Toerist in eigen flat: binnenkijken in een Parijse pied-à-terre vol kunst en kleur

De Parijse interieurdesigners Stéphan Bidoux en Julien Villeneuve zijn al ruim tien jaar bevriend. Ze hebben elk een eigen bedrijf, maar bij grote opdrachten bundelen ze graag de krachten. Zoals voor deze flat vol exuberante toetsen en verwijzingen naar de lichtstad, inclusief een slaapkamer zoals in het Ritz.

Als we de eigenares van dit 170 m2 groot pied-à-terre in Parijs mogen geloven, vormt het duo een echt winning team. ‘Ze zijn ongelooflijk complementair’, zo klinkt het enthousiast. Bidoux zweert bij een rigoureuze aanpak met veel oog voor detail, Villeneuve durft exuberanter uit de hoek te komen. ‘Eigenlijk is onze smaak vrij verschillend. Dat blaast onze projecten extra verscheidenheid in’, geeft Villeneuve mee.

Hun klant is een Belgische modeconsulente met een passie voor kunst, die liever op de achtergrond blijft. Vooral de ligging van de flat, in een gezellig drukke wijk op de Rive Droite, sprak haar aan. Vroeger had ze een kleiner appartement twee straten verderop. ‘Ik wilde echt in deze buurt blijven’, zegt ze. ‘In normale tijden zitten de terrassen hier vol. Mocht ik hier fulltime wonen, dan zou ik wellicht een rustiger locatie verkiezen. Maar omdat ik telkens bijna als een toerist naar Parijs kom, zit ik het liefst midden in de drukte.’

Zonder scrupules

De binnenruimte van de flat, hoewel gelegen in een zeventiende-eeuws gebouw, was een pak minder aantrekkelijk. ‘De indeling was volstrekt onlogisch’, herinnert Bidoux zich. ‘Oorspronkelijk waren het drie aparte flats, maar die zijn op een bepaald moment samengevoegd. En dat was er nog duidelijk aan te zien. Het was een rommeltje van stijlen. Zelfs de vloeren bevonden zich niet allemaal op hetzelfde niveau.’ Op sommige plaatsen liep het niveauverschil op tot wel 45 centimeter. De leefruimte en de voormalige keuken werden van elkaar gescheiden door een claustrofobische gang van slechts twee meter hoog. De muren waren in schreeuwerige kleuren als wijnrood, goud, roze en violet geschilderd. ‘Het was echt afschuwelijk’, geeft de eigenares toe. ‘Maar dat had ook voordelen: we hadden niet de minste scrupules om dingen af te breken.’

De flat werd nagenoeg volledig gestript. De draagstructuur, met balken tussen de twee delen van de leefruimte, is ongeveer het enige wat bewaard bleef. Alle andere architecturale decoratie werd toegevoegd – zoals de muurpanelen in een soberdere en modernere versie van de traditionele Haussmannstijl. Op die manier kwamen de interieurdesigners tegemoet aan de wensen van de klant, die duidelijk had gemaakt dat ze die typisch Parijse sfeer zocht. Het terrasje bij een van de logeerkamers werd opgevat als een minituintje in Franse stijl, inclusief een gipsen borstbeeld dat geïnspireerd is op het beeldhouwwerk La Danse op de gevel van de Opéra Garnier. De keramische tegels in de badkamers bij de twee logeerkamers zijn bedoeld als knipoog naar de tegels in de Parijse metro. Het motief voor de wand van glas en staal van de badkamer bij de mastersuite is dan weer gekopieerd van een art-nouveaupand in de rue Saint-Honoré, dat onderdak biedt aan een Mulberry-boetiek.

Zoals in het Ritz

De lijst van bijzondere wensen was daarmee niet af. Zo wilde de bewoonster een grote zitbank, met voldoende plaats voor haar echtgenoot en drie kinderen. Bidoux en Villeneuve speelden op dat verzoek in met een op maat gemaakt, gebogen model, waarvoor ze zich lieten inspireren door meubelontwerpen uit de late jaren zestig. Omdat de klant een groene keuken wilde, kozen de designers voor een expressieve, Iraanse granietsoort in diepe zeewiertinten. ‘Dat graniet bleek behoorlijk moeilijk te krijgen’, vertelt Villeneuve. ‘Ik denk dat er niet veel meer in de steengroeven zit. Het aantal platen dat ze elk jaar mogen ontginnen, is dus beperkt.’

Ook elders moesten er heldere tinten komen, dat stond vast. ‘Ik kan niet leven zonder kleur’, geeft de klant mee. ‘Al mijn huizen zijn kleurrijk. Want kleur trakteert je zelfs tijdens de somberste dagen op een explosie van licht.’ Uitgangspunt voor het leeuwendeel van het kleurenpalet was het grote schilderij van de Amerikaanse kunstenaar Les Rogers in de zitkamer. Met als enige uitzondering de mastersuite, waar zachtere, neutralere tinten de toon zetten. ‘Ik wilde een slaapkamer naar het voorbeeld van die in het Parijse Ritz vóór de renovatie,’ legt ze uit, ‘die waren extreem knus en gezellig, met dikke tapijten.’

Qua meubelen was het de bedoeling om een vrij persoonlijke mix tot stand te brengen. ‘De klant heeft een zelfverzekerd stijlgevoel, dat zowel gedurfd als spontaan is’, stipt Villeneuve aan. ‘We beslisten in overleg dat we iets verrassends wilden creëren.’ Vandaar dat meer gesofisticeerde accenten in het interieur worden getemperd door eenvoudiger elementen en ingetogener materialen. Zo vind je hier geen vormelijke eettafel: de maaltijden worden gebruikt in een hoek met banken in de keuken. Ook tafels en stoelen van rijshout en rotan dragen bij tot een informele sfeer. ‘Ze zijn totaal niet pretentieus en zouden niet misstaan in een huisje op het platteland’, merkt Bidoux op.

Ook als het op het verzamelen van kunst aankomt, gaat de klant op die impulsieve manier te werk. ‘Ik heb nog nooit een werk gekocht omdat het van de hand van een bekende kunstenaar is’, zo klinkt het. ‘Mijn aanpak is eerder intuïtief dan intellectueel. Ik moet gewoonweg verliefd worden op een werk. En als ik het gekocht heb, wil ik het nooit meer kwijt.’