‘Waarom ik de crèche van mijn kind aanmoedig om te sluiten op 5 oktober’

De kinderopvang plant een actiedag op 5 oktober. Het zou de zoveelste sluiting op enkele jaren tijd met zich kunnen meebrengen, maar journalist en moeder van twee Eva Kestemont kan er niet boos op zijn. Integendeel.

Negen opengesperde mondjes. Negen hongerige buiken. Negen paar ouders die vragen om hun kind vegetarisch te voeden, halal, therapeutisch of om de twee uur in kleine porties. Negen luiers en af en toe een volledige outfitwissel. Negen keer twee dutjes. Negen ritmes, negen keer wiegen, negen keer zachtjes zingen. Negen ouders die zeggen dat het soms beter lukt in de draagzak. Negen knutselwerkjes voor Moederdag, Vaderdag, Grootouderdag en het begin van de lente, negen paar handjes om schoon te maken, enkele geknoeide potjes verf. Negen vol te schrijven over-en-weerboekjes. Negen keer verschillende brandjes om te blussen. Negen maal proberen achterhalen wat er aan de hand is, sussen, liefkozen, het huilen van een ander kind even proberen vergeten.

Daartegenover staan twee handen. Het is een simpele rekensom om te maken: negen is te veel. En toch is dat het aantal kinderen dat een kinderverzorger in de crèche onder haar of zijn hoede heeft. Ik word soms al prikkelbaar na een hele dag met mijn twee bloedjes van kinderen en al hun zorgvragen, en dat zijn er dan nog maar twee, én mijn eigen vlees en bloed, waarvan je in theorie alles kan verdragen. Beeld het je eens in, négen kinderen tegelijk. Het is gekkenwerk.

Gek zijn de vrouwen waar ik mijn jongste dochter elke dag aan toevertrouw echter allerminst, tenzij dan misschien af en toe om kinderen te entertainen. Stuk voor stuk kiezen ze heel bewust voor een loopbaan in deze sector, omdat hun hart overloopt van liefde voor die kleine ukkepukken. Maar dat is niet het enige wat overloopt, want ook hun emmer is stilaan vol.

Het is te veel. Ze willen de beste zorg bieden voor onze kinderen, maar lopen continu achter de feiten aan. Zaken als knutselen, babbeltjes doen of verhaaltjes voorlezen schieten er te vaak bij in. En begrijp dat niet verkeerd: dat zijn veel meer dan leuke extraatjes. Ze zijn voor kinderen van onwezenlijk belang om de wereld waarin ze gegooid worden te leren begrijpen, en voor de kinderverzorger om voldoening te halen uit de job op lange termijn.

Dat is waarom wij, ouders, niet boos kunnen zijn als we ons op 5 oktober opnieuw in bochten zullen moeten wringen omdat onze crèches of onthaalhouders meedoen aan de actie van ‘De eerste duizend dagen‘. Integendeel: wij zouden ze moeten steunen, en zelfs aanmoedigen om de deuren die dag te sluiten. Het is immers het welzijn van onze kinderen dat mee op het spel staat.

Ik geef grif toe dat dat gevoel bij mijzelf ooit anders was. Tijdens die eerste gekke coronatijd twee jaar geleden was onze oudste dochter nog vaste klant in de crèche die onze jongste nu visiteert. De deur sloot, opende, sloot opnieuw, opende met aangepaste uren… Eerlijk? Wij waren er regelmatig kwaad op. Want hoe konden wij in hemelsnaam blijven draaien en voldoen aan de verwachtingen van onze bazen als we ook onze tweejarige wervelwind in huis hadden?

Net dat drijft me nu om onze crèche aan te sporen mee actie te voeren op 5 oktober. De kinderopvang is het puzzelstuk dat al de rest mogelijk maakt. Als die het vroeg of laat begeeft omdat de ene verzorger na de andere uitvalt en er simpelweg niemand meer gevonden wordt die zó gepassioneerd is dat ze de erbarmelijke werkomstandigheden er maar bij neemt, stuikt de hele maatschappij van tweeverdieners in elkaar. Het is hoogste tijd om de vragen uit de sector ernstig te nemen en hervormingen door te voeren.

Moet dat met een actiedag, kan je je afvragen. Het antwoord daarop lijkt me simpel. De problemen liggen immers al lang op tafel. Als we zelfs na de coronacrisis, waarin we heel duidelijk geconfronteerd werden met de onmisbaarheid van de zorg en er dus terecht de lofzang voor afstaken, nog steeds geen plan hebben om fundamentele oplossingen te bedenken, is een staking meer dan gerechtvaardigd. Ook wij, ouders, moeten die onvoorwaardelijk steunen.

We zullen die dag dan inderdaad opnieuw moeten zoomen met kinderen in de achtergrond en werken tussen twee afleveringen van Peppa Pig door, of zelfs een out of office moeten instellen omdat die kleintjes nu eenmaal veel aandacht opslorpen (of omdat we zelfs mee gaan betogen om 16u aan het Gaucheretpark in Schaarbeek?). We zullen ons opnieuw moeten beroepen op de goodwill van grootouders of babysits als we niet thuis kunnen werken en we zullen daar opnieuw over klagen bij de collega’s. Dat is deze keer helemaal prima. Hoe zichtbaarder onze kinderen op 5 oktober, hoe beter. Want hoe meer klanten en bazen merken dat kinderopvang simpelweg onmisbaar is voor mensen met (jonge) kinderen, hoe sneller er gewerkt zal worden aan een oplossing.