Techno-dj Charlotte de Witte: ‘Eenzaam ben ik nooit geweest, maar het is leuker om dingen te delen’

Vorig jaar maakte Charlotte de Witte (26) voor BBC Radio 1 een aflevering van Essential Mix en draaide ze ruim 180 sets wereldwijd. Dit voorjaar trekt ze met haar showcaseconcept KNTXT naar Londen en Parijs en staat ze o.a. op Coachella in Californië.

Een normaal leven zat er voor mij nooit in. Nu mijn vriendinnen uit het middelbaar zich verloven en kinderen krijgen, denk ik weleens: dju, zo’n simpel leven wil ik ook wel. Wat als ik gewoon rechten was blijven studeren? Maar dat zou me niet gelukkig gemaakt hebben. Op een dag wil ik wel een gezin, maar het is nu nog te verslavend om met muziek bezig te zijn en continu on the go te zijn. Ik leef aan vijfhonderd per uur.

Voldoening heb ik pas als ik me helemaal geef. Sommigen vinden dat ik obsessief met mijn vak bezig ben, maar ik zie het positiever: ik ben megagemotiveerd en zet koppig door. Dat had ik als kind al. Ik turnde veel en wilde er echt goed in worden. Waarom begin je er anders aan? Ik had goede voorbeelden. Mijn mama is een supersterke vrouw. Ze had het niet altijd gemakkelijk, maar ze bouwde haar eigen leven én een zaak uit. Ik ga elke week bij haar langs, net als bij mijn pa. Ook hij raakte niet verbitterd. “Het leven is schoon,” zegt hij altijd, “amuseer u!”

Ik had graag een broer of een zus gehad, een oudere broer om mee op te trekken of een zusje om voor te zorgen. Gelukkig had ik veel kameraadjes in onze wijk in Merelbeke, allemaal jongens met wie ik ravotte tot het donker werd.

Ik hou ervan wanneer mensen recht voor de raap zijn, niet te fragiel of te frivool. Zelf ben ik niet altijd een held in zeggen wat er op mijn lever ligt, maar ik probeer wel oprecht te zijn. Dat vind ik even belangrijk als respect voor anderen hebben. Ik was aangenaam verrast dat je dat in de technowereld toch vaak terugvindt.

Vroeger dacht ik dat ik pijn nodig had om goede tracks te maken. Je vertaalt je emoties directer als je heartbroken bent, maar ondertussen is het al lang geleden dat ik vanuit hartenpijn schreef. Ik weet nu dat ik beter vrienden opzoek dan alleen in mijn studio te blijven wanneer ik me triest voel. De beste muziek schrijf ik tegenwoordig als de zon schijnt. Melancholie sluipt er sowieso in, want dat hoort bij techno en bij mij. Ik ben vree gelukkig, maar net als iedereen heb ik wat sadness in mij. Pure happy muziek vind ik ook minder interessant dan duistere, agressieve techno -?daar kan ik me minder in verliezen.

Ik ben blijven touren tot ik kraakte. De afgelopen twee jaar reisde ik de hele wereld af, moederziel alleen. Ik ontwikkelde mezelf enorm en bleek sterker te zijn dan ik dacht, maar in december kwam ik mezelf tegen. Ik was op, en moest voor het eerst in mijn leven een gig afzeggen. Mijn manager zei al langer dat ik minder intensief moest touren, maar ik wilde zelf ontdekken waar mijn grenzen liggen. Nu plan ik doordachter en neem ik voor het eerst een tourmanager of vrienden mee. Eenzaam ben ik nooit geweest, maar het is leuker om dingen te delen.

Eten maakt me even gelukkig als muziek. Ik kook niet veel voor mezelf, maar voor vrienden doe ik het graag. Onderweg proef ik ook graag lokale dingen. Ik ben zot van sushi en ceviche, maar ook met de Franse of Italiaanse keuken kun je me altijd verleiden.

Een bucketlist: ja, dromen: nee. Die heb ik nooit gehad, want wat doe je eens je dromen vervuld zijn? Ik heb wel een verlanglijstje, met daarop ‘Spaans leren’ en ‘ dive master worden’. Ik was net een maand op vakantie in de Caraïben en daar merkte ik weer hoe cool die onderwaterwereld is. Ik wil ook absoluut piano leren spelen. Na tien jaar professioneel met muziek bezig te zijn, beheers ik nog altijd geen instrument. Ik ben het aan mezelf en de muziek verplicht om daar verandering in te brengen.

De dag dat het stopt, zal ik vooral de rush van het draaien missen. Als ik zie dat een club community samen iets emotioneels beleeft of mensen me laten weten dat ik ze geraakt heb, dan weet ik waarvoor ik het doe. Anders zou ik deze job ook niet volhouden. Er zijn veel dj’s met mentale issues, kijk maar naar Avicii ( de Zweedse topdj die in april vorig jaar uit het leven stapte, red.). Ik kan gelukkig altijd en overal slapen, en ik zorg ervoor dat ik niet strontzat word. Mochten er toch problemen komen, dan zijn die er om op te lossen.