Het leven van Abraham Taghdis leest als een boek. De eigenaar van het Gentse burgerrestaurant Uncle Babe’s is geboren in Iran, groeide op in L.A. en werkte in verschillende werelddelen voor hij neerstreek in een dertiende-eeuwse hofstede in Zaffelare.
Boven een stomende, pikzwarte cup of Joe vertelt Abraham Taghdis, Abe voor de vrienden, zijn levensverhaal. Hoe zijn ouders, een Iraanse piloot en een Amerikaanse professor, Teheran ontvluchtten in volle Iraanse revolutie omdat het leven van hun peuter werd bedreigd. Hoe ze na een omweg in Londen in de VS belandden en uiteindelijk scheidden. Dat hij daardoor naar Los Angeles verhuisde, waar hij werd grootgebracht door zijn vader, ooms en tante en er als rosse knul met lichte huid opgroeide in een Iraanse diasporagemeenschap terwijl hij zijn zomers doorbracht bij zijn moeder in het overwegend witte Virginia. Over zijn studieparcours, dat hem naar Brussel bracht en daarna naar Daytona en Boston. En hoe hij zich uiteindelijk in België vestigde om voor zijn – inmiddels overleden – vader te kunnen zorgen.
Amerikaan in Zaffelare
Dat een Amerikaanse luchtvaartingenieur met zo’n voorgeschiedenis beslist om een burgerrestaurant te openen op de rand van het Gentse Patershol, is niet evident. Maar dat hij een beschermde hofstede in Zaffelare kiest als thuisbasis, waarvan volgens Inventaris Onroerend Erfgoed al sprake was in 1281, ligt nog minder voor de hand. ‘Toen ik nog in Gent woonde, om de hoek van het restaurant, dacht ik dat ik de nabijheid van koffiebars, winkels en mensen nodig had. Maar toen dit alles tijdens de lockdown verdween, miste ik niks. Alles was rustig, ik hoorde ineens de vogels fluiten, ik sliep weer als een roos. Het deed me inzien dat ik eigenlijk naar een soort rust verlangde.’
Iets bungalow-achtigs
Als fan van Amerikaanse mid-century architectuur ging Taghdis aanvankelijk op zoek naar iets bungalow-achtigs in de groene rand rond de stad. ‘En dit is inderdaad totaal het tegenovergestelde’, lacht hij. ‘Maar de toenmalige huurders hadden wel een paar leuke stukken staan, waardoor ik het potentieel zag om er mijn ding te kunnen doen.’ Structureel veranderde er niks. Het pand, waar volgens buurtbewoners door de eeuwen heen belastingen werden geïncasseerd voor de Gentse schatkist en documenten werden geofficialiseerd, is dan ook beschermd.
Keukenfolies
De technieken, de keuken en de slaapverdieping die in de jaren 70 en 90 werden gerenoveerd, zijn wel aangepakt. Daarvoor liet hij zich bijstaan door architect Tom Van den Daele (ReARCH architects in Gent), die ook de inrichting van Uncle Babe’s op zijn naam heeft staan. ‘Ik ben een horeca-dude, dus de keuken moest helemaal herdacht worden’, gaat hij verder. ‘Omdat veel van mijn meubels uit walnoot- of eikenhout bestaan, wilde ik een combinatie van beide in de fronten en grepen.’ Niet het kookeiland in roestvrij staal, dat bijna de hele breedte van de keuken inneemt, ziet hij als het pronkstuk, wel het industriële Wolf-fornuis, met erboven een ingebouwde ‘pot filler’-waterkraan. ‘Het is een van die dingen die je in elk Amerikaans culinair tijdschrift ziet. De hele keuken is ontworpen met dit fornuis als aanzet.’
Van den Daele ontwierp ook het badkamerconcept. In de lichtrijke, open ruimte die ontstond door enkel één slaap- en één gastenkamer te behouden op de bovenverdieping, tekende hij een moderne miniatuurversie van de hoeve, die met platen natuursteen werd bekleed. Zo werd het mogelijk om de oude balkenstructuur opnieuw zichtbaar te maken en een moderne, zwarte wetroom te creëren.
Zoals op tv
Op het gelijkvloers hangen vergeelde familiefoto’s aan de muren naast beelden van de Amerikaanse documentairefotograaf Barbara Norfleet. Maar ook hedendaagse werken van de Gentse streetartist Sam Scarpulla en een jaarklok van New Yorker Scott Thrift. Zijn oog voor kunst en vintagedesign erfde Taghdis niet van zijn ouders.
‘Ik ben een kind van twee culturen, en ik heb op heel uiteenlopende plekken gewoond. Ik denk dat ik als jonge gast, toen ik erg zoekende was naar mijn identiteit en wat dat betekende, vooral werd beïnvloed door wat ik in Amerikaanse films en series zag. De rekwisietmeubels waren allemaal wel uit de sixties of seventies. Ik herinner me ook heel goed de zitbanken in de luchthaven van L.A., waar ik regelmatig het vliegtuig nam om naar mijn moeder te gaan. Die waren van Eames. Toen had ik daar geen idee van, maar later bleek ik er spontaan door aangetrokken te zijn.’
Eindelijk thuis
Is het einde van zijn zoektocht naar zichzelf en naar zijn thuis in zicht, nu hij hier is geland? ‘Ik heb daar lang mee geworsteld, met het begrip ‘thuis’. Ik woon intussen dertien jaar in België. En ook al voel ik me meestal welkom, toch blijf ik een outsider’, antwoordt hij. ‘Maar dit huis brengt me een soort rust. Negenhonderd jaar geleden bestond het al, terwijl ik nauwelijks weet waar ik vandaan kom. Mijn grootvader aan moederskant was mijnwerker, de andere een herder. Verder is er geen geschiedenis of familieverhaal waar ik naar kan teruggrijpen. Misschien laat ik me wat meeslepen door de historiek van deze plek, maar weten dat ik een rol speel in het bewaren en boetseren van dit stukje erfgoed met z’n eeuwenoude stenen, balken, fruitbomen en walgracht, dat geeft me voor het eerst echt het gevoel dat ik ergens thuishoor.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
