Twee keer kijken: idyllische seventies hoeve krijgt nieuw leven

Als kind woonde Sandrine Herkens al in deze elegante hoeve in Lasne in Waals-Brabant. Tijd voor een update, vond ze. Die kreeg het huis, met dank aan haar goede vriendin, interieur-ontwerpster Caroline Notté.

De twee kennen elkaar al lang. Dat merk je meteen. Wanneer de een een zin begint maakt de ander hem af, en de hele tijd wisselen de twee dames lachend anekdotes uit. Enkele jaren geleden besliste Sandrine Herkens om ‘meer energie in haar leven te brengen’ en het huis waar ze al sinds haar kindertijd in leeft opnieuw in te richten – meer op maat van haar persoonlijkheid. Vanzelfsprekend deed ze daarvoor een beroep op haar vriendin Caroline Notté, architecte en interieurontwerpster ‘met een magische toets’, zoals ze zichzelf omschrijft. De twee dames gingen samen aan de slag om deze idyllische hoeve nieuw leven in te blazen.

Het was echter niet de bedoeling om alle bestaande elementen overboord te gooien en van nul af aan te beginnen. De muuropeningen tussen de ruimten bleven intact, net als enkele kamers, zoals de badkamer met mozaïektegels. De gedaanteverwisseling gebeurde stap voor stap. Nieuwe ideeën die opborrelden bepaalden het tempo. ‘Ik kan moeilijk knopen doorhakken, ik heb veel tijd nodig om iets te veranderen. Telkens als ik zin kreeg om iets aan te pakken, stuurde ik een bericht naar Caroline. Zij is heel anders, superimpulsief, ze doet meteen een hele reeks voorstellen. Maar ik laat altijd alles bezinken. Soms ging er een jaar overheen voor iets concreet werd’, lacht de eigenares. Notté merkt op dat die instelling ook voordelen biedt. ‘Sandrine is genereus en zachtaardig en haar woning weerspiegelt haar karakter. Ze twijfelt voortdurend, wat haar charme is en tegelijk haar keuze kracht bijzet. Daardoor is het geheel ook zeer tijdloos, omdat elke beslissing weldoordacht was.’

Na lang wikken en wegen werd beslist om de keuken helemaal te renoveren. De oude oogde zwaar, in donkere eik en arduin. Maar er waren wel ettelijke voorstellen nodig om de eigenares te overtuigen. Uiteindelijk werd ervoor gekozen om de keuken te openen naar de eetkamer, maar een lage muur te behouden. Daarop werd een tafel aangebracht om de overgang tussen de twee entiteiten te maken. De bleke, geborstelde eik van het meubilair, het werkblad en de witte muren, alsook de oude balk die boven het fornuis werd behouden, geven de ruime een hedendaagse en tegelijk warme uitstraling.

Kunst die ademt

De hele woning is gevuld met meubelen en voorwerpen waar verhalen en anekdotes aan vasthangen. Zoals de nachttafels, prototypen van Pol Quadens, waar beide dames weg van zijn; de kussens die met veel zorg werden gekozen en met de hand zijn gemaakt door vrouwen in Myanmar; en het tapijt in de eetkamer, dat Sandrine en Caroline in twee exemplaren hebben gekocht, elk voor hun eigen woonst.

Maar wat in de hele woning opvalt, en uiteindelijk de rode draad vormt, zijn de vele sculpturen van Marie-Noëlle de La Poype, de moeder van Sandrine. De werken van de kunstenares, die nu in Parijs woont, zijn over de hele villa verspreid en geven hem een atypisch karakter. In de living trekken de kunstvoorwerpen gemaakt van walvisbotten meteen de aandacht. Sommige zijn beschilderd, andere in hun natuurlijke staat gelaten. De bijzondere sculpturen gaan op een merkwaardige manier in dialoog met de oude schoorsteen en met het abstracte waxschilderij van de Spaanse kunstenaar José María Sicilia.

Tegenover de eettafel werden uit de oude inbouwkast de planken en deuren verwijderd om plaats te maken voor een andere reeks kunstwerken, net als de walvisbotten gemaakt van elementen uit de zee. ‘Mijn moeder heeft de displays waarop de sculpturen staan zelf ontworpen. Zo komen de objecten nog beter tot hun recht, als waren het juwelen.’ Voor de hal maakte Sandrines moeder, die destijds de woning heeft laten bouwen, bas-reliëfs die letterlijk kleur geven aan de gang. Ze werden gemaakt van hars, met behulp van houten mallen en een pers die vroeger werd gebruikt voor het maken van de Citroën Méhari. ‘Al die kunstwerken moeten kunnen ademen,’ legt Caroline Notté uit, ‘daarom hebben we in het interieur gekozen voor lichte en sobere tinten en veel wit. Ook de prachtige tuin verdient de nodige aandacht.’

Verhaal van vriendschap

In andere delen van de woning maakt de relatief pure stijl plaats voor meer durf. De grote slaapkamer is ingericht met uitgesproken kleurtinten en de aanpalende dressing is behangen met een druk plantenmotief. De muur contrasteert op die manier mooi met de houten bureautjes die op de rommelmarkt werden gevonden en met de Venetiaanse luchter aan het plafond.

Voor de inrichting van de bovenste verdieping, in het appartement waar vroeger de conciërges verbleven, hield de interieurontwerpster rekening met de wensen van de kinderen, met als resultaat veel kleur en grafische elementen. ‘Ik voel me zo goed hier in mijn huis’, zegt een gelukkige Sandrine. ‘De verschillende ruimtes hebben elk hun eigen sfeer en mijn drie kinderen hebben er ook aan meegewerkt en gaven regelmatig hun mening.’

‘Het huis is een gemeenschappelijke beleving’, vat Caroline de realisatie samen. ‘Dit project is in de eerste plaats een verhaal van vriendschap. Niets is berekend, alles is met liefde tot stand gekomen.’

Caroline Notté

Caroline Notté is geboren in 1977 en studeerde aan La Cambre en aan het Instituto Universitario de Arquitectura van Sevilla. Ze vervolledigde haar studie met een opleiding aan het New York Institute of Photography.

Voor ze in 2005 haar eigen studio oprichtte, heeft ze samengewerkt met de Belgische architecten Marc Corbiau en Lionel Jadot.

Ze realiseert geregeld projecten op de grens tussen architectuur en interieurinrichting. Zo ontwierp ze voor juwelenatelier Leysen de inrichting van de stand op Brafa Art Fair, tekende ze de vipruimte voor Bank Degroof Petercam en het interieur van sterrenrestaurant Bon-Bon in Brussel.

carolinenotte.com