Marie-Catherine Staelens heeft geen grote ingrepen nodig om een interieur naar haar hand te zetten. In haar vakantiewoning aan de Leie komt ze thuis door de herinneringen, de boeken en de kunst. ‘Hier staat mijn leven even stil.’
‘Je wilt niet weten wat een hectische ochtend ik al achter de rug heb.’ Marie-Catherine Staelens, multitalent en maxi brok energie, ploft neer op de trappen van haar terras. Ze is de dag voordien aangekomen uit het Spaanse Cadaqués, waar ze momenteel de familiewoning opknapt, keert over een paar dagen terug en propte daartussen een berg afspraken. In & out dus, en toch staan er op verschillende plekken in huis weelderig gevulde vazen. Marie-Catherine: ‘Dat is mijn vaste routine: zodra ik thuiskom, pak ik mijn schaar en ga ik de tuin in om kleurrijke bloemen en mooie takken uit te zoeken. Pas dan kan ik de switch maken en landen.’ Ook nu, op de trappen van de woning, valt de hectiek weg. Even toch.
Eindeloos groen
Het is een van de eerste dagen dat het niet regent en het ook niet van plan is dat te doen. Het water van het jarenzeventigzwembad kleurt felgroen – nog zo’n klus op de to-dolijst – en verdwijnt daardoor mooi in het gras. De weelderige tuin helt zachtjes en eindigt spectaculair in de Leie. Het zicht wordt niet verstoord door andere woningen, hier kleurt het canvas zo ver je kunt kijken groen. Deze vakantiewoning zit al twee generaties in de familie. Zowel Marie-Catherine als haar kinderen brachten hier heel wat onvergetelijke zomers door, en sinds drie jaar verdeelt ze haar tijd tussen dit bijzondere stukje Drongen en Cadaqués. ‘Ik ben hier wellicht deels uit nostalgie komen wonen, maar ook omdat ik het zo’n charmante plek vind. Het huis maakt mij blij en rustig tegelijk. Hier staat mijn leven even stil.’
Allegaartje van karakterstukken
De charme komt ook met mankementen. Overal enkel glas, een belabberde isolatie, een verouderd interieur, een verwarming die er de brui aan heeft gegeven: kortom, een grondige renovatie dringt zich op. En die komt er binnenkort. Tot dan werd het de oefening om het bompa-interieur wakker te schudden. Dat deed Marie-Catherine zonder remmingen en zonder regels: ‘Ik ben een echte maximalist. Voor mij mag het druk en veel zijn. Geen mooi afgestemde meubelmix, maar net een allegaartje van karakterstukken die door hun eigenheid een spannend geheel vormen. Ik zie natuurlijk wel hoe gedateerd het interieur is, tegelijk horen die eighties badkamer, dat houten plafond in de keuken en dat tapijt hier. Het werd vooral de uitdaging de donkerte weg te halen.’
Het startpunt bleek de lage salontafel met gefumeerd glas. Het meubel stond van bij het begin op deze plek, de afdrukken staan al decennialang in het tapijt. Daar wilde Marie-Catherine niet aan raken en dus bouwde ze het interieur van de woonkamer rond dat stukje geschiedenis. De intussen met boeken bezaaide salontafel vormt nu de afscheiding tussen twee zithoeken: eentje om aan de open haard te lezen en eentje om met zicht op de tuin en de Leie het eerste kopje koffie van de dag te drinken.
Expeditie woonkamer
Vintageliefhebbers, designfans maar ook rommelmarktsnuisteraars komen in deze woning ogen tekort. Stoelen en eenzitten hebben bij Marie-Catherine sowieso een streepje voor. Kleurrijke ontwerpen als de felblauwe Bold Chair van Big-Game, de paarse Tongue Chair van Pierre Paulin, een Cognac Chair van Eero Aarnio en een citroengele Rocking Chair van Muller Van Severen staan naast meer ingetogen stukken als het witte Oeni-krukje van Philippe Allaeys, een cognackleurige Togo van Ligne Roset en de Lensvelt Cane Divan. Het zijn meubelstukken die continu van plek maar ook van woning veranderen. Stukken die blijven en soms ook verkocht worden.
Wat nooit wordt verkocht, zijn haar boeken. Ze liggen in elke ruimte, en er blijven ook nog steeds boeken bij komen. In de woonkamer bouwde interieurarchitect Jeanpierre Detaeye, met wie ze hier een tijdlang samenwoonde, een houten bibliotheekkast, de rest ligt zowat overal in stapels. Marie-Catherine: ‘Ik ben erg gehecht aan mijn boeken, van literatuur tot mode- en architectuurboeken. Ze zijn ook altijd het eerste wat ik inpak wanneer ik verhuis. Dozen en dozen prop ik vol, pas daarna begin ik aan de rest.’
Kaderkoorts
Ook met de vele kaders vul je al snel een halve verhuiswagen. Van de traphal tot de keuken, weinig wanden blijven blanco. Enerzijds omdat het de ruimte persoonlijkheid inblaast, anderzijds als zogenaamde ‘caches-misères’, een manier om de onvolmaaktheden van de muur te verstoppen. Honderden lijsten heeft ze, en ook die tonen een mix van kunst en kitsch, gekregen en gekocht. Op een nonchalante manier laat ze bijvoorbeeld Roger Raveel, Frank Liefooghe en Mark Manders versmelten met eenvoudige pentekeningen, grafische posters en kringloopvondsten.
Het is interieurstyling à la Marie-Catherine. ‘Ik doe er beroepsmatig niets mee, het is simpelweg iets waar ik me graag mee bezighoud. Ik heb het geluk dat ik altijd in mooie huizen heb gewoond. Op de een of andere manier leidt het leven mij telkens weer naar toffe plekken. Esthetiek is ongelofelijk belangrijk in mijn leven. Mocht ik mij niet kunnen omringen met schoonheid, dan zou ik mij al snel neerslachtig voelen.’ Nu nog de tijd vinden om te vertragen, waardoor die schoonheid extra kan binnenkomen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
