Deze week: Linde Freya Tangelder (34), Nederlandse ontwerpster die in 2015 naar Antwerpen verhuisde. Twee jaar geleden verkoos Knack Weekend haar tot Designer van het Jaar en binnenkort lanceert ze op de interieurbeurs in Milaan Soft Corners, haar eerste collectie voor meubelmerk Cassina. Op 1 september opent ze een expositie bij Valerie Traan Gallery.
‘Ik heb nooit een leven gewild waarin je na je werk thuiskomt en alles loslaat, maar een waarin je ideeën en creativiteit doorlopen. Op de Design Academy Eindhoven was de aanpak zo ambitieus dat ik dag en nacht bezig was, maar tegelijk voelde ik dat ik op mijn plek was. We hadden ook waardevolle docenten, die allemaal een aanmoediging schreven in een rood schrift dat we kregen bij ons afstuderen – een intens moment.
Op de eerste pagina schreef Ilse Crawford (de gerenommeerde Britse interieurdesigner, red.) iets wezenlijks. Ze was toen afdelingshoofd en het was altijd spannend om haar scherpe feedback te krijgen. Tegelijk was die zo ontzettend juist. Ze had het direct door als je de verkeerde kant op ging. Dus toen ze voor mij schreef: ‘Keep focused!’, raakte dat me meteen.
Het had een dubbele betekenis, denk ik, namelijk dat ik met mijn dromerige karakter moest oppassen dat ik niet te snel afgeleid raakte, en dat ik verder moest gaan in mijn liefde voor materialen. Ik was toen erg bezig met bijvoorbeeld hout gutsen en vind het vandaag nog altijd belangrijk dat een ontwerp een goede balans aan tactiele ervaringen biedt. Dat zie je ook in de manier waarop ik voor Cassina metalen, textiel en leer combineer.
Maar die gevoelige kant van mij heeft een keerzijde. Ik heb daardoor gemakkelijk momenten van stress en faalangst. Dan ben ik bang dat het resultaat mijn eigen hoge lat niet zal halen of dat ik de juiste woorden niet zal vinden om het bij een publiek te lanceren. Onlangs had ik een tentoonstelling in Athene waarvoor ik met glas werkte. Dat was nieuw voor mij en het was alsof ik maandenlang mijn adem inhield uit vrees dat dat kwetsbare materiaal zou sneuvelen. Een van de stukken brak inderdaad vlak voor verzending, maar de mooiste bleven heel.
Denkend aan Ilses raad besefte ik: ik moet het materiaal gewoon nog grondiger onderzoeken, want dan went het en wordt het minder eng om erachter te gaan staan. Ik moet mezelf ook trainen in meer genieten van projecten, want nu verpest mijn faalangst dat soms een beetje omdat ik me al zorgen maak over de volgende fase. Gelukkig helpt hardlopen me als de stress het dreigt over te nemen. Ik ben ook mijn eigen baas, waardoor ik zelf mijn pad kan zoeken.
Onbewust was verhuizen naar België een manier om dat te doen, want met mijn familie en vrienden verder weg kwam de focus automatisch meer op het werk te liggen. Mijn vriend (landschapsarchitect Jo Groven, red.) verliest zich ook graag in zijn projecten, dus we steken elkaar aan. Ik weet dat Ilse hetzelfde heeft met haar partner, en toch fluistert haar raad me de laatste tijd een nuance in. Ik voel dat ik iets meer balans wil tussen werk en privé, dat ik wat vaker koffietjes wil drinken of naar mijn familie reizen. Af en toe afstand nemen van het atelier kan nieuwe inspiratie bieden voor als ik daarna naar die cocon terugkeer. Het helpt ook om de juiste doelen voor ogen te houden. Zo hoop ik nog meer te variëren, onder meer met sculpturale installaties.
Ik ben benieuwd hoe Ilse daarnaar zou kijken. Sinds mijn afstuderen heb ik haar niet meer gezien en het lijkt me interessant om tien jaar later nog eens haar scherpe analyse te krijgen. Maar zelfs als dat er niet van komt: ik heb haar woorden. Die blijven me de weg wijzen naar dat gedroomde leven.’
