The sky is the limit: binnenkijken in een New Yorkse wolkenkrabber

Een kunstliefhebber zocht in zijn appartement in 432 Park Avenue naar de grens tussen een luxehotelkamer en een museum. Opzet geslaagd.

Er zijn nogal wat gebouwen in New York City die tijdens het doorkruisen van de stad telkens weer opduiken en zo je oriëntatie een handje helpen. Empire State Building, One World Trade Center, Chrysler Building en Hudson Yards, bijvoorbeeld. Tussen die indrukwekkende monumenten laat ook een residentiële wolkenkrabber zich telkens weer opmerken: het luciferdunne 432 Park Avenue – door locals The Matchstick Building gedoopt – doorboort elegant de skyline. De wolkenkrabber eiste nog niet zo lang geleden zijn plek op: eind 2015 finaliseerde architect Rafael Viñoly de toren met 104 woonunits. Met zijn 425,5 meter is hij de hoogste residentiële toren van het westelijk halfrond.

Op een van de hoger gelegen verdiepingen kocht een internationaal zakenman een appartement van zo’n 330 m2 als uitvals-basis voor zijn werktrips. Als je weet dat de prijzen hier variëren tussen 20 en 82,5 miljoen dollar, begrijp je dat de man anoniem wenst te blijven. Zijn interieurdesigner Nebihe Cihan kreeg echter de sleutel om ons rond te leiden. Een unieke blik vanuit een van New York City’s meest iconische gebouwen.

WRITING ON THE WALL

‘ Just Play Me Two Bars of Stardust’ staat er op de muur in de inkomhal te lezen. Het neonkunstwerk van Cerith Wyn Evans zet meteen de toon. Eronder een prachtige bank van de Italiaanse architect en designer Vincenzo De Cotiis. Even verderop trekken een kleurrijk schilderij van Nicky Nodjoumi en een sculptuur van Gimhongsok de aandacht. ‘Mijn klant is een gepassioneerd verzamelaar van moderne kunst’, verduidelijkt Nebihe. ‘Hij wil het gevoel hebben dat hij door een museum wandelt.’ De bijna vier meter hoge plafonds en de vierkante ramen van drie bij drie meter vormden voor de zakenman het ideale canvas om hier een indrukwekkende kunstcollectie onder te brengen. Behalve het galeriegevoel in de hal vallen verder een sculptuur van Tony Cragg in de woonkamer en een schilderij van Idris Khan in de eetkamer op. In de drie slaapkamers koos Nebihe voor werken die zich wat minder opdringen, zoals een aantal illustraties van Wael Shawky.

EXTRA AAIBAAR

Naast dat museumgevoel moest de inte- rieurdesigner voor voldoende intimiteit zorgen. Niet evident, aangezien twee aandachtstrekkers hier om de hoofdrol vechten: de uitgesproken selectie aan indrukwekkende, vaak kleurrijke kunstwerken én het 180°-panorama. Een overdosis aan indrukken kon alleen vermeden worden door voldoende rust te injecteren. Nebihe: ‘Het interieur oogt minimalistisch, maar comfortabel met een selectie meubelen van voornamelijk Flexform. Vergelijk het met een luxehotelkamer. Neutrale tinten die variëren tussen taupe, beige en donkerbruin waren een logische keuze, een state-of-the-artafwerking een must.’

Verder maakt een spoor van tactiele details er een intieme plek van: luxueus kasjmier, boterzacht leer, fijn velours, zijden tapijten… Ook de raambanken met de op maat gemaakte kussens van Holly Hunt voegen een streepje warmte toe. Zonder twijfel zijn dit de meest begeerde plekken van het appartement: wanneer je voor zo’n raam staat, verbleekt het duur betaalde uitzicht dat je van op Hudson Yards krijgt. Central Park rolt zich als een groene loper voor je voeten uit, bovendien kijk je tot ver voorbij de Hudson en de East River, helemaal tot Brooklyn, Westchester en zelfs de Atlantische Oceaan.

SCHERPE RANDJES

Hoewel de woorden neutraal en minimalistisch zich hier thuis voelen, springen er toch een aantal keuzes uit. De gigantische luchter ‘The Last Night Branche’ van de Franse designer Damien Langlois-Meurinne boven de eettafel bijvoorbeeld. Nebihe: ‘Die vormt samen met het schilderij van Idris Khan erachter de ideale combinatie.’ Ook de bank in de hal met het neonwerk erboven verwelkomt op een verrassende manier. ‘De setting ademt voor mij heel erg ‘New York City’, dat extraatje had de woonst nodig. Ik geloof dat elk project een dramatisch kantje verdient. Een knipoog die een beetje wringt en schuurt, en daardoor een interieur net spannend maakt.’