Brave jongens: streetwear is uit, retro regeert

Er schuilt opnieuw meer tederheid in de mannenmode. Die is eleganter en aaibaarder dan ooit tevoren.

Vaststelling: in 2020 kleurt de mannenmode roze. Zie de jonge rapper Lil Nas X in zijn fluoroze pak, van Versace, en dito cowboyhoed, op de uitreiking van de Grammy Awards, eind januari. Zie ook de in bubbelgum gedipte catwalks van Dior, Raf Simons – in een turnzaal op de route van Parijs naar Disneyland – en Jacquemus – in een lavendelveld in de Provence.

Van bloemen gesproken: bij Louis Vuitton verklaarde artistiek directeur Virgil Abloh dat elke bloem anders is, en dat een ruiker rozen, madelieven en tulpen bijgevolg symbool staat voor diversiteit. Muzikant Devonté Hynes, alias Blood Orange, liep de show van Vuitton in een harnas van madeliefjes. In een hoek van Place Dauphine stond een springkasteel. Vergeet voor een keer hoeveel geld een miljoen is.

Anderzijds mag beige ook weer.

Abloh zei eind vorig jaar namelijk nog iets anders: dat streetwear, de categorie van kleding waarmee hij in de jaren tien zijn imperium heeft gebouwd, zo goed als dood is. Zijn fans, voorspelde hij, zouden binnen afzienbare tijd volwassen worden en echt niet voor de rest van hun leven blijven rondlopen in lompe hoody’s en sneakers. Of dat klopt, is nog maar de vraag. Zeker, het klassieke maatpak piept hier en daar weer op de catwalk (soms ook in roze). Maar voor we allemaal, collectief, weer in een stijf pak kruipen, met das en attachécase, zal er wellicht nog veel moeten gebeuren. En als we voor een kostuum gaan, zal dat allicht veeleer ironisch zijn. Na de sportswear van de nineties, zien we hier en daar de yuppie-outfits van de eighties weer opduiken: het zijn goede tijden voor Ralph Lauren. Misschien wordt Giorgio Armani eindelijk opnieuw hip.

Er zijn gewoon veel minder regels dan vroeger.

Gedateerde stereotypen

Vogue ziet dit seizoen een consensus bij de ontwerpers en merken die ertoe doen: “Een afwijzing van de grote, slechte kerels die het nieuws domineren.” Ten gunste van een veel meer vrijgevochten man. Wat al dan niet utopisch is. Je ziet die zachtere man nog niet overal, maar hij is er wel: op Instagram en YouTube, op de metro, af en toe, en in de coulissen van de modeweken. Vergelijk het met de punks in 1976: niet iedereen was punk, maar historisch associëren we punk wel met die periode, en de stijl is bijna vijftig jaar later nog altijd relevant.

Je zou kunnen zeggen dat de mannenmode de voorbije seizoenen vrouwelijker is geworden. Niemand (of bijna niemand) schrikt nog echt van jongens in jurken – of, zoals bij JW Anderson, tunieken – en forse hakken, met handtassen en juwelen. Maar dat zou achterhaald zijn. Wat nu precies mannelijk is, en wat niet, is eigenlijk niet langer voer voor discussie. Zelfs een eerder conservatief zakenblad als Forbes noteerde onlangs dat de traditionele afschilderingen van vrouwelijkheid en mannelijkheid gebaseerd op gender troebel zijn geworden. “Androgynie en gender fluidity worden de norm, eerder dan de uitzondering. Er is een culturele shift aan de gang, en die wordt gedreven door millennials.” In het nieuwe sociale landschap zijn genderstereotypen gedateerd, en in veel gevallen zelfs ronduit beledigend.

Dit gezegd zijnde, is het wel bizar dat er al enkele jaren meer wordt geëxperimenteerd in de mannenmode. Winkeluitbaters kunnen getuigen dat jonge mannen meer zin voor avontuur hebben dan jonge vrouwen.

Je hoort weleens dat terwijl mannen zachter worden, vrouwen verharden. Vergelijk het tanende succes van de lingerie van Victoria’s Secret met de mannencollecties van trendy ontwerper Ludovic de Saint Sernin, die doorgaans heel weinig om het lijf hebben en toch heel populair zijn. Kijk naar Billie Eilish, die haar lichaam verstopt in oversized outfits, en naar China, waar de stoere Dr. Martens-schoenen massaal zijn geadopteerd door zogeheten super alpha tienermeisjes.

Zou Nicolas Ghesquière, die bij Vuitton de vrouwencollecties dirigeert, ooit een springkasteel plaatsen langs de catwalk? Opvallend, trouwens, dat zijn show voor zomer 2020 werd gedomineerd door een gigantische videoprojectie van transgenderzangeres en producer Sophie. Misschien schuift op den duur alles gewoon in elkaar en kunnen we gewoon spreken van mode, zonder prefix.

De nineties, iemand?

Hier en daar zien we dit seizoen iets wat op nostalgie lijkt: een bandplooipantalon in plaats van een joggingbroek, slippers in plaats van sneakers, een truitje met V-hals – het liefst zonder mouwen – in plaats van een hoody. Maar de joggingbroek en de sneakers en de hoody’s waren op zich ook al overgevlogen van de verre jaren negentig. Daar was misschien zelfs nog meer weltschmerz mee gemoeid omdat de nineties nog relatief vers in het geheugen liggen: zelfs wie ze niet bewust heeft meegemaakt, is vertrouwd met fenomenen als Friends. Met zo’n door de seventies geïnspireerde tuniek van JW Anderson kunnen we ons, objectief gezien, veel minder vereenzelvigen.

Hoewel.

Het verleden ligt, veel meer dan vroeger, binnen handbereik. Je vindt misschien niet alles online, maar toch heel veel. Je hoeft de jaren vijftig niet te hebben meegemaakt om een redelijk correct beeld te hebben van dat decennium en het vervolgens naar eigen goesting te herinterpreteren: een 501, een wit T-shirt, een kuif met wat brylcreem erin. Easy. Die overdaad aan voorbeelden uit het verleden kan overweldigend zijn. Maar tegelijk is het niet zo moeilijk om uit al die looks iets nieuws te boetseren.

Uiteindelijk leven we in een maatschappij die mixt en clasht. Dat iets matcht, is minder belangrijk. Of toch niet volgens de klassieke voorschriften. Het overdonderende succes van Gucci, de voorbije jaren, is daar het beste bewijs van. Als het matcht in je hoofd, is het goed.