Verzameld werk: een huis waar moderne kunst en antieke objecten samengaan

Kunst, natuur en reizen lopen als een rode draad door het leven van Guy en Myriam Ullens de Schooten. In het Waals-Brabantse Lasne komen ze tot rust in hun eigentijdse villa, verscholen in het groen.

Aan het einde van een smalle, doodlopende straat ligt het domein van kunstverzamelaars en filantropen Guy en Myriam Ullens de Schooten. Net om de bocht van de oprit houdt een imposante bronzen reus de wacht. Het is een werk van Thomas Houseago, de Britse beeldhouwer wiens werk je vorig jaar in het KMSKB kon bewonderen. Even verderop ligt de villa van het gezin, veilig verscholen in een parktuin.

“De oorspronkelijke villa dateert van de jaren zestig en was in slechte staat. Het was dus niet het huis, maar de tuin en de omgeving waarop mijn man en ik op slag verliefd geworden zijn”, zegt Myriam Ullens. De onderneemster lanceerde tien jaar geleden Maison Ullens, een luxueuze kledingcollectie. En dat Peking vandaag een museum voor hedendaagse Chinese kunst heeft, is ook deels aan haar te danken.

Om het huis volledig aan te passen aan hun wensen, schakelden ze Marc Corbiau in. De Belgische architect weet zich al sinds het begin van zijn carrière met een kunstminnend publiek te omringen. Zijn woningen stralen altijd iets museaals uit. “We hadden eerder al met hem samengewerkt voor andere projecten en telkens wist hij ons aangenaam te verrassen. Een groot talent van Marc Corbiau is zijn gevoel voor licht. Hij weet perfect hoe hij het moet laten binnenvallen doorheen de verschillende seizoenen.” Een deel van het huis bleef onaangeroerd, een ander deel is grondig veranderd en uitgebreid. Zoals de salon, met de typische jarenzestigzitkuil die op hetzelfde niveau als de andere ruimten werd gebracht. En de eethoek, waar het plafond verhoogd werd op maat van de hoge Chinese kasten. “Naast kunst houden we veel van de natuur”, gaat ze verder. “Daarom hebben we samengewerkt met landschapsarchitect Erik Dhont. Hij vertrekt bij zijn ontwerpen vanuit de persoonlijkheid van de opdrachtgever. Ik heb namelijk een hekel aan afgeborstelde tuinen. De natuur mocht echt op de voorgrond treden. De rozenperken, de blauweregen, de buxusformaties en de fruitbomen zijn allemaal nieuw.”

Kunst als meditatie

Het eerste wat opvalt wanneer je binnenkomt, is het felblauwe sfeervormige kunstwerk van Anish Kapoor. Aan de andere wand hangt een regenboogversie van de Amerikaanse vlag, een werk van Jonathan Horowitz. Op schermen aan de muur zien we digitale kunst van Refik Anadol. De monumentale muur in de vide is verdacht leeg: hij bood tot een paar dagen geleden plaats aan een werk van Sterling Ruby, dat nu op weg is naar een tentoonstelling in Dubai.

In de leefruimte trekt een drieluik de aandacht: het is een digitaal kunstwerk van Anna Ridler waarop tulpen te zien zijn die afwisselend ontluiken en verwelken. “Dit werk voelt aan als een soort meditatie, het creëert rust in huis. Mijn kleinkinderen zijn er gek op, ze kunnen ernaar blijven kijken. Ik merk sowieso dat jonge mensen zich aangetrokken voelen tot digitale kunst.

Mijn man en ik verzamelen al jaren digitale kunst. We hebben werken van 1962 tot nu, onder meer van Miguel Chevalier, die een pionier is op dit vlak. Hij maakt gigantische interactieve kunstwerken die in grote ruimten helemaal tot hun recht komen.”

Even verder hangt een werk van Arne Quinze dat een mooie schaduw op de muur werpt. “Dit werk ligt mij nauw aan het hart: Arne had het geschonken om te veilen ten voordele van mijn Mimi Stichting.” De stichting zet zich al jaren in voor mensen met borstkanker, een ziekte die ooit ook Myriam trof. “Ik vond het werk zo mooi dat ik het zelf gekocht heb en de opbrengst aan de stichting geschonken heb. Het voelt aan als een groot geluk om tussen kunst te mogen leven. We verzamelen uit liefde voor de kunst, niet uit bezitsdrang. Soms verkopen we stukken die dan plaatsmaken voor andere. We blijven weliswaar emotioneel gehecht aan de eerste stukken, maar nu verzamelen we andere stijlen. De wereld evolueert en dus ook de kunst en de manier waarop ze aangevoeld wordt.”

Geen toeval

De architectuur mag dan strak zijn, het interieur oogt warm en gezellig door de mooie houten vloeren en de zachte kleuren. Ze laten zowel moderne kunst als antieke objecten tot hun recht komen. Op de grote salontafel staan Chinese terracottabeelden van honderden jaren oud naast stapels kunstboeken en andere objecten. In de eethoek staan twee 17de-eeuwse kasten uit Hongkong. Ze matchen wonderwel met de grote eettafel van Ado Chale en de Pamplona-stoelen van Augusto Savini voor Pozzi.

“De inrichting van het huis is langzaam gegroeid. De grote lijnen waren vrij snel ingevuld, maar naar de juiste eettafel heb ik jarenlang gezocht. Ik wilde een tafel die enerzijds groot genoeg was voor onze grote familie, maar die ook paste bij de Chinese kasten. Ik hou van het werk van de Belgische designer Ado Chale. Deze tafel uit de seventies hebben we uiteindelijk in Los Angeles gevonden in een zaak die gespecialiseerd is in vintage design. Niets in dit interieur is toevallig, achter alles schuilt een verhaal of een herinnering aan een reis.” Dat geldt ook voor Maison Ullens, het is geïnspireerd op reizen en kunst en is een mooi voorbeeld van slow fashion. Beide huizen zijn tijdloos en uitgepuurd, de materialen luxueus.