Jong geleerd: binnenkijken in het kleurrijke stadspaleis van een antiquair van amper 24 jaar

Elena Van Dijck is een kleurrijk figuur. Ze ontwerpt niet alleen een collectie getufte kussens en tapijten, als jonge antiquair blaast ze ook het beroep van haar vader nieuw leven in. ‘Mensen voelen zich sneller thuis in een interieur waar meer persoonlijkheid in zit.’

Thomas Deprez, Alexander Werner, Edouard Simoens, Bertram Debrock: een nieuwe golf Belgische kunsthandelaars en antiquairs treedt stilaan in de voetsporen van hun bekende vaders. De nieuwe generatie kreeg kunst met de paplepel mee, maar wil toch op een andere manier zaken doen. Elena Van Dijck kan ervan meespreken. De dochter van antiquair en kunstenaar Johan Van Dijck is pas 24, maar timmert eigenzinnig aan de weg. In het weekend vind je haar in de antiekzaak die haar vader runt met Dirk De Roeck. Maar stilaan komt ze onder zijn vleugels vandaan.

‘Ik ontwikkel mijn eigen smaak voor antiek. En ik ontwerp ook decoratieve kussens en tapijten. Ze zijn geïnspireerd op mijn passie voor archeologie, gecombineerd met mijn voorliefde voor felle kleuren. De fragiliteit van keramiek versus de zachtheid van textiel: die contradictie zit in al mijn ontwerpen’, zegt ze. Elk stuk is met de hand getuft, dus uniek. En telkens als Elena een ‘drop’ klaar heeft, verkoopt ze die via Instagram.

Franse chansons

Sinds september heeft Elena Van Dijck haar eigen stek. Ze woont in een appartement op de eerste verdieping van een 14de-eeuws Mechels stadspaleis, dat eigendom is van haar vader. Die zei ooit: ‘Een oud huis is het mooiste stuk antiek dat je kunt kopen.’ Dat geldt zeker voor het pand waar Elena haar intrek nam: de krakende vloeren, klassieke sierlijsten en muren vol textuur spreken boekdelen. ‘Het staat hier vol spullen van mijn vader. Maar ik heb hier toch mijn eigen universum gemaakt’, zegt Elena.

Dat universum is eclectisch, romantisch en exotisch tegelijk. Maar vooral: ongewoon voor een prille twintiger. ‘Niemand van mijn leeftijd woont zo. Ik ben een oude ziel. Ik omring me graag met alles wat oud is, van objecten tot mensen. Vroeger werd ik op school weleens uitgelachen omdat ik naar Franse chansons luisterde en tussen het antiek woonde. De leerlingen in mijn klas wisten niet wat een antiquair was! Ik was misschien een weirdo voor hen, maar ik ben trouw gebleven aan de smaak die ik toen ontwikkelde.

Mijn persoonlijkheid en mijn stijl moeten ook in mijn interieur doorschemeren. Er zijn al genoeg nieuwe spullen die in massa geproduceerd worden. Ik omring me liever met unieke stukken dans leur jus, waar een verhaal aan vasthangt. Ik ben ervan overtuigd: mensen voelen zich sneller thuis in een interieur waar meer persoonlijkheid in zit’, zegt ze. ‘Mijn interieur is mijn eigen wunderkammer. De meeste mensen die mijn universum betreden, zeggen dat ze nu veel beter begrijpen wie of wat ik ben.’

Ik, ​Indiana Jones

Bij Elena Van Dijck begon alles met haar passie voor archeologie. ‘In het middelbaar startte ik al een collectie van potscherven, die ik her en der vond. Van mijn vader kreeg ik vaak kapotte kruiken cadeau voor Kerstmis of mijn verjaardag. Op mijn achttiende begon ik aan mijn studie archeologie en kreeg ik een goede metaaldetector. In Spanje maak ik graag lange wandelingen, bijvoorbeeld langs oude Romeinse weggetjes, waar ik objecten hoop op te sporen. Een echte arche­oloog ben ik niet. Het gaat me meer om het Indiana Jones-gevoel: de spannende sensatie om onverwachts een artefact uit het verleden te vinden, waarmee ik in de geschiedenis kan duiken’, vertelt ze.

In één hoek van haar ‘gotische zithoek’ – de muren zijn 14de-eeuws – ligt op een tafel een selectie potscherven en archeologische objecten uit haar privécollectie. Dat stilleven combineert ze met ingelijste bladzijden uit middeleeuwse handschriften, een collectie Georges Simenon-boekjes met Dick Bruna-covers én een plaasteren kop van Beethoven, gemaakt door haar grootvader, Lode Eyckermans. Boven haar bed hangt een zeemeermin van Alice Frey, een Belgische kunstenares, die nog leerling was van Ensor.

Elena verzamelt haar werk in de diepte. ‘Alles vertelt hier een verhaal. Veel spullen zijn bij elkaar gesprokkeld op roadtrips door Frankrijk en Spanje. Onderweg naar mijn ouders’ atelierwoning in het Spaanse Aragon, stoppen we bij elke mogelijke dépôt-vente of antiekmarkt om schatten te zoeken.’

Dromen van vervlogen tijden

Zelfs Elena’s bed en ligbad in haar appartement zijn antiek. Of ze niet nostalgisch of melancholisch wordt van een leven tussen al die oude objecten? ‘Melancholie richt zich op verdriet en verlies, nostalgie is een warm verlangen naar het verleden. Mijn nostalgie is een bron van troost en inspiratie, ik koester warme herinneringen aan tijden die ik nooit heb gekend. In mijn wunderkammer omarm ik mijn melancholische gedachten en versterk ik mijn nostalgische gevoelens’, zegt ze. ‘Het leuke aan antiquair zijn: je kunt al de spullen eventjes voor jezelf houden, tot je beslist om er afscheid van te nemen. Je kunt ze onderzoeken en van hun schoonheid genieten, voor ze weer vertrekken.’