Trage tradities: binnenkijken in een weekendhuis in het Finse Saint-Tropez

Een weekendhuis aan de kustlijn van de Zuid-Finse Nauvo-archipel stond dertig jaar leeg, tot een koppel er zijn hart aan verloor en aan het renoveren sloeg. “In plaats van tv kijken we hier naar de zee.”

Nauvo is een populaire zomervakantiebestemming voor de inwoners van Zuid-Finland. De brakwaterarchipel telt tussen Zweden, Finland en Estland zo’n honderdduizend eilandjes in allerlei formaten die bereikbaar zijn via een netwerk van wegen, bruggen en veerboten. Het gelijknamige stadje Nauvo en zijn haven worden weleens het Finse Saint-Tropez genoemd. Niet zo gek dus dat Anna Ritakallio-Mäkelä en Tuomas Mäkelä besloten een kijkje te gaan nemen toen ze van vrienden hoorden dat er een weekendhuis met zeezicht op de markt was gekomen.

De villa ligt op een uur rijden van het centrum van Turku. Architect Sigvard Eklund ontwierp het in de jaren zeventig voor een familie die uiteindelijk naar het buitenland verhuisde, waardoor de villa dertig jaar leegstond. “Toen we van de verkoop hoorden, wisten we niet zeker of we er wel genoeg gebruik van zouden maken om de investering te rechtvaardigen. Dus vroegen we een goede vriendin met wie ik verschillende appartementen heb ingericht en verkocht, om samen in het project te stappen”, vertelt Tuomas, die samen met zijn vrouw Anna een makelaars- en projectontwikkelings­bedrijf runt. “We spraken af dat als een van de partijen graag het volledige huis wilde kopen, dat mogelijk was. Zonder te verwachten dat wij dat zo snel zelf zouden willen”, lacht hij.

Sunday blues

Anna en Tuomas hebben een stadswoning in het bruisende centrum van Turku aan de Aura-rivier. Ze leiden er een druk leven en misten een plek waar ze tot rust konden komen met hun dochter Aida. “Het was verrassend, hoe verliefd we plots werden op het droombeeld dat we kregen bij dit huis”, gaat Anna verder. “We zagen onszelf meteen op vrijdagnamiddag inpakken en naar de kabelpont rijden. We begonnen zelfs te dromen van het eten dat we er zouden klaarmaken. Maar stelden ons ook voor hoe hartverscheurend het zou zijn om op zondag weer te moeten vertrekken zonder te weten wanneer we precies konden terugkomen.”

Omdat het huis al tientallen jaren leegstond, kon het een grote renovatie gebruiken. En ook aan de schil van de woning werd grondig gesleuteld. De buitenmuren werden opengebroken en sommige delen vervangen door grote glaspartijen. Aan de boszijde haalden ze de zijmuur van de eetruimte weg en vervingen ze de kleine ramen door een grote glazen schuifdeur. De nieuwe, grote raamoppervlakken brengen de natuur prachtig naar binnen. Ook de keuken werd aangepakt. De binnendeuren zijn vervangen door schuifdeuren en de plafonds vernieuwd. Waar ooit een grote inloopkast was, creëerde het koppel een sauna en badkamer met uitzicht op zee.

“We hebben wel wat ervaring in het renoveren van woningen en vinden het ook leuk om te doen”, vertelt Anna. “Onze projecten waren altijd licht en helder. Hier wilden we iets anders. We kozen voor een donker kleurenschema geïnspireerd op de omringende natuur. Naast bosgroen en steengrijs komt ook de kleur van de rode bakstenen haard terug in de decoratie. Het zwart, dat alle kamers met elkaar verbindt, was even wennen. Maar hier past het goed.”

Geen tijd voor tv

Tuomas was verantwoordelijk voor de planning, de wijzigingen aan de plattegrond en de materiaalkeuzes. Hij organiseerde ook de renovatiewerkzaamheden en -schema’s. Het zware werk werd overgelaten aan professionals. De inrichting deed het koppel samen. “We hebben oud en nieuw bewust gecombineerd”, legt hij uit. “Enerzijds wilden we de architectuur van het huis respecteren, anderzijds wilden we het aanpassen aan een hedendaagse manier van wonen.” De balans is subtiel, je merkt als bezoeker niet meteen wat origineel is en wat niet.

Als je Tuomas en Anna vraagt wat het beste is aan Villa Nagu – ze vernoemden hun weekendverblijf naar de Zweedse benaming voor Nauvo – antwoorden ze zonder aarzelen: de stilte en de rust. Af en toe werken ze er wel op afstand, maar liever besteden ze hun tijd aan hun gezin. De dagen zijn dan ontspannen en zorgeloos, en trage ochtenden een traditie. Zo lang mogelijk in bed blijven liggen om daarna urenlang koffie te drinken terwijl ze naar de zee turen. En ook koken is een langzaam proces. Van het uitzoeken van recepten in de vele kookboeken die ze hebben tot het zachtjes laten pruttelen van de gerechten die ze bereiden voor de vrienden die hen bezoeken. Tussendoor gaan Anna en Aida naaldboomtakken sprokkelen in het bos, of trekt het gezin eropuit naar de kust.

Er werd zo weinig tv-gekeken dat het gezin uiteindelijk besloot om het toestel op te bergen, in de kast tegenover de keuken. “Het is gewoon veel interessanter om naar de zee te kijken.”

‘Het was verrassend hoe verliefd we plots werden op dit huis. We begonnen zelfs te dromen van het eten dat we hier zouden klaarmaken’