Studenten in het buitenland: ‘Ik krijg veel bezorgde berichten van vrienden en familie’

De scholen zijn dicht, grenzen sluiten en vliegtuigmaatschappijen annuleren vluchten. Sommige studenten in het buitenland willen zo snel mogelijk naar huis, anderen hopen de quarantaine ter plekke uit te zitten: uitwisselingsstudenten vertellen over hoe COVID-19 hun ervaring beïnvloedt.

Verenigde Staten – Brecht Panis (21), Financiën- en Verzekeringswezen, Hogeschool PXL Hasselt

Sinds dertig december ben ik in Ogden, Utah om Economics & Business te studeren aan de Weber State University. Voor de uitbraak van het virus heb ik gelukkig de kans gehad om rond te trekken en wat van het land te zien. De mensen zijn hier super vriendelijk en verder is Amerika zoals ik verwacht had: alles is dubbel zo groot als in België en alles wordt gefrituurd.

Weber State University kondigde vorige week woensdag (11 maart) aan dat ook wij in lockdown zouden gaan. We blijven op onze kamers, de refter is gesloten en je vindt overal op de campus ontsmettingsgel voor de handen. De maatregelen rond COVID-19 zijn hier erg duidelijk. Overal waar je komt, hangen er posters met de regels. Zowel PXL als Weber State University hebben ook zeer duidelijk gecommuniceerd over wat er gaande is en wat er verwacht wordt wanneer we terugkeren naar ons land. Ik apprecieer heel erg dat ik met al m’n vragen bij beide scholen terecht kan en dat ze me helpen om oplossingen te vinden. Met mijn familie en vriendin blijf ik natuurlijk ook in contact. Omdat ik hier veel heb rondgereisd zijn ze bezorgd dat ik besmet zou kunnen zijn.

Ik ben heel erg blij dat ik de kans heb gehad om te reizen voor ik terug naar België vertrek, maar zou uiteraard graag nog langer zijn gebleven om mijn studie hier verder te zetten. Het is dus met een dubbel gevoel dat ik mijn ervaring hier afbreek om terug naar België te komen. Het was mijn kinderdroom om te studeren in Amerika, maar ik wil ook graag bij mijn familie en vrienden zijn in deze vreemde tijden. Ik maak me zorgen om mijn ouders en grootouders, dus in dat opzicht ben ik opgelucht dat ik naar België ga. Mijn vlucht is geboekt, en normaalgezien kan ik vertrekken. Het is een beetje van dag tot dag afwachten hoe het loopt. Wanneer ik geland ben, zal ik thuis veertien dagen in quarantaine moeten gaan. Veel verschil met mijn huidige situatie is er niet, want ook hier blijf ik zoveel mogelijk weg van openbare plaatsen.

Je mag hier voorlopig nog buitenkomen, maar er wordt ten stelligste aangeraden om dat te beperken tot een minimum. Ik probeer zo min mogelijk naar de winkel te gaan, om risico op besmetting te vermijden. De bevolking wordt alsmaar agressiever op vlak van voedsel en medicijnen inslaan. Het is vrij hectisch in de winkels en winkelrekken zijn geplunderd, maar op straat zie je bijna niemand meer. Mondmaskers, wc-papier en ontsmettingsgel zijn bijna nergens meer te vinden.

Barcelona – Gaëlle Van Landschoot (23), student Criminologie aan de Vrije Universiteit Brussel

In het eerste semester was ik op Erasmus in Barcelona. Omdat het me hier zo goed beviel, besloot ik ook te blijven voor het tweede semester. Ik studeer nu dus niet meer aan een Spaanse universiteit, maar schrijf mijn thesis hier en volg online nog enkele vakken aan de VUB. Ik hoop dat het mogelijk is om in juni naar België te vliegen voor mijn laatste examens en thesisverdediging en vervolgens hier werk te zoeken. Veel mensen vroegen me of ik terug naar België zou komen, door de coronamaatregelen, maar nu een vlucht nemen, lijkt me in mijn situatie niet de beste optie. Als ik nu naar België zou vliegen, bestaat de kans dat ik daar weken of maanden moet blijven. Ik woon hier op een appartement met huisgenoten, dus ik heb gezelschap tijdens de lockdown.

Het nieuws van het virus en de maatregelen kreeg ik initieel vooral via Facebookposts van Belgische media. In het begin maakte ik me er niet zo’n zorgen over. Hier hoorde ik vooral dat het maar om een griepje ging. Sinds vorige week donderdag veranderde de teneur en is alles in stroomversnelling geraakt. Ik ben sinds toen in zelfisolatie gegaan. Zaterdagnacht ging de officiële lockdown in Spanje van kracht. Dat betekent hier dat je enkel naar buiten mag om naar de winkel, apotheek of het ziekenhuis te gaan. Met je hond gaan wandelen mag ook nog. Het is dus wel wat strikter dan in België. We mogen bijvoorbeeld ook niet sporten op straat en je kunt boetes krijgen tot wel tweeduizend euro als je zonder geldige reden rondloopt. Wat die redenen dan zijn, is niet altijd even duidelijk. Ik moest op de eerste dag van de lockdown verhuizen en heb naar de politie gebeld om te vragen of dat mocht. Die vertelden me dat dat nog mogelijk was. De boetes zijn volgens mij vooral bedoeld voor mensen die de regels echt aan hun laars lappen en in groep samenkomen. Aangezien mijn Spaans nog niet heel goed is, vraag ik vaak aan vrienden om te vertalen en duidelijk uit te leggen hoe de situatie hier momenteel is. Voor de rest probeer ik via kwaliteitsmedia op de hoogte te blijven. Ik krijg veel berichten van mijn familie en vrienden, die zich zorgen maken omdat ik in Spanje zit. Het land staat immers op de vierde plaats qua besmettingen.

Ik heb al filmpjes gezien van lege rekken in Spaanse supermarkten, maar persoonlijk heb ik zo’n drastische beelden nog niet gezien. Mensen hamsteren een beetje, maar niet zo veel. Ik heb nog geen lege rekken van wc-papier gezien en moest ook niet aanschuiven om binnen te mogen. Op de eerste dag van de lockdown stonden mensen wel in de rij aan te schuiven voor een supermarkt, maar de dagen erna was het alweer rustiger. In mijn persoonlijke kringen houden de mensen zich aan de maatregelen en nemen ze de lockdown serieus. Sommige mensen bezoeken wel hun lief nog, maar ik blijf weg bij mijn vriend omdat hij een oudere vader heeft en de familie dus liever geen contact wil met mensen buiten het gezin, wat ik natuurlijk begrijp.

Uruguay – Bas Leenen (20), Logistiek management, keuzetraject International Business aan de Hogeschool PXL Hasselt

Na zeventien uur vliegen kwam ik op zeven februari aan in Montevideo in Uruguay voor mijn buitenlandse stage. Ik ben hier nu ongeveer zes weken en heb al kunnen genieten van de charmes van het land. Het is hier heel anders dan in België, wat een interessante ervaring is. Het leven is hier erg relaxed. Je ziet hier op straat mensen met paard en kar en na het werk gaat de bevolking met een strandstoel aan de zee zitten en genieten van de zon, een glaasje mate en het gezelschap van vrienden. Ook heel gezellig is een asado, een soort barbecue met super lekker eten. Voor de coronamaatregelen werden ingevoerd, ging ik ieder weekend naar mijn zus, die hier woont. We hebben dus gelukkig heel wat uitstapjes kunnen doen de voorbije weken.

Ik wist natuurlijk voordat ik naar Uruguay vertrok dat China te kampen had met het coronavirus, maar toen was er nog geen reden om niet te vertrekken. Nu we enkele weken verder zijn, heeft het virus zich helaas in snel tempo verspreid over heel wat landen. Toen het in België serieus begon te worden, was ik in eerste instantie blij dat ik hier zat. In Uruguay waren er toen nog geen besmettingen. Een week geleden werden de eerste besmettingen ook hier vastgesteld. Na overleg met mijn school, mijn ouders en mijn stagebedrijf werd beslist dat ik mijn koffers zou pakken en terug zou keren naar België. Ik was teleurgesteld, want ik had er heel lang naar uitgekeken en had het echt naar m’n zin hier. Hoewel ik het dus jammer vind dat de stage in het water valt, snap ik de beslissing om studenten terug naar België te halen. Samen met mijn zus ben ik onmiddellijk de terugreis beginnen regelen, maar de vlucht die ik had geboekt werd intussen geannuleerd. Samen met Buitenlandse Zaken en mijn school ben ik aan het kijken hoe we het gaan aanpakken.

Mijn zus en ik bellen iedere dag met onze ouders om te horen hoe het met hen gaat en om op onze beurt te vertellen hoe onze situatie is. Momenteel is het hier nog niet zo erg als in België, maar er werden wel onmiddellijk maatregelen genomen. De scholen zijn gesloten, je mag maar met een aantal mensen in een winkel binnen, iedereen moet afstand houden van elkaar en enkel voor het hoognodige je woning verlaten. Openbare plaatsen, zoals fitnesscentra en shoppingscenters, zijn ook al gesloten.

Ik verblijf momenteel bij mijn zus en haar vriend, die buiten de stad wonen. Het is een geruststellend gevoel dat ik hier familie heb, want ik weet niet wat ik zou doen als ik hier alleen in isolatie zou zitten. Voorlopig kan ik bij hen blijven, tot ik een vlucht naar België te pakken krijg. Mijn zus en haar vriend werken allebei van thuis momenteel, dus het risico op besmetting is zeer laag.

Aruba – Roy Pennemans (21) en Sien Liebens (20), studenten lichamelijke opvoeding en bewegingsrecreatie aan de hogeschool PXL

We zijn nu ondertussen bijna zeven weken in Aruba. In week vijf kregen we al het slechte nieuws te horen dat er coronabesmettingen waren vastgesteld op het eiland. Daarna ging het heel snel en veranderde het nieuws de hele tijd. Het reisadvies werd ook continu aangepast, waardoor we zelf moesten beslissen of we naar huis zouden keren of niet. Uiteindelijk hebben we samen beslist om terug te keren, zodat we het risico niet lopen om hier langer dan gepland vast te zitten. Er is hier ook maar één ziekenhuis, dus terugkeren lijkt ons de meest veilige optie.

De knoop doorhakken was niet gemakkelijk, want voordat het virus zich verspreide, hadden we het hier erg naar onze zin. We voelden ons al direct thuis op onze nieuwe school en hadden een goede band met onze mentor en de directie. Er heerst hier in Aruba altijd een ‘chille sfeer’. Alles gebeurt hier op het gemak, zonder stress en zonder haast. Het kwam hard aan dat we afscheid moesten nemen van onze stage en de mensen die we hier leerden kennen. We hebben geprobeerd kalm te blijven onder de omstandigheden en ons erbij neer te leggen. We volgen ook nauw op wat er in België gebeurt. De taal van het plaatselijke nieuws is Papiamento, wat we niet kunnen verstaan. Het nieuws over de lokale maatregelen kunnen we dus niet via deze weg opvolgen. Nederlandstalige kranten over Aruba vinden is hier ook niet simpel.

Het is hier nog niet verboden om buiten te komen, maar de Arubanen blijven wel uit eigen beweging zoveel mogelijk binnen. Verder zijn alle winkels, buiten de essentiële, gesloten. Er staan lange rijen voor de supermarkt en alle verkopers dragen handschoenen en maskers. In restaurants kan je nog wel gerechten ophalen, maar er niet blijven eten. De scholen zijn intussen ook gesloten en toeristen kunnen niet meer landen op de luchthaven. We konden gelukkig onze vlucht terug naar België gratis omboeken, zodat we sneller konden vertrekken. We zouden hier niet graag vast komen te zitten wanneer er meer besmettingen worden vastgesteld. Het is met pijn in het hart dat we Aruba verlaten, maar er zit niks anders op.