorm weinig is. Je moet tegelijkertijd gaan werken en de begrafenis regelen, allemaal terwijl je net iemand zo dicht bij je bent kwijtgeraakt. In België hebben we gelukkig wel een goede sociale zekerheid, waarbij je meer dagen thuis geschreven kunt worden als het niet gaat.

Als zelfstandige ligt dat natuurlijk anders. Als je niet werkt, is er ook geen inkomen. Dat ik een manier gevonden heb om wat tijd te kopen, is dus echt een enorme luxe. Ik ben de volledige aandeelhouder in mijn bedrijf, dus ik hoef me niet te verantwoorden. Doorgaans ligt dat anders, dus ik besef dat ik geluk heb op dat gebied.

View this post on Instagram

A post shared by Ellen Kegels (@lnknits)

Mijn man Nick en ik zijn allebei zelfstandigen en hebben altijd veel en hard gewerkt. Ook hij heeft nu beslist het dit najaar wat rustiger aan te doen op professioneel vlak. Zo kan hij mij ondersteunen en ik op mijn beurt weer mijn familie. Het belang van een netwerk hebben is me heel duidelijk geworden.’

Je pakt dit najaar op een rustigere en tragere manier aan. In de mode wordt groeien nochtans nog steeds als een heilige graal gezien. Eerder nam je al stappen om met LN Knits af te wijken van het reguliere, snelle modesysteem. Hoe kijk je terug op die beslissingen? Is het een rendabele manier van ondernemen?

‘Ik geloof heel erg in slow fashion, voor zowel mens als planeet. Ik heb daarom in 2021 mijn flagship-store in Antwerpen gesloten, wat de beste beslissing was die ik kon nemen voor mijn merk. Het was een indrukwekkend en duur pand, dat me minstens 60.000 euro per jaar kostte. Reken daar nog personeelskosten, verwarming, de inrichting en een verzekering bij.

Toen ik besliste om de winkel te sluiten en alles te verplaatsen naar een klein kantoor in Brasschaat, waar ik woon, werd LN Knits een gezond bedrijf. We zijn winstgevend geworden. Het bewijs dat verkleinen en vertragen ook positief kan zijn. We konden de kosten laag houden en de verkoop bleef dankzij onze trouwe klanten goed lopen. Tijdens de coronacrisis leerde iedereen online shoppen, dus mensen vinden LN Knits nu ook via de webshop. Deze manier van werken is veel minder belastend voor mijn gezin en voor mezelf.

Een tweede beslissing was om te stoppen met verkopen bij multimerkenboetieks. Het was financieel te moeilijk geworden met de inflatie om dat vol te houden. We werken met alpacawol, wat duurder werd om aan te kopen. Ook worden onze items gemaakt door vrouwen in Peru, via Solid International, die we eerlijk betalen en op verschillende manieren ondersteunen. Een manier van werken waar ik in geloof en die ik niet wil opgeven. Door de verkoop in eigen handen te houden, hoefden we niet in te boeten op vlak van duurzame productie.’

Helemaal zullen je klanten LN Knits niet moeten missen deze winter. Eind september open je in Antwerpen een pop-up waar een stockverkoop zal plaatsvinden.

‘We gaan stuks aanbieden uit de voorbije zomercollectie, samples, items uit voorgaande collecties en bollen wol om zelf mee aan de slag te gaan. Wij hebben in verhouding met andere merken heel weinig overschotten, maar wat we verzameld hebben, gaan we aanbieden in de pop-up.

Andere merken en winkels werken doorgaans met opkopers, die overschotten per kilo kopen aan dumpingprijzen. Zij verkopen die stuks dan voor hele lage prijzen. Wat er daarna nog overblijft belandt op de stortplaats of in een verbrandingsoven. Dat vind ik een absurde situatie. Waarom keldert de waarde van de kleding plots wanneer het seizoen gedaan is?

Bij LN Knits doen wij daar niet aan mee. Er blijft bijna niets over. Wat er toch blijft liggen, prijzen we opnieuw aan in een nieuwe styling en verkopen we in een eigen stocksale. Is er na die ronde nog overschot? Dan schenken we dat aan een goed doel. Dit systeem werkt al twaalf jaar voor ons. Het kost energie, maar het is de enige manier die goed aanvoelt.

Waarom moet er op één januari al een volgende collectie liggen? Waarom wordt een wintercollectie al voor het koud wordt afgeprijsd? Dat klopt gewoon niet. Het gangbare modesysteem maakt het moeilijk voor merken die het anders willen aanpakken, want mensen zijn het gewoon dat je solden kunt shoppen in het seizoen waar de kleren voor bedoeld zijn. Nu we de verkoop in eigen handen hebben, is het wel makkelijker om ons eigen ritme daarin te volgen. We hoeven die traditionele, onrealistische tijdslijn van de modesector niet meer te volgen. Door te vertragen vraag ik me af of ik in de toekomst nog wel twee keer per jaar een uitgebreide collectie wil lanceren. Het kost ongeveer een heel jaar om van een ontwerp tot bij het eindproduct te belanden. Bij fast fashion-merken gaat daar veel minder tijd over, maar wij zijn nu eenmaal een ander type bedrijf. Moet ik dan in dat seizoenensysteem blijven werken?

Als de mode afstapt van het huidige systeem, kunnen producten aan een correcte prijs verkocht worden. Dan verloopt het allemaal veel eerlijker en duurzamer. Maar om tegen de stroom in te gaan moet je wel durven springen. Ik ben blij dat een winkel zoals Graanmarkt 13 in Antwerpen ook z’n eigen koers vaart en niet meer mee doet aan solden. Dat geeft me hoop. Het kan anders, trager en beter.

Lees de open brief van Ellen Knits hier