Koen Malfait, creatief directeur bij Google: ‘Mijn dochter is mijn beste design ooit’

Koen Malfait (38) groeide op in Harelbeke en begon zijn carrière als grafisch vormgever bij Base Design. Hij woont sinds 2007 in New York en is er creatief directeur van Google, onder meer voor consumentenproducten.

Ik ben meer een doener dan een prater. Van die laatste soort zijn er in de wereld al genoeg, en ik heb een hekel aan meetings waarin drie mensen vlak na elkaar hetzelfde zeggen in andere woorden. Geef mij dan maar stilte: spreken doe ik wel wanneer ik echt iets kan bijdragen aan het gesprek. Wellicht heb ik dat te danken aan mijn moeder, die erover waakte dat we met onze twee voeten op de grond bleven. ‘Wat willen ze met een jongen uit Harelbeke’, vroeg ze toen mijn eerste werkgever in New York mijn visum wilde betalen. (lacht)

Verhuizen geeft je een andere kijk op de dingen. Ik had nooit het gevoel dat ik per se weg moest uit België, maar als ik er nu op bezoek kom, frons ik soms toch de wenkbrauwen. Mensen die op de trein alleen maar klagen over futiele dingen – je weet niet hoe goed je het hier hebt, denk ik dan. Kijk ook naar een Vincent Kompany, die terugkeert naar RSC Anderlecht en er kansen biedt aan jong talent, maar dan bakken kritiek krijgt. Op zulke momenten ben ik toch een beetje jaloers op de cheerleadermentaliteit van Amerikanen, die zo’n goedbedoeld initiatief dan een kans geven in plaats van het meteen neer te sabelen.

Als er geen ruimte is voor menselijkheid, hoeft het voor mij niet. Ik heb om die reden twee keer promotie geweigerd: omdat ik voelde dat er een andere managementstijl verwacht werd dan die waarin ik zelf geloof, en omdat ik zelf een ander soort mens moest worden. Ik ben enorm gedreven en gepassioneerd door wat ik doe, maar ik wil niet de asshole zijn die zijn team voortdurend tot over de grens pusht. Dan zijn er andere en betere manieren om tot een goed resultaat te komen, zonder agressief met elkaar om te gaan en nachtelijke werkuren. Ik wil omringd zijn door collega’s die even bezield met de dingen bezig zijn als ikzelf, maar vraag me niet om een cultuur van competitie en haat te voeden.

De enige held die ik ooit had, was mijn moeder. Om de nuchtere, maar ook optimistische manier waarop ze in het leven stond, en om de bewonderenswaardige manier waarop ze omging met kanker. In veel situaties vraag ik me nog steeds af wat zij zou zeggen of doen. Dat ze een gezonde levensstijl koesterde maar toch veel te jong stierf, leerde me hoe hard en onrechtvaardig het leven kan zijn. Zoals mijn opa zaliger altijd zei: ‘Ge zijt meer me sjanse dan me verstand.’

Het ergert me wanneer mensen zeggen dat ik me over het verlies van mijn moeder moet zetten. Alsof pijn en verdriet gevoelens zijn die je moet behandelen en opruimen, en dat daarin dan de sleutel ligt om verder te gaan met je leven. In dat soort verwerkingsproces geloof ik niet: de dood van mijn moeder in 2016 is een litteken dat niet meer weggaat, net zoals de pijn en het gemis zullen blijven. Het enige dat je kunt doen, is aanvaarden dat er moeilijke momenten zullen zijn en proberen om daar kracht uit te halen.

Een mens is meer dan de plek of de cultuur waar hij vandaan komt. Mijn vrouw is van Koreaanse afkomst, maar ik had vanaf het eerste gesprek meer raakvlakken met haar dan ik ooit met een Belgisch meisje had gehad. Als onze afkomst er al toe doet, is dat vooral op het moment dat we onze vakantie moeten plannen: bezoeken we de familie in België of die in Korea? Gelukkig is New York een stad waar cultuurverschillen niet zo belangrijk zijn: wanneer zo goed als iedereen een immigrant is, word je niet beoordeeld op waar je zelf vandaan komt.

Het vaderschap heeft me veranderd. Omdat ik ervan geniet te zien hoe mijn zevenjarige dochter zich ontwikkelt en ze gewoon mijn beste design ooit is, maar ook omdat een kind je perspectief op je werk omgooit. Uiteraard is mijn dochter prioriteit nummer één, maar dankzij haar ben ik ook meer bezig met het nut en de impact van wat ik doe: de toekomst waar ik mee aan bouw gaat nu over de wereld waarin zij straks zal leven.