‘Ik probeerde het dieet van Sophia Loren’

Rebecca Harrington testte het dieet van Sophia Loren. Lees hier hoe dat verliep.

Volgens de overlevering was de beroemde Italiaanse actrice Sophia Loren toen haar werd gevraagd wat haar schoonheidsgeheimen waren karakteristiek kernachtig: ‘Alles wat je ziet,’ waren haar gevleugelde woorden, ‘heb ik te danken aan spaghetti.’ In ons huidige antiglutentijdperk zou een dergelijke opmerking vreemd kunnen klinken. ‘Pasta?’ zou een moderne vrouw kunnen vragen terwijl ze iets op op haar iPad typt. ‘Pasta kan alleen maar leiden tot scheurbuik en een vroege dood. At ze ook quinoa?’

Sophia ontkent in onze moderne tijd in alle toonaarden dat ze ooit zoiets ondenkbaars over spaghetti heeft gezegd. Toch is het waar dat ze uitgebreid de loftrompet heeft gestoken over de magische helende kracht van pasta. Ze heeft twee pastakookboeken geschreven. Ze heeft een boek over schoonheid gepubliceerd waarin ze het heel veel over pasta heeft. Toen mensen haar vroegen: ‘Hoe krijg je het voor elkaar dat de achtentwintigjarige Matt Damon je probeert te versieren tijdens

de Oscaruitreiking?’ glimlachte ze alleen maar, maar je weet dat ze er iets over pasta bij dacht. De boodschap was dus duidelijk.

Ik weet het, pasta wordt de laatste tijd gedemoniseerd als dikmakend, sneu, verwarrend en gemeen… maar als dat nou eens niet waar is? Stel nou dat pasta dat ene voedingsmiddel is

waar je echt van afvalt? Daar kom je nooit achter als je het niet probeert, en die kennis, lieve lezers, is wat ik jullie zal schenken. Want het publiek heeft het recht het te weten!

Voorbereiding

Er is heel veel informatie te vinden over de eetgewoontes van Sophia Loren. Ze heeft zelf twee kookboeken geschreven, en zelfs een zelfhulpboek: Women & Beauty, over vrouwen, schoonheid en fitness, dat overigens vol staat met dubbelzinnige complimentjes aan andere actrices, zoals: ‘Neem nou Elizabeth Taylor en Barbra Streisand. Zoals zij zich kleden kun je onmogelijk conventioneel elegant noemen, maar toch hebben beiden een uniek gevoel voor hoe ze eruit willen zien.’

Ik koop het zelfhulpboek: Sophia: Living And Loving: Her Own Story, en het pastakookboek: Sophia Loren: mijn lekkerste recepten en mooiste herinneringen. ‘Journalisten vragen me al sinds ze me interviewen welk dieet ik volg om in vorm te blijven,’ schrijft Loren in haar kookboek. ‘Ik vind het heel geestig om hun gezichtsuitdrukking te zien als ik daarop antwoord: “pasta”. Het is maar een heel klein beetje overdreven. Ik ben stapelgek op pasta en eet het vrijwel dagelijks.’ Volgens Women & Beauty at Loren echt een portie pasta bij de lunch en het avondeten, nu en dan gevolgd door een mager stukje vlees of vis. Ik ben van plan hetzelfde te doen.

Ik moet toegeven dat ik dit dieet reuzespannend vind, aangezien het helemaal niet als een dieet klinkt. Pasta bij alle maaltijden? Wat kan er mooier zijn? Pasta is mijn lievelingseten, en ja, ik weet dat dat niet bijster origineel is.

Het probleem is echter dat ik mezelf, gebaseerd op geen enkel empirisch bewijs behalve die Phantom-of-the-opera-uitslag die ik op mijn wang heb gehad nadat ik kort geen gluten had gegeten tijdens het Gwyneth Dieet, ervan heb overtuigd dat ik allergisch ben voor gluten. Kan ik wel pasta eten met die nepallergie? Dat lijkt ingewikkeld.

Dag 1

Vandaag begin ik met het dieet. Ik ben ongebruikelijk opgetogen, niet alleen omdat ik dol ben op pasta, maar ook omdat ik altijd een groot fan van Sophia Loren ben geweest. Ik heb op

de middelbare school eens een film gehuurd die van grote invloed op me is geweest: What a Woman! met Sophia Loren en Marcello Mastroianni. De film is nagesynchroniseerd in het Engels en gaat over Sophia Loren die boos wordt op Marcello Mastroianni en vervolgens de idiootste dingen gaat doen om Marcello Mastroianni te bewijzen dat ze gek is. Waarna hij schreeuwt: ‘Wat een vrouw!’ en haar vergeeft.

Ik begin het dieet met Sophia’s beroemde ‘Salsa Sophia’, die ik op instructie van Sophia over een portie volkorenpasta ga scheppen (Loren zegt dat volkorenpasta de gezondste pasta is). Zo te zien is het een recept dat Sophia Loren echt zelf heeft bedacht (als je in haar kookboek duikt kom je er al snel achter dat een aanzienlijk deel van de recepten is bedacht door haar

kok). ‘Salsa Sophia’ is een soort pesto: een combinatie van ansjovis, pijnboompitten en een hele hoop peterselie, die je fijn moet malen met een vijzel en stamper. Erg lekker, en ik ben altijd al dol geweest op ansjovis.

Het addertje onder het gras blijkt de grootte van de portie die Sophia wil dat ik eet: zo klein als een gebalde vuist, waarvan me altijd al is verteld dat dat een normale portie pasta is, hoewel ik nog nooit zo’n portie heb gegeten. Als ik klaar ben met eten sterf ik van de honger, en ik heb op een bepaalde manier nog meer honger dan nadat ik mezelf had gedwongen om iets uitermate goors te eten als tofukaas of zaadjesfalafel.

Dit dieet gaat misschien toch moeilijker worden dan ik dacht. Later die dag, voordat ik de deur uit ga voor een etentje en een show, besluit ik Sophia’s schoonheidsboek Women & Beauty eens door te bladeren.

Gevolg daarvan is dat ik onder de douche mijn hoofd echt serieus afschrob. (‘Blijf je haar uitspoelen met warm water totdat het laatste beetje zeep helemaal weg is en je haar piept.’) Ik smeer een ongelooflijke hoeveelheid make-up op mijn ogen (ogen ‘verdienen de meeste aandacht’, aldus Sophia). Aangezien het een formele gelegenheid is, trek ik een jurk aan die ik door een kleermaker op maat heb laten maken. Het probleem is echter dat hij zo goed past dat hij niet lekker zit. En hij is knalblauw, wat hoogstwaarschijnlijk niet de goedkeuring van Sophia zou wegdragen.

Zo vindt ze paars een te ‘intense’ kleur en verfde zij al haar kleding zwart, tot aan haar zakdoek toe. Mijn diner voor de show bestaat uit een kleine portie pasta met garnalen, en ik houd er weer een vreemd hongerig gevoel aan over. Ik begrijp echt niet waarom. Ik weet zeker dat dit technisch gezien genoeg eten was om te overleven. Volgens mij is het probleem dat het zo lekker is dat ik niet wil stoppen met eten. Ik kijk verlangend naar de m&m’s die mijn gezelschap tijdens de show naast me zit te eten, maar ik houd me in, aangezien Sophia niet gelooft in de Amerikaanse gewoonte tussendoortjes te eten. Het dringt ook tot me door dat ik me tijdens de tweede acte, of ik nu allergisch ben voor gluten of mezelf dat heb aangepraat, echt ziek voel. Tijd om over te stappen op glutenvrije pasta?

Dag 2

De volgende dag heb ik nog steeds honger. Ik bak een Engelse muffin voor mezelf (die vindt Sophia lekker) en besluit een luttele anderhalf uur later te gaan lunchen: pasta in citroenbotersaus. De pasta smaakt overheersend naar citroen en is vrij bitter omdat je citroenschil door de boter moet raspen.

Niettemin is hij heerlijk. Veel te heerlijk om na een paar happen alweer te stoppen met eten. Het doet me allemaal denken aan toen de moeder van Sophia Loren een Greta Garbo-lookalikewedstrijd had gewonnen en naar Amerika mocht voor een screentest, maar door haar moeder (de grootmoeder van Sophia) werd verboden te gaan omdat ze bang was dat haar dochter zou worden vermoord door de maffia, net zoals de maffia Rudolph Valentino heeft vermoord (hoewel die is gestorven aan een blindedarmontsteking of iets dergelijks, maar ach). Dus moest de moeder van Sophia Loren in dat piepkleine Italiaanse dorpje blijven wonen en baarde ze uiteindelijk uit protest een onwettig kind (Sophia). Een dieet dat exclusief uit pasta bestaat lijkt geweldig tot het je wreed wordt ontnomen.

Die middag besluit ik met een vriendin rond het hele centrum te wandelen. Qua beweging gaat Sophia’s voorkeur uit naar wandelen, en ze wandelt dagelijks hele stukken. Mijn vriendin en ik stoppen ergens om de aanschaf van een jumpsuit te overwegen. Jumpsuits zijn momenteel helemaal hip. Maar dan denk ik aan hoe teleurgesteld Sophia was toen haar nichtje kleding kocht die Sophia afzichtelijk vond, ‘een slobberbroek met een raar topje waarin ze eruitzag als een boerin tijdens de oogst’, dus koop ik toch maar geen jumpsuit.

Als avondeten maak ik Sophia’s tomatensaus bij een portie glutenvrije pasta. Ik krijg die volkorenpasta niet meer door mijn keel. Die uitslag op mijn gezicht is niet teruggekomen, maar ik heb een WebMD-artikel over glutenintolerantie gelezen en volgens mij heb ik alle symptomen. Ik voel me schuldig dat ik Sophia’s favoriete pasta afzweer, maar glutenvrije pasta is veel viezer dan gewone pasta en past goed in mijn inschatting van Sophia’s mate van zelfdiscipline.

Cary Grant heeft haar honderd keer ten huwelijk gevraagd en ze zei steeds nee. Haar zus (die is getrouwd met de jongste zoon van Mussolini?) heeft eens in het openbaar gemijmerd: ‘Ik vraag me soms af of Sophia nog wel eens lol heeft in haar leven.’ Zoals elke zichzelf respecterende Italiaanse hobbykok weet, word je altijd afgerekend op je tomatensaus. Ik besluit vanavond Sophia’s marinara-saus te maken. Die is heel smakelijk, hoewel een tikje minder pittig dan ik ben gewend. Hij is heel eenvoudig: verse tomaten, kruiden en een beetje suiker. Persoonlijk gaat mijn voorkeur uit naar jusachtige sauzen, maar ik ben dan ook een cultuurbarbaar uit Rhode Island.

Dag 3

Na een stevig (maar klein) ontbijt van spaghetti carbonara besluit ik als avondeten een Italiaans driegangendiner te maken dat geheel uit Sophia’s kookboek komt. Ik ga pasta all’ amatriciana en saltimbocca van kalfsvlees maken. Jammer genoeg is het kalfsvlees uitverkocht, maar zoals Sophia zegt: ‘Italianen leven instinctief’, dus besluit ik ter plekke er saltimbocca van kip van te maken. Anthony Quinn heeft Sophia trouwens een keer heel agressief gezoend toen ze een lamskoteletje zat te eten, dus ik denk dat ze wel waardering voor het gebrek aan rood vlees in de maaltijd zou hebben.

Godzijdank is het avondmaal geweldig. De pasta all’amatriciana (met bacon en paprika) is geweldig. Ik besluit aan het begin van de maaltijd de kleine portie pasta te nemen die me

volgens het dieet is toegestaan. Maar die babyportie ziet er zo verdrietig uit, en dan denk ik aan die wijnproeverij waar ik in Italië ben geweest, toen de instructeur zei: ‘Wijn kent geen regels!’ en dat de enige instructie voor de hele cursus bleek te zijn. ‘Wat kan mij het ook schelen,’ zeg ik, en ik schep een wat Amerikaansere portie op mijn bord. Ik ben klaar met het dieet.

Het is achter de rug! Wat ik ervan heb geleerd? Ik heb geleerd dat de zaligste dingen

een kwelling kunnen zijn als je ze in een te kleine portie krijgt. Het regime van een gezondheidsfreak, zonder gekweld te worden door de zaligheden des levens voor je neus, is eenvoudiger.

Sophia, ik bewonder je om je zelfbeheersing. Wat een vrouw!