Restauratie van Juliaan Lampens-conceptwoning: ‘Die man was een kunstenaar’

Juliaan Lampens, een van de belangrijkste naoorlogse architecten van ons land, overlijdt in Gent. Hij werd internationaal geprezen om zijn radicale betonarchitectuur, waarvan de Onze-Lieve-Vrouwkapel van Kerselare en Villa Van Wassenhove de bekendste voorbeelden zijn.

Frederic Rozier: ‘België heeft een paar sterke voorbeelden van betonarchitectuur, maar in mijn ogen steekt Lampens er met kop en schouders bovenuit. Hij past perfect in het rijtje van Le Corbusier en Niemeyer: hij begreep het potentieel van het materiaal. Zijn woningen zijn niet alleen zeldzaam, ze zijn buitengewoon. In tegenstelling tot veel andere modernisten, die op variaties van voorgaande ontwerpen teerden, vertrok hij steeds van een wit blad. Hij creëerde unieke concepten op maat van zijn opdrachtgever. Als je zijn schetsen ziet, kun je alleen maar besluiten dat Lampens in de eerste plaats een kunstenaar was.’

Emma Gelaude: ‘De vorige eigenaar benaderde Frederic om het pand te verkopen via ArchitectenWoning. Hij maakte zich zorgen over de verkoopbaarheid van zijn huis. Het is ook geen evidente woning. Als de dag voor één persoon begint, begint hij automatisch voor iedereen. De openplanarchitectuur verplicht je om afspraken te maken met je huisgenoten, zet je aan om elkaar te respecteren en dwingt je tot de essentie. De oorspronkelijke bouwheer verkocht het al na acht maanden omdat hij er met zijn gezin niet in kon aarden.’

Frederic Rozier: ‘We stelden de eigenaar meteen gerust: wij waren de kopers die het huis nodig had. De esthetiek, de brutalistische elementen, de ligging… Alles waar we van droomden was vervat in dit huis. Al was het een uitdaging om het in ere te herstellen. Toen ik een aantal vragen had bij de originele plannen, nam ik contact op met vzw Juliaan Lampens. Een paar jaar geleden werden we met ArchitectenWoning gevraagd om zijn eigen woning te schatten, maar ook daarvoor al mocht ik hem enkele keren ontmoeten. Juliaan had veel humor, tonnen persoonlijkheid en was niet op zijn mond gevallen. Zijn visie was inspirerend, ik voelde meteen een klik. Maar deze zomer kreeg ik geen gehoor. Er zat ook geen druk achter, Emma en ik wisten wel wat ons te doen stond om het huis respectvol te restaureren.

Ik hoorde van zijn overlijden via een sms, Emma via sociale media. Het greep ons allebei aan. We hadden hem op termijn zo graag uitgenodigd om hem de restauratie te tonen, te polsen naar de petites histoires en zijn originele ideeën omtrent het huis. Uit ervaring weet ik dat architecten nooit onbewogen blijven bij een bezoek aan een van hun ontwerpen. Het mocht helaas niet zijn. Het ontbrak ons aan een paar maanden om het allemaal te kunnen bolwerken.’