Vijftien maanden lang je verbouwing uitzitten in een woonwagen naast je werf: echt idyllisch klinkt dat niet. Behalve als je Kim Verbist heet. De interieurarchitect maakte er een droomplek van. ‘Ik ben gek op kleine ruimtes waar je tot het uiterste moet puzzelen.’
De bouwvakkers zijn nog druk in de weer, hun bouwmaterialen liggen verspreid over de werf. Maar ergens deze zomer is het zover. Dan zullen interieurarchitect Kim Verbist en haar partner Sofie na een dikke vijftien maanden verbouwen, van hun woonwagen in hun nieuwe woning trekken, omringd door de groene polders van Zeeland.
Zeven jaar geleden kochten ze er een stuk land met daarop een oud huis en een vervallen schuur. Oorspronkelijk had het koppel het plan om in het bestaande huis te wonen en van de schuur vakantiewoningen te maken. ‘Toen kwam covid en hebben we hier drie maanden in volledige afzondering en stilte geleefd. Daarna dachten we: die drukte van een parking en vakantiegangers op ons terrein? Liever niet’, vertelt Kim.
Daarbij kwam nog dat de schuur moeilijk te restaureren was. Het alternatief was het land op te splitsen en van de oude schuur hun droomhuis te maken. ‘We dachten de bouw te kunnen uitzitten in het oorspronkelijke huis. Dat hadden we eerst volledig opgeknapt met de bedoeling om het, als alles rond was, te verkopen. Maar toen een vriendin een bod deed, wilden we die kans niet laten schieten. Hoe vaak krijg je de kans om je vrienden als buren te hebben?’
Puzzelstek
Weer voltijds in Brussel wonen en van daaruit de werf opvolgen, daar zag Kim tegenop. Ze had de regio ontdekt vanop een camping waar ze ’s zomers in een zilverkleurige Amerikaanse Airstream uit 1953 woonde. Ze had ook al een busje omgebouwd dat haar jaarlijks naar het Marokkaanse Essaouira bracht. Waarom zou ze zich deze keer niet aan een caravan wagen? ‘Ik ben helemaal gek op van die kleine ruimtes waar je tot het uiterste moet puzzelen.’
Fries koopje
Kim schuimde tweedehandsplatforms af tot haar oog op een exemplaar uit 1972 viel. Rechthoekig, met een geribde carrosserie met witte en beige strepen, 24 vierkante meter groot. De assen leken te deugen, net als de structuur. ‘Ik had twee criteria: de woonwagen moest waterdicht zijn en ik wilde van die typische afgeronde raampjes. Ik hou van die ranke profielen. Als je ze vervangt, zit je vast aan dubbelglasprofielen van zes of acht centimeter breed. Dat geeft meteen een heel ander zicht.’ Dergelijke modellen worden eerder naar het stort gebracht dan verkocht, weet Kim. Het was dan ook een koopje. ‘Een man op klompen bracht de caravan met zijn pick-up helemaal uit Friesland.’
De donkerbruine zithoek en het plastic interieur werden eruit gezwierd en het koetswerk matzwart geverfd. De caravan werd volledig gestript, geïsoleerd en uitgerust met nieuwe technische voorzieningen. Een warmtepomp zorgt voor warmte en koeling, een systeem eigen aan Amerikaanse campers zorgt op zijn beurt voor de nodige ventilatie in de keuken en de slaapkamer. Water en elektriciteit worden afgetapt van de woning.
Lees ook: Dag en nacht verschil: wonen in een huis met een voetafdruk van 21 vierkante meter
Kajuitgevoel
‘Voor de rest heb ik gefocust op gezelligheid’, vertelt Kim. De binnenschil, volledig opgebouwd uit warm multiplex, heeft hier en daar handige nissen. Ze zorgen ervoor dat kleine spullen nooit zoekraken en dat boeken en talrijke souvenirs uit Marokko uitgestald kunnen worden. De Engelse kachel in miniformaat bleek, gezien de vele grijze, kille, natte maanden van 2024, niet alleen een decoratieve, maar ook een praktische zet. Dat gold ook voor de volledig ingerichte keuken, die via een kleine open wand van de eethoek gescheiden is. ‘Ik weet nu al zeker dat de keuken in de nieuwbouw niet zo handig zal zijn als deze’, lacht ze.
We hoeven ons maar om te draaien om in de badkamer te belanden, een knalroze gelakte wetroom. ‘Een douchegordijn is onaangenaam als je weinig ruimte hebt. Nu rollen we het tafeltje tegen de deur en is er plaats genoeg.’ De afgeronde hoeken van de deuren en de randen eronder geven de slaapkamer een kajuitgevoel. Vanuit het bed kijken Kim en Sofie dan ook uit op een zee van groene velden en polders.
Kleiner, niet goedkoper
De upgrade kostte Kim zes weken en zo’n 40.000 euro. ‘Kleiner betekent zeker niet goedkoper’, besluit ze. Wanneer de bouw van het droomhuis op zijn einde loopt, zal dat ook het afscheid van de woonwagen betekenen. Hij mag niet in de tuin blijven staan.
‘Ik betrap mezelf er de laatste weken op dat ik elke avond tegen mezelf zeg: “Hier moet ik echt nog van profiteren.” Het licht dat langs drie kanten binnenkomt, de knusheid, de eenvoud. Ja, ik ga het missen om hier te wonen. Al kijk ik er ook naar uit om opnieuw vrienden uit te nodigen aan een lange tafel. En om al de spullen en meubelen die we hebben gestockeerd opnieuw te ontdekken.’
‘Of ik iets uit de hele ervaring heb geleerd? (denkt na) Dat ik echt niet veel oppervlakte of spullen nodig heb om gelukkig te zijn. Het is de omgeving die daarvoor zorgt. Dertien maanden op een camping zouden een verschrikking zijn geweest. Hier in de tuin was het echt een cadeau.’
En wat met haar dierbare uitvalbasis op wielen? Zal ze op zoek moeten gaan naar een andere verbouwer in nood? ‘Of we brengen de caravan naar het zuiden, naar een plek waar we de winters kunnen doorbrengen. De trekhaak is er nog. We kunnen dus alle richtingen uit.’
Voor het plaatsen van caravans, campers of tenten waarin (tijdelijk) gewoond wordt, is een vergunning nodig. Onder bepaalde voorwaarden geldt een vrijstelling. Meer weten: vlaanderen.be/omgevingsvergunning
Lees ook: Van klein naar groots wonen? ‘Denk als een booteigenaar’
