Strak, maar toch beladen. Mannelijk en tegelijk sensueel. Het appartement van Laura Praet, zeven hoog met zicht op het park van Vorst, is een moderne ode aan de Franse jetseticonen Betty en François Catroux.
Een knappe, ranke blondine poseert voor een imposante haard, volledig opgetrokken uit staal. Aan haar voeten ligt een rashond, naast een Elda-zetel van Joe Colombo en een set metalen kubussen die dienen als salontafel. Het beeld van Horst P. Horst verscheen in februari 1970 in de Amerikaanse Vogue en toont Betty Catroux, die model stond voor Coco Chanel en zou uitgroeien tot de muze van Yves Saint Laurent, bij haar thuis. In een voor die tijd baanbrekend appartement aan de Parijse Quai de Béthune, net ingericht door haar man François Catroux. Tot aan zijn dood in 2020 was hij de decorateur bij uitstek van de jetset, van de Rothschilds tot Arabische prinsessen en modeontwerpers als Diane von Furstenberg. ‘Een krachtige mix van invloeden variërend van NASA en Stanley Kubrick tot David Hicks’, zo werd de reportage destijds ingeleid.
‘Het was een markant beeld dat Arnout (De Sutter, de architect waarmee ze nauw samenwerkt, red.) en mij enorm heeft geïnspireerd. Enfin, die haard is me meteen bijgebleven’, vertelt Laura Praet terwijl op de achtergrond zachte jazz weerklinkt. De muziek draagt bij tot de zweem seventies in haar verfijnde tweekamerappartement. Vloeren van travertijn, nesttafels in gefumeerd plexiglas, een uitzonderlijk fluwelen ziteiland, een spiegelgang richting slaapkamer waar vloer en muren met crèmekleurig tapijt zijn overtrokken. En dan die indrukwekkende wand, rondom de gashaard, die kamerbreed gesierd wordt door inox platen.
Laura glundert: ‘Ik heb een obsessie voor al die accenten. Dat strakke dat toch beladen is. Sommigen zeggen mannelijk, ik vind ze eerder sensueel. Minimaal maar tegelijk ook beladen.’ Nuances die je ook terugvindt in Soir, het label avondjurken dat ze twee zomers geleden lanceerde met Lise Eerens. In korte tijd wisten ze er een plek mee op te eisen in kleerkasten van Belgische modeliefhebbers gaande van mevrouw De Croo tot Elodie Ouédraogo.
I want it all
Om tot dit verfijnde resultaat te komen was een grondige renovatie nodig. Het flatgebouw, waarin Laura de bovenste verdieping inneemt, werd in 1955 gebouwd door architecten R. Dejeneffe en J. Thomas en heeft een atypische, driehoekige plattegrond. Het vloerplan was gedateerd. De proporties zaten fout. Daardoor bleef veel van de ruimte en van het uitzonderlijke 270-graden zicht, hoog over de hoofdstad, onbenut.
‘Arnout stelde daarom voor om het om te gooien. Wat ruimtelijke indeling betreft is hij een waar genie’, besluit ze enthousiast. De Cubex-kasten en vanillekleurige Winckelmans-tegels in de huidige logeerkamer verraden dat zich daar de originele fiftieskeuken bevond. De masterbedroom, oorspronkelijk op de punt van de driehoek, moest plaatsmaken voor een elegante halfopen keuken die de curve van de gevel volgt. Van de oude berging, een kleine slaapkamer en badkamer die elkaar opvolgden maakte de architect een in elkaar overlopend geheel zoals je van een moderne hotelsuite zou verwachten. Maar dan eentje die een grootstad als Brussel waardig is. Wat wil zeggen: na veel rekenwerk perfect ineengepuzzeld.
Op een beperkt aantal vierkante meter slaagden ze erin om een ruim aanvoelende slaapkamer, inclusief dressing, marmeren wastafels en prachtig rond bad omgeven door mozaïekjes te creëren. ‘Met de beperkte oppervlakte die ik had, wilde ik mezelf geen enkel compromis opleggen. Ik wilde het al-le-maal’, lacht ze. ‘En dan dat uitzicht. Nothing beats a beautiful view. Vanuit mijn bed, bad en keuken zie ik de Basiliek van Koekelberg, het Atomium en de treinen van en naar Parijs rijden. Vanuit mijn keuken het park. Waar mijn oog ook op valt, zie ik een levend schilderij.’
Mode overal
Over schilderijen gesproken. Een werk van Tobias Spichtig waarop een zonnebril prijkt waarin een zonsondergang wordt weerspiegeld, lijkt op maat van de woonkamer te zijn gemaakt. Het vormt de perfecte verbinding tussen de verschillende tinten bruin, beige en staalgrijs die Laura samenbracht in haar interieur. Een coup de coeur uit Parijs, waar de Duitse kunstenaar ook shows liep voor Balenciaga. Bij een sample van een Delvaux-tas die uit collectie is gehaald, een dankbriefje van Loewe, een persoonlijke uitnodiging voor een show van Dries Van Noten, tot het hout in haar keuken dat aan een Burberry-show refereert, haalt ze herinneringen op. Van toen ze in New York werkte als pr-assistente, modestylist Tom van Dorpe assisteerde of deel uitmaakte van het creative team van Inge Gelaude bij Villa Eugénie. Alles in haar interieur ademt mode.
‘Ik had geen leven, maar het was fabuleus. De mooiste decors, de mooiste kleren, de mooiste mannequins, de beste fotografen… Het ritme was alleen niet vol te houden.’ Al werkt ze vandaag zeker niet minder hard. De nieuwste drop van Soir moet worden afgewerkt en gefotografeerd voor de volgende pop-upshops, en haar koffer staat klaar om op locatiejacht te gaan in Parijs. ‘Het enige wat nog ontbreekt is een passende tafel’, merkt ze op waarna ze zich onnodig verontschuldigt voor de lange tafel waarover haar laptop en papierwerk die dag verspreid liggen. Tussen alle eyecatchers die ze rond zich wist te verzamelen was het ons niet eens opgevallen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
