Bont maakt een comeback en lovende kritieken voor de Belgen: de modeweken in Milaan en Parijs in 8 hoogte- en dieptepunten

Er breekt een nieuw tijdperk aan voor de mode, noteert onze verslaggever Jesse Brouns in Parijs. Dit waren de hoogtepunten — en enkele dieptepunten — van de modeweken van Milaan en Parijs.

1. Neen: paniek in modeland

Er hing tijdens de modeweken weer paniek en radeloosheid in de lucht door de slabakkende verkoopcijfers. De stoelendans van ontwerpers en CEO’s is intenser dan ooit. Er vallen slachtoffers. Designers worden afgedankt, labels gaan in turnaround, zonder duidelijke richting. Soms wordt er gedaan alsof er niets veranderd is. Maar het is wel duidelijk dat er een nieuw tijdperk in de mode aanbreekt. Onder meer Lanvin, Calvin Klein, Givenchy, Tom Ford en Dries Van Noten introduceerden de afgelopen weken hun nieuwe artistiek directeurs.

Maar elders heerste nog chaos en onzekerheid: in Londen presenteerde Daniel Lee een uitstekende collectie voor Burberry, al wordt gezegd dat dit zijn laatste collectie als artistiek directeur voor het Britse label zou zijn. In Milaan, waar Donatella Versace misschien opstapt bij het merk dat haar familienaam draagt, waar Lucie en Luke Meier adieu zeiden bij Jil Sander (ze worden opgevolgd door de veelgeprezen Simone Bellotti, die dus zijn laatste collectie showde voor Bally, red.), en waar Fendi weliswaar vrolijk zijn honderdste verjaardag vierde, maar creatief stuurloos blijft sinds Kim Jones er vorig jaar vertrok. Dat geldt ook voor Gucci: de studio zocht inspiratie in de archieven, met als resultaat: een collectie die ergens wel representatief is voor het label, maar toch niet overtuigde. 

In Parijs was er de show van Dior, waar iedereen in de zaal wel wist dat Maria Grazia Chiuri straks allicht plaats ruimt voor Jonathan Anderson, maar waar iedereen ook deed alsof er niets aan de hand was. Bij Chanel presenteerde het studioteam intussen hun laatste ready-to-wearcollectie, in afwachting van Matthieu Blazy’s debuut voor het Franse huis in september.

2. Ja: het debuut bij Dries Van Noten

Maar er waaide hier en daar dus ook een nieuwe, frisse wind. Bij Dries Van Noten zette Brusselaar Julian Klausner zijn eerste stappen als artistiek directeur. Ons verslag en interview over die show kan je hier herlezen.

Lees ook: In beeld: dit was het debuut van Julian Klausner voor Dries Van Noten

3. Ja: heel veel bezige Belgen

Intussen lijkt de toekomst van de Belgische mode verzekerd. Het is lang geleden dat de internationale pers nog eens zo enthousiast was over de Belgen op fashion week. Glenn Martens, die binnenkort aan de slag gaat bij Maison Margiela, bracht in Milaan zijn sterkste Diesel-collectoe tot nu toe. Pieter Mulier ontving gasten in de pas geopende ateliers van Maison Alaïa in Parijs. Zijn collectie, getiteld Liefde – in het Nederlands – was geïnspireerd door het werk van beeldhouwer Mark Manders, die in Ronse woont en werkt.

Verder in Parijs werden Julie Kegels, Marie Adam-Leenaerdt en Meryll Rogge zelfs de ‘Belgische Drie’ genoemd – een knipoog naar de Antwerpse Zes. Adam-Leenaerdt showde voor de vijfde keer, sterker dan ooit, terwijl Julie Kegels haar derde collectie toonde in een art-decotheater van Auguste Perret. Haar collectie zat vol knipogen naar meubilair, van houtprints tot chesterfieldknopen. Meryll Rogge vierde haar vijfjarig bestaan met een eerste officiële catwalkshow, een collectie geïnspireerd door behangpapier en kunstenaar Gordon Matta-Clark.

Noteren we verder nog het catwalkdebuut van Bernadette, en een eerder ingetogen show van Christian Wijnants in de pas gerenoveerde cinema Pathé Palace.. Tot slot was er de ontroerende comeback van Veronique Leroy, die – al is ze nooit gestopt – de voorbije jaren wat op de achtergrond verdween. Gisteren stond ze opnieuw op de kalender, tussen Chanel en Saint Laurent. Een plek waar ze zonder twijfel thuishoort.

4. Hmmm: de harde glamour van Tom Ford

Kan Haider Ackermann iets maken van Tom Ford? De Amerikaanse ontwerper scoort met parfums en in mindere mate met mannenpakken. Maar zijn damesmode kwam nooit echt van de grond. Ook zijn opvolging ging met drama gepaard: Peter Hawkings, die jarenlang Fords rechterhand was, werd na twee seizoenen afgevoerd, naar verluidt omdat hij zich enigszins negatief over Ford had uitgelaten.

Ackermann deed waar hij goed in is — zijn kleurenpalet is instant-herkenbaar — maar ruilde de romantiek van wijlen zijn eigen merk voor iets veel harders. De foto van de finale die overal circuleerde, met mannen en vrouwen in strakke eightiespakken, deed ons op de een of andere manier denken aan het DOGE-leger van Elon Musk dat in de VS de hakbijl zet in, onder meer, de ambtenarij. Dat zal allicht niet de bedoeling geweest zijn. De Belgische pers was niet welkom op de show, dus wie weet.

5. Ja: kanariegeel om vrolijk van te worden

Er werd dit seizoen misschien het meest uitgekeken naar het debuut van Sarah Burton, ex-McQueen, bij Givenchy, een couturehuis dat nu al jaren zigzagt en intussen grotendeels zijn identiteit verloor. Burton grijpt, net als Clare Waight Keller indertijd, terug naar de beginjaren van Hubert de Givenchy. Toen zijn eerste hoofdkwartier onlangs gerenoveerd werd, vonden arbeiders achter een dichtgemetselde muur een aantal zakken terug met patronen van zijn debuutcollectie in 1951.

Burton ging daarmee aan de slag. En sloeg in haar vuurproef: heel chic en elegant, overwegend in zwart en wit, met hier en daar vrolijk stemmend kanariegeel. Bij Alexander McQueen brak Burton pas goed door toen ze de trouwjurk van Kate Middleton ontwierp. Dus was er hier extra aandacht voor de witte jurk in de finale, een voorsmaakje van Burtons eerste couturecollectie, gepland voor volgend jaar.

6. Hmmm: het kleinste kamertje

Er werd hier en daar nogal gratuit om aandacht gesmeekt. Alessandro Michele showde zijn collectie voor Valentino in een (kunstig nagemaakt) openbaar toilet, geverfd in Valentino/rood. Michele blijft geobsedeerd door de bohémien chic van de film Grey Gardens, en dat blijft mooi, maar misschien is het toch tijd voor iets nieuws. Dat openbare toilet had hij overigens ook al eens gebruikt voor een reclamecampagne van Gucci.

Er kwam schoon volk naar het debuut van het Canadese duo Matières Fécales — Rick Owens en zijn vrouw Michèle Lamy, Chappell Roan — dat veel minder shitty bleek dan de naam van hun label suggereerde.

Duran Lantink schaarde zijn publiek rond een landschapskantoor met opera zingende secretaresses. Er was een vrouwelijk model met een rubberen mannentorso, een mannelijk model met siliconenborsten, en minstens één model waarvan de billen bloot waren gelaten. Volgens de geruchtenmolen is Lantink al aan de slag als de nieuwe artistiek directeur bij Gaultier.

7. Neen: bont, skinny en cosplay

Als je goed kijkt naar mode, zie je vaak sporen van wat er gebeurt in de wereld. Op dit moment is dat: grote onzekerheid, en de opkomst van extreemrechtse regimes, niet in het minst in de Verenigde Staten. Wordt ook de mode conservatiever? Eigenlijk wel. Het is nog wachten op definitieve cijfers, maar op het eerste gezicht leken de shows veel minder divers, met voornamelijk graatmagere modellen.

We zagen héél veel bont — soms echt, soms nep. Over duurzaamheid ging het amper, zeker bij de grote huizen. En dan was er nog de vermoeiende, vermoeide cosplay van Valentino, Saint Laurent en Tom Ford. De twintigste eeuw ligt achter ons. Geef ons iets nieuws.

8. Ja: een pleidooi voor de kleine geste

De uitnodiging voor de show van Balenciaga was een rode roos. Er hing een stickertje aan met het logo van het label en, voor wie de moeite nam om naar de achterkant te kijken, de volgende, piepklein afgedrukte tekst: ‘The standard flower. The baseline. The red rose is universal — used for everything, everywhere, always.’ De show zelf was rechttoe rechtaan, in een labyrint van eindeloze zwarte gangen. En de collectie was al even ingehouden — de standaardgarderobe van Demna, een soort van greatest hits. Het was een van de hoogtepunten van de modeweek.

Dat mode niet altijd breedsprakerig moet zijn, of spectaculair, zei ook Rei Kawakubo van Comme des Garçons. De tachtiger vat haar eigenzinnige, gewild ondraagbare collecties na afloop altijd samen in een paar zinnen. Dit keer zei ze: ‘Recently we feel that big business, big culture, global systems, world structures maybe are not so great after all. There is also a strong value in small. Small can be mighty.’ Klein kan inderdaad machtig zijn.

Lees ook: Gespot op de catwalk: 9 mannenmodetrends voor zomer 2025