Een zee van licht: hoe woont de CEO van de Biennale Interieur?

Caroline Fiers, de nieuwe CEO van de Biennale Interieur Kortrijk,  koos voor een klassiek Brussels huis, dat ze omvormde tot een lichte en eigentijdse woning.

We ontmoeten Caroline Fiers in haar keuken. Ze zit samen met interieurarchitecte Catherine Arnould aan een Tulip-tafel van Saarinen. Door de hoge glazen deuren valt veel licht naar binnen en hebben we zicht op een kleine stadstuin, waarin een magnolia bloeit. De twee vrouwen kennen elkaar uit de tijd dat ze allebei in de mode- en textielindustrie werkten, een vorig hoofdstuk in hun leven ( zie ID).

Ze hebben samen dit huis met drie doorlopende kamers gerenoveerd. De ontwerpster deed dat met oog voor detail en vakmanschap, de bewoonster toont haar liefde voor mooie objecten, zowel Belgische als Scandinavische: Carolines man komt immers uit Denemarken. “Toen we dit huis kochten, hadden we twee duidelijke wensen: veel licht, want dat missen we echt in België, en een keuken die het hart van het huis is, waar we gezellig samen kunnen zijn met elkaar en onze drie grote kinderen. We willen intens samenleven, terwijl ieder toch zijn eigen ruimte heeft”, vat de vrouw des huizes het samen.

Ze onderstreept hoe blij ze is met het marmer dat ze voor het werkblad kozen. “Het kleurt mooi bij het notenhout van de kasten,” licht Arnould toe, “en het komt van bij Cromarbo in Namen, waar je zelf de platen kunt kiezen. Die kleine dingen maken een project tot een succes.” Hetzelfde materiaal zien we later ook terug in de grote badkamer, in andere tinten.

Wit als een canvas

Voor de nieuwe eigenaars was de materiaalkeuze van cruciaal belang. Ze wilden een woning die warm aandoet, vandaar het Hongaarse puntparket in de woonruimtes. “We hebben lang getwijfeld of we het hout van het trappenhuis zouden behouden, maar het was erg donker”, aldus Catherine Arnould. “Uiteindelijk hebben we alles wit geverfd, leuningen en trappen inbegrepen, waardoor er één geheel ontstaat. We hebben ook een glazen koepel geplaatst om licht naar binnen te trekken.” De muren van de overige kamers zijn eveneens smetteloos wit, waardoor de meubelen – vintage of eigentijds – en de kunstwerken volledig tot hun recht komen. Dat is zeker het geval voor de bijzondere plexi creatie van de Belgische kunstenaar Jean-Luc Moerman in de traphal: ze verandert van kleur naargelang de tijd van de dag en de hoeveelheid licht.

Net als de volledig verbouwde traphal heeft de hele woning een grondige facelift ondergaan. Het huis stond al zestig jaar te verkommeren en moest volledig anders worden ingedeeld. “We woonden voordien al in deze straat, net hiernaast”, vertelt Caroline Fiers. “Ik kende dit huis dus al heel lang. Tijdens de lockdown kwamen we erachter dat het te koop stond, maar eerst hebben we goed nagedacht. Was het wel interessant om een deur verder te gaan wonen? De verkoper wilde niet dat zijn eigendom in handen zou vallen van een bouwpromotor en zocht daarom een gezin dat er effectief in zou gaan wonen. Daarom hebben we de stap gezet.”

Spullen voor vijf

Omdat ze de ziel van de plek wilden behouden, probeerden de nieuwe eigenaren zoveel mogelijk oude elementen te bewaren, ondanks de vervallen staat van het gebouw. Zo zijn radiatoren, schoorsteenmantels en vloeren op de verdieping onaangeroerd gebleven. Maar er kwamen toch ook een paar radicale ingrepen: tal van scheidingswanden werden verwijderd en in de kelder werd voor Carolines man een kantoor ingericht dat daglicht krijgt door een zogenaamde cour Anglaise, een raampartij onder het terras. Om een gezin van vijf efficiënt te organiseren, zijn de kelders tot in het kleinste detail uitgedacht. Om voeding, onderhoudsapparatuur, leidingen en huishoudelijke apparaten op te bergen werden rekken en kasten op maat gemaakt. “Als je met z’n vijven samenleeft, moet je veel spullen opbergen: schoenen, jassen, sporttassen… Elke vierkante centimeter is doordacht en geoptimaliseerd zodat het er ondanks alles netjes en verzorgd uitziet”, aldus Caroline.

Het is dankzij de energie die Caroline en haar gezin erin hebben gestoken dat dit afgeleefde pand een rustgevende plek is geworden. De kinderen gingen zelf mee de materialen kiezen voor hun kamer. “Het was plezierig om zelfs de handgrepen van de badkamermeubelen te kiezen, die trouwens van het Brusselse bedrijf Vervloet komen,” zegt Caroline, “of de wandlampen van Jules Wabbes. Maar na verloop van tijd realiseerden we ons dat er zo veel keuzes moesten worden gemaakt. Uiteindelijk vertrouwden we volledig op Catherine,” geeft ze toe, waarna ze ons uitnodigt op het terras om de rust te ervaren die er heerst, ondanks de nabijheid van enkele drukke verkeersaders. Een klein stadsparadijs.