Onbekende ruiter: het verhaal achter het ingenieuze ontwerp van de Rocking Horse

Archivaris bij een groot meubelmerk, het moet een boeiende job zijn. Graven in de ontstaansgeschiedenis, speuren naar herinneringen bij nabestaanden, neuzen in vergeelde catalogi waar bestsellers zij aan zij staan met ontwerpen die de productieketen niet haalden. Omdat het publiek het lauw onthaalde, omdat de nodige technologie ontbrak of omdat het idee uiteindelijk toch niet helemaal op punt bleek te staan. Tot je oog op iets valt waarvan je denkt: hoe konden we dit in godsnaam missen?

Het overkwam Ida Leisner, onderzoeker bij Fritz Hansen. Ze ontdekte twee foto’s van een schommelpaard in een catalogus, op een ervan werd een spiegel gebruikt om de illusie van meerdere exemplaren te creëren. Naar verluidt zou het speelgoed nooit bestemd geweest zijn voor productie, maar werd het toch gedocumenteerd omdat het van een uitzonderlijk vakmanschap getuigde. ‘Het lijkt erop dat het een persoonlijk project was van een meubelmaker die aan de slag was in het atelier. Voor een kind of kleinkind’, wordt ons verteld.

Zonder ontwerpschetsen, enkel voorzien van de twee foto’s die Leisner vond, kreeg het productontwikkelingsteam de taak om het paard te recreëren. Een uitdagende taak, want in tegenstelling tot traditionele hobbelpaarden, die op twee gebogen poten rusten, werd de schommel­functie van dit exemplaar slim ingebed in het lichaam van het dier.

Het werd een proces van vallen en opstaan, bijna drie jaar lang. Tot ontwerpontwikkelaar Mads-Ulrik Husum de oplossing vond in oude houtbuigtechnieken die weinig met meubelen te maken hebben: ‘Toen we het hobbelpaard als een muziekinstrument begonnen te zien, als een viool of cello, raakten veel van de vraagstukken opgelost.’ Behalve welke muzikale vakman het destijds bedacht en waar het prototype zich schuilhoudt. Zal het gelukkige (achter)kleinkind zich binnenkort bekendmaken?

Het hobbelpaard is van voorgevormd fineer – het materiaal waarmee ook Arne Jacobsen experimenteerde om zijn iconische stapelstoelen te maken. Voor de staart werd zeiltouw gebruikt zoals Poul Kjærholm het voordeed in de PK25- en PK4-stoelen, terwijl de oren van restleer uit de productiefaciliteiten van Fritz Hansen werden ­gemaakt.