Het betere thuiswerk: Nathalie Pollet heeft een werkstudio in de tuin

Ze droomde van een werkplek dicht bij huis. In haar tuin, half ingegraven in het landschap op een paar stappen van haar woning, heeft Nathalie Pollet nu haar studio Pam & Jenny. Haar kantoor van dertig vierkante meter is een mooi voorbeeld van hoe telewerken er in de toekomst kan uitzien.

Het is in een tuin in Ukkel, verscholen in het groen, dat het paviljoen met groendak werd gebouwd. Nathalie Pollet woont en werkt op dit groene eiland, dat je bijna sacraal zou kunnen noemen. Omdat ze geen zin had om zich hele dagen op te sluiten in een of ander kantoor in de stad, richtte ze er haar bureau voor communicatie- en grafisch ontwerp in, en doopte het Pam & Jenny. “Ik wilde gewoon niet weg van mijn huis, mijn tuin, mijn dieren”, zegt ze.

Het zou haar vier jaar kosten om die droom te realiseren, op amper vijf stappen van het modernistische huis waarin ze woont. In 2012 kon ze eindelijk haar computer neerzetten in het gloednieuwe paviljoen, midden in de tuin, gericht op het zuidwesten. Vooraf had ze enkele wensen opgesomd: het volume van het kantoor moest geïntegreerd worden in de lichtjes hellende tuin, en met zijn groendak moest de visuele impact zo klein mogelijk blijven voor de omgeving. Voor zichzelf voegde ze nog een noodzakelijke, symbolische scheiding tussen privé en professioneel toe. Vanuit het kantoor zien we het huis niet, vanuit het huis is het kantoor nauwelijks op te merken. Werk en privé lopen niet door elkaar. “Ik kom hier nooit in mijn kamerjas. Ik kleed me aan en ik doe make-up op, zelfs wanneer ik alleen ben, alsof ik naar kantoor ga.”

Tussen design en kitsch

Voor haar home office deed Nathalie Pollet een beroep op het Brusselse L’Escaut, de coöperatie van architecten die eerder haar woning had ontworpen. Haar grootste wens was dat er binnen veel hout zou zijn, op de muren of op het plafond en

‘à l’état brut’. Op de vloer kwamen onbehandelde ruwe eiken planken, gevonden in de schuur van een oude Ardeense houthakker. “Ik wilde dat het kantoor een compleet andere uitstraling zou hebben dan het huis”, licht ze toe. “Natuurlijk gebeurt het dat meubelen of objecten van de ene naar de andere plek verhuizen, maar de twee gebouwen baden in een totaal andere sfeer. Daarom koos ik voor dit ruwe hout. Ik vond dat een logische keuze, gezien de positie in de tuin en de integratie in het terrein.”

Om de ruimte op koude dagen zuinig te verwarmen koos ze voor een gietijzeren houtkachel, van het merk Stovax. Het is een klein, eigentijds model waarin ze het dode hout uit haar tuin verbrandt. Aan de achtermuur van de ruime, lichte kamer is een onzichtbare boekenkast gemaakt. Haar boeken, archieven en kabels zitten er handig gecamoufleerd achter ruwe grenen deuren.

Op een plank heeft Pollet een hoes van David Bowie neergezet. Jeugdliefdes kun je nu eenmaal moeilijk negeren. Ze heeft er ook keramische vazen uit de jaren 70 uitgestald, meestal van Duitse oorsprong. Ze vormen slechts een klein stukje van de collectie die ze doorheen de jaren verzamelde. “Voor de kleuren, het materiaal, de vakkundige afwerking, het tijdloze. Ik kick op objecten die ergens tussen design en kitsch in zitten, en in ieder geval vintage zijn.” Ze is intussen ervaren in het ontdekken van voorwerpen die er op rommelmarkten wat bizar of afvallig uitzien, maar die, wanneer ze in een andere context worden geplaatst, een heel andere dimensie krijgen.

Een en al sereniteit

De grenen planken op schragen dienen als bureau, een voor haar en een voor Deborah Robbiano, fulltime grafisch ontwerper bij Pam & Jenny. Samen lunchen ze op het terras, nooit aan de computer. Ze luisteren dan naar podcasts of hun persoonlijke playlists. “Soms draaien we het geluid helemaal open”, lacht ze.

Je kunt het meubilair eenvoudig noemen, toch is het met een trefzekere smaak gekozen, met een duidelijke voorkeur voor functionaliteit en een fraaie lijn. Een Eames-bureaustoel, lampen van Tom Dixon en een ronde tafel waar haar klanten, die hier graag komen, aanschuiven voor een vergadering. De stoelen van Knoll hebben hun beste tijd gehad, “maar hier moet niet alles afgelikt zijn”, vindt ze.

Een belletje tinkelt vrolijk wanneer een zachte bries door de grote glazen deur naar binnen waait. “Dat tinnen klokje komt uit een Japanse tempel”, vertelt Nathalie. “Het heeft een bijzonder mooie klank, vind je niet?” Alles werd hier duidelijk ontworpen en ingericht om rustig, geconcentreerd, maar vooral vreugdevol te werken.