Geen defilés op exotische bestemmingen dit jaar: de grote modehuizen stelden hun cruisecollecties van 2025/2026 dichter bij huis voor, in Zuid-Europa. Wij cruiseten mee.
Dior
Negen jaar lang drukte Maria Grazia Chiuri haar stempel op de vrouwencollecties van Dior. Eind mei nam ze emotioneel afscheid van het modehuis met een cruiseshow in haar geboortestad Rome, omringd door familie en haar dichtste vrienden. De presentatie vond plaats in de tuinen van Villa Albani Torlonia, een achttiende-eeuws paleis dat normaal niet toegankelijk is voor het publiek.
Tussen beeldengalerijen, fonteinen en fresco’s verwelkomden twaalf dansers de gasten met een choreografie van het Nederlandse duo Imre en Marne van Opstal. De catwalk liep in een grote cirkel rond de tuin, zodat iedereen een zitje op de eerste rij kreeg, met panoramisch uitzicht over het landgoed.Onder de genodigden bevonden zich heel wat beroemdheden, onder wie Natalie Portman, Rosamund Pike en Ashley Park.
De dresscode liet weinig ruimte voor interpretatie: vrouwen in het wit, mannen in het zwart – een verwijzing naar het beroemde Bal Blanc, het gemaskerde bal dat societyfiguur Mimi Pecci-Blunt begin vorige eeuw organiseerde. Dat bal, en Pecci-Blunts culturele invloed op Rome, vormden de voornaamste inspiratie voor de collectie.
‘Ik wil tonen wat ik graag zie, wat ik echt graag zie’, zei Chiuri vlak voor de show. Ze verwees daarmee naar wat haar werk bij Dior negen jaar lang kenmerkte: een focus op vrouwelijkheid, de samenwerking met lokale ambachtslui en de dialoog tussen heden en verleden. Dat vertaalde zich in lange witte jurken in fluweel en kant, gecombineerd met smokingjasjes of korsetten, verwijzingen naar de historische kostuums waar Chiuri zo van houdt. Ze werkte daarvoor onder meer samen met Tirelli, het gerenommeerde Romeinse kostuumatelier waar ze regelmatig binnenloopt voor inspiratie. Daarnaast zagen we korte jurken in zwart en bordeaux, een knipoog naar Anita Ekberg in La Dolce Vita, en gouden gewaden die tegelijk futuristisch en archaïsch oogden.
Sommige van Chiuri’s ontwerpen kunnen daardoor op het eerste gezicht misschien wat gedateerd lijken, maar als je beter kijkt, zijn ze duidelijk gemaakt met de verplichtingen, behoeften en verlangens van vrouwen van nu in het achterhoofd. In een modewereld waarin mannen nog al te vaak onze blik op het vrouwenlichaam bepalen, blijft dat een verademing.
Chiuri’s laatste cruisecollectie was misschien niet haar meest gedurfde, wel haar meest persoonlijke. Ze gunde zichzelf en haar ateliers en teams van ambachtslieden een laatste ode aan vakmanschap en schoonheid. Daarmee sloot ze een hoofdstuk af, trouw aan haar overtuiging dat mode pas betekenis krijgt wanneer echte vrouwen in de echte wereld ze willen dragen.
Chanel
Chanel streek neer aan de oevers van het Comomeer, in Villa d’Este, waar ooit de Engelse kroonprinses twee jaar resideerde toen ze overhooplag met haar man George IV. Meer dan tweehonderd jaar later vormde het mythische hotel het decor voor een collectie die draaide rond filmische glamour en het plezier van je opkleden.
Er waren lange handschoenen, pailletten, parelkettingen, baljurken van tafzijde en pikzwarte zonnebrillen die deden denken aan Audrey Hepburn en Grace Kelly in hun jonge jaren. Opvallend waren vooral de nonchalantere silhouetten: een gestreept joggingpak met matrozenkraag, een koraalroze bomberjack en een culotte in zonnig geel; stukken die op het eerste gezicht atypisch leken, maar juist perfect aansloten bij wat Coco Chanel ooit zelf creëerde. De ontwerper vertoefde trouwens regelmatig in de nabijgelegen villa van haar vriend Luchino Visconti, regisseur van The Leopard, vandaar de locatie.
De gasten, onder wie Lupita Nyong’o, Keira Knightley en Sofia Coppola, zaten verspreid over het zonnige terras van het hotel en keken goedkeurend toe.
Max Mara
Voor elke collectie die hij tekent voor Max Mara gaat Ian Griffiths op zoek naar een muze. Deze keer vond hij die in de Italiaanse actrice Silvana Mangano in de film Riso Amaro. ‘Het waren vrouwen als zij die de wereld een idee gaven van wat Italiaanse stijl was’, zei hij enkele uren voor de show.
Die show vond plaats in het imposante Paleis van Caserta, even ten noorden van Napels, en opende met een sexy versie van het driedelige pak – jasje, korte broek en bustiertop – gecombineerd met een hoed en leren laarzen, allemaal uitgevoerd in Max Mara’s kenmerkende camelkleur. De kostuums waren volgens Griffiths ‘luchtiger en soepeler’ gemaakt, in samenwerking met de Napolitaanse kleermaker Vincenzo Cuomo. Een tweede lokale samenwerking was die met E. Marinella, waarbij prints uit het archief van de dassenfabrikant werden herwerkt tot playsuits en lange rokken.
Max Mara is gekend om zijn jassen – niet vanzelfsprekend in de Zuid-Italiaanse junihitte – maar een donzig exemplaar in hetzelfde roze als Napolitaans ijs bezorgde ons alleszins even kippenvel.
Louis Vuitton
‘Het was een gelukkig toeval’, vertelde creatief directeur van Louis Vuitton Nicolas Ghesquière toen hij met zijn cruisecollectie neerstreek in het Palais des Papes in Avignon, twee weken nadat de nieuwe paus was verkozen. ‘Geloof kan duidelijk krachtig zijn’, zei hij met een knipoog.
De binnenplaats van het Pausenpaleis was gevuld met tronen in traditioneel pauselijk rood van waarop de gasten – onder wie Cate Blanchett, Lous and the Yakuza en Emma Stone – toekeken op een collectie die allesbehalve traditioneel was.
Er waren ridderlijke mantels, rokken in maliënkolderstijl, jacquard jassen met bontkragen, dramatische uitsnijdingen en leren handschoenen, gecombineerd met ultrakorte rokken, shorts en stoere laarzen. Alles in een warm, rijk kleurpalet van goud, bruin, fuchsia, bordeaux en zwart. Kortom, een theatrale show waarin historische referenties en hedendaagse elementen naadloos in elkaar overvloeiden. Of zoals Nicolas Ghesquière het zelf samenvatte: ‘We hebben meer dan ooit sprookjes nodig.’
Gucci
Firenze is de thuisbasis van Gucci, en in afwachting van de eerste collectie onder leiding van Demna Gvasalia als creatief directeur zocht het modehuis de geborgenheid van vertrouwd terrein op. De show vond plaats in een palazzo vol imposante fresco’s, waar het archief van het merk wordt bewaard.
De collectie die daaruit voortvloeide was een ode aan het rijke textielerfgoed van de stad: brokaat, jacquard, zijde, fluweel en leer kwamen samen in een bont geheel van outfits. Denk aan felgekleurde blouses met pofmouwen, glimmende jurken met linten en bontjassen. Het voelde als een hommage aan de glamoureuze dressing up-spirit van Gucci, maar dan zonder de overdaad van het Alessandro Michele-tijdperk.
Na afloop wandelden de modellen richting een nabijgelegen piazza, waar enthousiaste Florentijnen hen opwachtten – sommigen in T-shirts met ‘Gnocchi’- logo, een knipoog naar hun beroemdste stadsgenoot.
