Brits dreamteam Alexa Chung x Barbour: ‘Ik verlang opnieuw naar een simpele manier van leven’

Modenieuws van over de plas. Stijlicoon Alexa Chung gaat in zee met het oerdegelijke Britse outdoormerk Barbour, dat dit jaar honderdvijfentwintig kaarsjes mag uitblazen. Make it rain!

De 35-jarige Alexa Chung groeide op in de weidse velden van Hampshire, waar ze leefde in haar schooluniform, rijlaarzen en regenjas van Barbour. De geur van wax, waar de regenjassen hun waterdichtheid aan te danken hebben, is onlosmakelijk verbonden met haar jeugd. Meer dan twintig jaar later heeft Chung een veelzijdige carrière uitgebouwd als model, journalist en presentatrice. Als kers op de taart lanceerde ze in 2017 haar eigen modemerk ALEXACHUNG en meer recent een persoonlijk YouTube-kanaal. Deze zomer laat ze een nostalgische collectie op ons los, waarvoor ze de archieven van Barbour mocht induiken.

Tijdens de lanceringsparty in een pub in Londen kunnen we de ontwerpster strikken voor een interview. Met haar typerende humor en hart op de tong – ‘ik ben helemaal hersendood, net een vermoeiende YouTube-video opgenomen’ – vertelt ze over de samenwerking.

Je draagt Barbour van kindsbeen af. Had je als kind al interesse in mode of kwam dat pas later?

Alexa Chung: Eigenlijk is het gevoel dat ik krijg bij mode niet echt veranderd. Het grootste verschil is dat ik nu beha’s draag (lacht). Ik heb mijn outfits altijd belangrijk gevonden, op het obsessieve af. Dat klinkt heel zwaarwichtig, maar ik bedoel het op een prettige, kinderlijk enthousiaste manier. Ik was dol op verkleedpartijtjes en hield zielsveel van mijn schooluniform en outfit om paard te rijden. Je kan dus wel stellen dat mijn dromen zijn uitgekomen: ik leid een eigen modelabel en heb een samenwerking met Barbour. Dit voelt zo volwassen en een beetje geschift. (lacht)

Kan een traditioneel familiebedrijf zoals Barbour de modesector inspireren?

Zeker. Een van de mooiste dingen die ik heb gezien in de fabriek van Barbour in South Shields, is de afdeling waar ze oude jassen herstellen. Het idee dat je investeert in een jas, die je heel je leven koestert en laat herstellen wanneer hij stuk is, daar kunnen we veel van leren. Als kind droeg ik mijn Barbourjassen tot ik eruit was gegroeid en als volwassene haal ik mijn waxjas met veel plezier iedere Glastonbury uit de kast. Ik noem het Barbour-Kerstmis.

Ik hou van die romantische insteek, maar het is ook een noodzaak. Een duurzame aanpak is de enige manier waarop mode kan overleven. Het wordt een survival of the fittest en enkel de merken die kwaliteit kunnen produceren zullen overleven. Een item kan heel mooi zijn en tegelijk heel praktisch en kwalitatief. In dat opzicht kunnen we leren uit het verleden en mode maken die bedoeld is om een heel leven lang te dragen.

Barbour doet denken aan het platteland, waar het leven trager is. Mis je dat ritme nu je een bedrijf runt in Londen?

Ik kan niet zo goed om met de snelheid van onze maatschappij. Ik ben opgegroeid in een tijdperk zonder internet en ben daar heel dankbaar voor. Als kind telde ik wolken en had ik tijd om me te vervelen. In je tienerjaren wordt dat saai, maar nu ik ouder ben, verlang ik terug naar die simpele manier van leven. Mijn relatie met de natuur herontdekken is iets waar ik in deze levensfase naar streef. Ik maak meer plaats voor rust in mijn agenda en probeer stil te staan bij grote gebeurtenissen. Soms heb ik het gevoel dat mijlpalen voorbijzoeven. Je moet leren jezelf proficiat te wensen met wat je hebt verwezenlijkt.

Doe je dat nu te weinig?

Ik begin te beseffen wat echt betekenis geeft aan het leven. Ben ik moe en heb ik geen zin om ergens heen te gaan? Fuck it, dan ga ik niet. Ik ben verlost van FOMO (the fear of missing out, nvdr.). Mijn idee van een geslaagde avond is steeds vaker gezellig thuis zitten met een lekkere curryschotel, alleen of in goed gezelschap.

Een tijd geleden kreeg ik een privételefoontje op kantoor. Ik wandelde naar een plein in de buurt – wat ik normaal nooit doe – en ontdekte er prachtige rozenperken in volle bloei. Het regende en de geur was intens. Ondanks het vervelende telefoontje, keek ik rond me en dacht oprecht: het leven is prachtig!

Ik vraag me soms af wat de toekomst voor ons in petto heeft. Er moet toch een soort kantelpunt komen? Ik hoop dat er een tijd volgt waarin influencers niet constant foto’s nemen en delen, maar in het hier en nu leven. Genieten van het uitzicht en je telefoon in je handtas laten zitten in plaats van je leven riskeren voor die ene halsbrekende selfie aan de afgrond. Smell the bloody roses.

En lukt het om trots te zijn op je eigen verwezenlijkingen?

Toen een medewerker van Barbour zei dat ze mijn ontwerpen in hun archief zouden opnemen omdat ze deel uitmaken van hun geschiedenis werd ik emotioneel. I almost shed a fucking tear. Zo lief, echt schattig. Dan denk je wel even: “Hey, ik heb het gemaakt.”

Je bent een autodidactische ontwerpster. Heb je na al die jaren in de modesector genoeg opgepikt om alles onder controle te hebben?

Ik moet toegeven dat collecties ontwerpen soms aanvoelt als een rollercoaster in vrije val. Dat geldt evenzeer voor het ondernemerschap. Het zou anders zijn als ik me enkel kon ontfermen over de creatieve zijde en me niet moest bezighouden met het in leven houden van een bedrijf. Ik werd in het begin vooral gemotiveerd door de creatieve kant van het verhaal en stond weinig stil bij de businesszijde.

Het ontwerpproces is net zo leuk omdat ik er nog niet alles van ken. Ik leer constant bij en probeer impulsief allerlei zaken uit. Het voelt voortdurend alsof je innerlijke software een update krijgt. Slaat dat ergens op?

Ik loop heel vaak rond op kantoor in gekke outfits, om te kijken of het werkt. Doordat ik geen modeopleiding heb gevolgd, maar gestuurd wordt door een liefde voor kleren, probeer ik vooral draagbare outfits te ontwerpen voor echte vrouwen. Andere, grotere modehuizen draaien meer om vernieuwing en interessante snits, terwijl wij bovenal willen dat vrouwen zich goed in hun vel voelen dankzij onze ontwerpen.

Voor deze samenwerking stortte je je volledig op het ontwerpen van jassen. Heb je zelf verschillende jassen voor verschillende gelegenheden?

Ja! Ik heb veel jassen, veel meer dan andere soorten kledij zelfs. Ik bezit twee paar jeans, een paar handtassen, maar echt héél veel jassen. Ik hou van buitenkleding, want dat is wat je meestal het eerste ziet aan een persoon. Of toch in een regenachtig en kil land zoals Engeland. Misschien moet ik me gaan toespitsen op de kledingstukken die ik zelf het meeste draag: vanaf nu enkel nog jassen, waterschoenen en jurken. Wat denk je? (lacht)