Belgisch topmodel Louise Robert: ‘Het ene moment wil iedereen je boeken, het volgende tel je niet meer mee’

De Belgische Louise Robert is een van de meest gevraagde modellen van het moment. Negen jaar geleden werd ze van de Meir geplukt en de internationale modewereld in gekatapulteerd. ‘Het feit dat ik het nog altijd surrealistisch vind, zegt genoeg.’

Hoewel Louise Robert buiten de modewereld nog niet dezelfde bekendheid heeft als haar Belgische collega’s Hannelore Knuts of Elise Crombez, behoort ze in de industrie tot de absolute top. Ze liep catwalkshows voor onder andere Chanel, Hermès en Dior, was te zien in bladen als Vogue, i-D en Harper’s Bazaar en recent blikte ze haar eerste grote parfumcampagne in.

Wanneer ze ’s ochtends vroeg op de set arriveert voor onze fotoshoot, draagt ze loafers en een simpele cardigan, en zijn de catwalks in de grote modesteden even ver weg. Vanop afstand lijkt ze een gewone 25-jarige, van dichterbij is ze onmiskenbaar een model. Ze is lang (1m80), slank, met een symmetrisch gezicht, grijsblauwe ogen en rood geverfd haar. Ze straalt een soort jeugdige onschuld uit, maar heeft tegelijk het zelfvertrouwen van een ervaren professional. Het is moeilijk om je ogen van haar af te houden.

Lees ook: Prinses van oranje: topmodel Valentine Bouquet straalt in de allernieuwste zomermode

‘Ik kan het nog steeds niet echt vatten dat ik dit elke dag mag doen’, vertelt Louise Robert. ‘Toen ik begon, wist ik amper dat model zijn een echte job was. Laat staan dat het voor een meisje uit een klein land als België zou kunnen. Misschien heeft die onwetendheid me altijd met mijn beide voeten op de grond gehouden. Het feit dat ik het na acht jaar nog altijd surrealistisch vind, zegt genoeg.’

Hoe ben je gestart?

‘Op mijn vijftiende werd ik gescout toen ik met mijn moeder en zussen aan het shoppen was op de Meir in Antwerpen. Ik herinner me nog dat JD (Ankomah, Louises agent bij Rapture Management, red.) vroeg of hij een paar foto’s mocht maken en ik het heel ongemakkelijk vond om serieus te kijken. Ik moest voortdurend lachen!’ (lacht) ‘De eerste jaren deed ik alleen wat testshoots en kleine opdrachten in België omdat ik mijn middelbare school wilde afmaken. Het stelde niet veel voor, maar zo kon ik leren hoe het werkt. Pas toen ik zeventien was, ging ik naar mijn eerste casting, meteen voor een show van Prada. Na een halfjaar hoorde ik dat ik exclusief geboekt werd, wat betekende dat ik dat seizoen geen andere shows mocht lopen. En zo is het begonnen.’

Je was nog minderjarig tijdens die eerste grote job. Best jong om al in de keiharde modesector te belanden.

‘Inderdaad, het was een echte volwassenwereld waarin ik terechtkwam. Ik vond het best overweldigend om omringd te worden door zoveel sterke persoonlijkheden, terwijl ik zelf nog uitzocht wie ik was. Gelukkig waren de regels voor minderjarige modellen net aangescherpt. Bij fittings moest ik altijd vergezeld zijn van mijn moeder, mijn oudere zus of mijn agent. En na middernacht mocht ik niet meer werken. Tegenwoordig zijn de regels nog strenger, en dat is maar goed ook. Het is belangrijk dat jonge meisjes voldoende beschermd worden zodat ze niet verzwolgen worden door de hectiek en stress van deze sector.’

Is het vele reizen en ’s avonds alleen in je hotelkamer zitten nooit eenzaam?

‘Door de jaren heen heb ik veel andere modellen leren kennen, waardoor de modeweken best gezellig zijn. We trekken veel samen op en steunen elkaar. Er is natuurlijk wel wat competitie, maar dat blijft binnen de perken.’ (lacht) ‘Elk seizoen kijk ik er opnieuw naar uit om iedereen terug te zien. Maar in het begin was dat natuurlijk anders. Toen voelde het meer als werk, omdat ik in mijn eentje van de ene show naar de andere rende. Gelukkig kan ik goed alleen zijn. Ook nu moet ik ’s avonds altijd even kunnen ontprikkelen en me losmaken van de modebubbel die fashion week is.’

Als model kan je carrière van de ene op de andere dag voorbij zijn.

‘Het ene moment wil iedereen je hebben, het volgende tel je niet meer mee. Het gebeurt vaak, en ik heb het bij veel collega’s zien gebeuren. Die plotselinge afwijzing kan verwoestend zijn. Het is misschien wel het hardste aspect van de modewereld: modellen die als wegwerpartikelen worden behandeld. Wat het extra zwaar maakt, is dat je er zelf nauwelijks invloed op hebt. Op school kun je je best doen en zo je punten verbeteren, maar als model ben je volledig afhankelijk van de grillen van de designers, klanten en merken. Pas je niet meer in hun creatieve visie, dan word je zonder enige uitleg aan de kant geschoven. Toen ik begon was dat heel moeilijk om te verwerken. Het kostte me jaren om te begrijpen dat het niet aan mij lag, maar aan de vergankelijke aard van deze industrie. Het blijft soms moeilijk en frustrerend, maar het is belangrijk om je eigenwaarde niet te laten afhangen van die externe factoren.’

Heb jij een plan B, mocht je modellencarrière stoppen?

‘Ik ben afgestudeerd als handelsingenieur en werk freelance als datacleaner tussen de opdrachten door. Enkel modellenwerk was voor mij nooit voldoende. Het is een veeleisende job, maar het vergt niet veel denkwerk. Ik wil mijn hersenen actief houden en me niet te hard vastklampen aan een carrière die morgen voorbij kan zijn. De onzekerheid van dit vak heeft me geleerd om altijd een alternatief in het achterhoofd te houden en nieuwe uitdagingen aan te gaan die mijn persoonlijke groei bevorderen.’

Je draait nu zeven jaar mee op internationaal niveau. Is er veel veranderd in de sector?

‘De grootste verandering is zonder twijfel de toenemende aandacht voor inclusie. Er is eindelijk ruimte voor meer diversiteit: modellen van kleur, transgenders of vrouwen die niet voldoen aan het traditionele, slanke schoonheidsideaal. Dat is absoluut iets om dankbaar voor te zijn. Maar ik besef ook dat we er nog lang niet zijn. De norm is nog steeds veel te wit en mager. De laatste jaren zie je bovendien vaak een sterke focus op uitersten: merken boeken ofwel erg slanke meisjes, of plussize modellen. Waarom ontbreekt de representatie van de lichaamsvormen daartussen zo goed als volledig?’

Jij past natuurlijk wel binnen de slanke, witte norm.

‘Ik heb mijn maten te danken aan mijn genen. Dat wil daarom niet zeggen dat iedereen die zou moeten hebben of nastreven. In de mode-industrie gebeurt het nog steeds dat een model het perfecte gezicht of de ideale uitstraling heeft voor een opdracht, maar niet gekozen wordt omdat ze niet in de sample size past. Misschien moeten ontwerpers en merken dat systeem eens ter discussie te stellen. Of op zijn minst af en toe aanpassingen doen zodat niet maar een of twee lichaamstypes vertegenwoordigd zijn.’

Heeft sociale media veel veranderd?

‘Ja, ik merk dat het aantal volgers voor sommige klanten een rol speelt bij het al dan niet boeken van modellen. Het worden steeds meer persoonlijkheden, omdat mensen zich makkelijker met hen kunnen identificeren. Toch laat ik me niet al te veel beïnvloeden door die druk. Ik deel graag een blik achter de schermen met mijn volgers, en toon ook mijn interesses buiten mode, zoals cultuur en eten. Maar ik ga daar niet te ver in: ik heb geen zin om een influencer te zijn.’

Is er iets dat je nog graag wil bereiken als model?

‘Ik zou heel graag voor de Britse en de Amerikaanse Vogue willen werken en shows doen voor merken die ik nog niet heb kunnen afvinken. Recent heb ik mijn eerste grote beautycampagne binnengehaald, wat toch wel het summum is voor een model. Ik gilde het uit toen ik hoorde dat het gelukt was. En vorig jaar heb ik een appartement kunnen kopen, wat op persoonlijk vlak een belangrijke mijlpaal is.’

Styling: Christine Van Laer – Stylingassistenten: Francis Boesmans en Charlotte Foley — Fotoassistent: Gabrielle Liefooghe — Make-up: Florence Teerlinck voor Dior — Haar: Jannes Vandevelde — Model: Louise Robert bij Rapture Management — Coördinatie: Timon Van Mechelen.

Lees ook: Hoepelrok, harembroek of hotpants? 12 modevoorspellingen voor voorjaar ’25