De nieuwe start van Inge Onsea: ‘Eindelijk werd ik de numero uno in mijn eigen leven’

Ze krabbelde recht na een relatiebreuk, heeft pas haar intrek genomen in haar nieuwe appartement in Antwerpen, en na een moeilijke periode gaan ook de zaken weer goed. Zou Inge Onsea (53), creatief directeur en medeoprichter van modelabel Essentiel Antwerp, dan eindelijk rust gevonden hebben?

Er moet kleur zijn. Dat moet zo ongeveer de volledige briefing geweest zijn die Essentiel Antwerp-frontvrouw Inge Onsea doorgaf aan interieurarchitect en goede vriend Gert Voorjans toen die twee jaar geleden begon met de verbouwing en inrichting van haar monumentale duplexappartement in hartje Antwerpen. Op de muren is geen likje witte verf te bespeuren, de badkamer werd flamingoroze geschilderd, de slaapkamer met velours behangen. Scandinavische soberheid, daarvan heeft de vrouw des huizes geen hoge pet op.

“Ik wilde dat dit appartement een soort New York-achtige glamour uitstraalde”, glimlacht Onsea, waarna ze nog snel enkele blokjes sushi naar binnen werkt en zich met een sigaret in de zetel neervlijt. “Het is de eerste keer in jaren dat ik alleen woon, en dat ik dus ook vollédig mijn zin kon doen met de inrichting van deze plek. Toen ik nog een relatie had (met Esfan Eghtessadi, medeoprichter van Essentiel Antwerp, red.), wilde ik ook al luipaardprint aan de muren, maar ik besefte dat dat voor een heteroman misschien toch een nogal, euh, uitgesproken keuze was. Deze keer moest ik me niet inhouden.”

Hier ziet ze zichzelf oud worden, zegt Onsea. Het gepalaver en getoeter van beneden bereikt ons in het spreekwoordelijke kraaiennest van Onsea slechts als een zuchtje in de verte. Het lijkt een haast symbolisch rustige plek, die welgekomen was na enkele rumoerigere jaren. Zo was er de breuk met haar ex-man, Esfan, met wie ze vandaag nog steeds aan het roer van Essentiel Antwerp staat. En tijdens de pandemie kreeg ook haar modemerk het zwaar te verduren.

Eerste winkel in New York

Dat de pandemie voor Essentiel Antwerp een uitdagende periode was heb je nooit verborgen. Hoe staan de zaken er vandaag voor?

“Ik denk dat de pandemie voor elk modemerk een moeilijke tijd was, en dat was bij ons niet anders. Hoe begin je in godsnaam een collectie te ontwerpen en te verdelen als je niet weet hoe de wereld er zes maanden later zal uitzien? De banken stonden ook enorm op de rem, waardoor we onze collectie van 200.000 stukken niet meer gefinancierd kregen. Die eerste maanden, dat was pure paniek. Tegelijk denk ik dat Essentiel Antwerp sindsdien een gezonder bedrijf is geworden. Het was echt een periode van diepe bezinning voor ons.”

Jullie zijn als een ander bedrijf uit die periode herrezen?

“We zijn weer wat kleiner geworden. Dat was nodig ook. In de voorgaande jaren waren we enkel gefocust op groei. Er was geen ruimte om een stap achteruit te zetten en te kijken naar welke processen er beter konden. Tijdens de pandemie moesten we dat noodgedwongen wel doen. We hebben enkele winkels gesloten die gewoon break-even draaiden, en in België liggen we vandaag nog maar in zestig multibrand stores, niet meer in honderdtwintig. Het voordeel is dat we de winkels waar we vandaag mee samenwerken veel beter kunnen begeleiden en ondersteunen. Onze samenwerkingen zijn persoonlijker geworden. Maar eigenlijk lopen de zaken inmiddels weer als vanouds. We gróéien weer, eindelijk.

Binnenkort openen we zelfs een winkel in New York. Sinds een jaar of twee is Amerika een van onze grootste markten. Geen idee waarom we daar plots succes oogsten, want we proberen er al twintig jaar voet aan de grond te krijgen. Voor de pandemie zei onze Amerikaanse agente: ‘Ik denk niet dat het nog gaat gebeuren.’ En net in dat seizoen zijn we er beginnen boomen. Toch een beetje een droom die in vervulling gaat, ja.”

Misschien helpt het dat jullie stijl doorheen de jaren volwassener is geworden.

“Dat speelt ongetwijfeld mee. In de beginjaren van Essentiel Antwerp zat er nog minder consistentie in onze collecties. We hebben toen veel geëxperimenteerd. Hoe kon het ook anders? Esfan en ik hadden allebei totaal geen ervaring met het runnen van een bedrijf, en ik had nog nooit een collectie ontworpen. We zijn het merk destijds begonnen met ocharme vier T-shirts in verschillende kleuren, en sindsdien is het allemaal heel snel gegaan. Vandaag weten we beter waar we als bedrijf voor staan.”

Pailletten en pluimen

Vertel eens: welk soort vrouw heb jij in gedachten wanneer jij je collecties ontwerpt?

“De Essentiel Antwerp-vrouw is iemand die het leven vooral niet te serieus neemt. Ik zoek de extremen graag op in mijn ontwerpen. Ik hou van kleur, van pailletten en pluimen, en ik voel dat onze klanten daar vandaag meer voor openstaan dan vroeger. In de beginjaren ontwierp ik toch in de eerste plaats een collectie die moest verkopen, met enkele speciallekes als kers op de taart. Vandaag is het omgekeerd, en zijn het net de uitgesproken stukken die het goed doen. Als creatieveling is dat een droomscenario.”

Volgend jaar wordt Essentiel Antwerp vijfentwintig. De modesector is sinds jullie opstart ongetwijfeld ook enorm veranderd.

“Het moet vandaag vooral allemaal veel sneller. Vroeger maakten we twee grote en twee kleine collecties per jaar. Vandaag verwachten onze klanten dat er elke maand iets nieuws in de winkelrekken hangt. We delen onze collecties dus op in veel kleinere drops. De organisatorische chaos die dat met zich heeft meegebracht, is niet te onderschatten.”

Nog een verandering: toen jullie begonnen, was duurzaamheid nog geen thema in de mode, vandaag kun je daar als modemaker onmogelijk omheen. Maar vallen mode en duurzaamheid wel te rijmen?

“Het is een moeizame en trage evolutie, maar wel een die absoluut noodzakelijk is. Ik zie trouwens echt dat er dingen veranderen. Als we vroeger naar een stoffenbeurs trokken, was het zoeken naar een ecologische stof, vandaag is de helft van de stoffen er ecologisch.”

Hoe brengen jullie het er zelf van af?

“Wij werken al een aantal jaren samen met een duurzaamheidsspecialist. Die heeft in het begin ons bedrijf doorgelicht, en op sociaal vlak bleken we het al erg goed te doen. Dat wil zeggen dat er geen kinderarbeid bij onze productie komt kijken en dat er een strikte controle is op de werkomstandigheden in onze fabrieken.

Maar hoe je het ook draait of keert: mode is au fond geen erg ecologische industrie. We zetten wel grote stappen. Vorig jaar begonnen we bijvoorbeeld met RE-SSENTIEL: onze klanten kunnen bij ons hun oude stukken inwisselen voor een waardebon, zodat dat kledingstuk nog een tweede leven krijgt.

Ik vind het niet meer dan logisch dat we deze moeizame ecologische omwenteling nu aan het doormaken zijn. Maar het gevolg is dat ik mijn prijzen heb moeten optrekken. Ecologisch produceren is nu eenmaal duurder. Maar zeker de jongere generatie, die sowieso erg met ecologie begaan is, staat daar echt wel voor open.”

Tweede kans in de liefde

Inge Onsea runt Essentiel Antwerp nog steeds samen met haar voormalige partner Esfan Eghtessadi, die vooral de zakelijke kant van het bedrijf in goede banen leidt. Elke ochtend bij de koffiemachine je ex-man tegen het lijf lopen: er bestaan plezierigere manieren om de dag in gang te trappen, zou je denken. “Maar nee,” zegt Onsea, “Esfan en ik komen nog steeds heel goed overeen. Sinds onze breuk loopt onze samenwerking zelfs veel beter. Waren we het vroeger ergens over oneens, dan konden we elkaar echt in de haren vliegen. Vandaag zijn we zachter met elkaar. Er is een grens waar we tijdens discussies niet meer over gaan. Esfan zal trouwens altijd de man van mijn leven blijven. Dat is toch niet meer dan normaal? Wij hebben samen twee kinderen opgevoed en een modebedrijf opgestart.”

Maar hoe goed een scheiding ook verloopt, blijft ze niet altijd óók pijnlijk?

“Natuurlijk. Ik wil die periode niet romantischer voorstellen dan ze was. Esfan en ik hebben twintig jaar lang intens samengeleefd en -gewerkt. Je moet dus afstand nemen van heel wat gewoontes en je verliest iemand op wie je lang hebt geleund. Maar wat ik fantastisch vond, is dat ik na twintig jaar getrouwd te zijn, en altijd met anderen rekening te houden – mijn kinderen, mijn man, onze zaak – eindelijk eens de numero uno in mijn eigen leven kon zijn. Daar heb ik echt van genoten.”

Je bent stevig in het nachtleven gedoken?

“Ik ben na mijn relatiebreuk wel enkele jaren stevig uitgegaan, ja. De ene week had ik mijn kinderen, de andere niet. Onze twee zonen bleven in ons gemeenschappelijke huis wonen, en de ene week logeerde ik daar, de volgende week was het de beurt aan Esfan. Drie jaar hebben we volgens dat birdnesting-systeem geleefd, omdat we het belangrijk vonden dat onze kinderen een centrale uitvalsbasis hadden. Dat werkte voortreffelijk. Zodra ik mijn koffertje naar buiten rolde, wist ik: deze week ben ik even geen mama meer, maar een vrijgezel. De week met de kinderen had ik dan nodig om uit te rusten.” (lacht)

Ondertussen heb je al vier jaar een nieuwe relatie. Spring je anders om met zo’n tweede kans in de liefde?

“Compleet anders. Als je als vrouw van boven de vijftig een nieuwe relatie aangaat, doe je dat om andere redenen dan als twintiger of dertiger. Ik had niemand nodig met wie ik kinderen moest opvoeden of een huis wilde verbouwen. Met mijn huidige partner kan ik vooral de leuke dingen delen. Heel bevrijdend.

Dat mijn vriend zeventien jaar jonger is dan ik, daar heb ik – zeker in het begin – wel wat opmerkingen over gekregen. Ik voelde aan alles dat het toch nog taboe is om als rijpere vrouw iets met een jongere man te beginnen, terwijl het omgekeerde scenario nauwelijks een gefronste wenkbrauw oplevert. Hoe dat komt? Misschien wordt er nog vaak gedacht dat een vrouw van mijn leeftijd een man naast zich wil die status en zekerheid kan bieden. Maar ik heb geen zekerheid van een man nodig. Ik heb mijn carrière, mijn leven en mijn kinderen al.”

Én je werd vorig jaar door The Times uitgeroepen tot een van de meest stijlvolle vrouwen van boven de vijftig. Het kan niet op.

“O ja, dat was natuurlijk een ongelofelijk compliment. Ik vind het met het ouder worden in elk geval niet moeilijker om mezelf te kleden. Ik weet nu beter wat me staat en voel me comfortabeler in mijn lichaam dan toen ik een twintiger was. Al heb ik sinds enkele jaren ook een zekere mate van comfort omarmd. Vroeger zou ik nooit buitengekomen zijn zonder hoge hakken. Zelfs als ik naar de winkel ging, deed ik dat op stiletto’s. Maar ik heb ondertussen ook de sneaker in mijn leven toegelaten. Eigenlijk vind ik dat wel een fijne evolutie.” (lacht)