Interieurarchitect Kim Verbist renoveerde een gigantisch Brussels herenhuis uit 1908 – van de eerste tot de zevende verdieping. Ze kreeg quasi carte blanche van de bewoners en besloot uit te pakken met veel kleur.
In de straten rond het Tenboschpark in Elsene vind je een eclectische mix van architecturale hoogstandjes. Van sierlijke art-nouveaugevels tot strakke modernistische appartementsgebouwen: geen wonder dat interieurarchitect Kim Verbist verliefd werd op de wijk. De voorbije twintig jaar verbouwde én bewoonde de interieurarchitect er al meerdere historische parels.
Haar nieuwste project is een imposant herenhuis in beaux-artsstijl dat ze omtoverde tot praktische woning voor een jong gezin van vijf, waarvan de ouders liever anoniem blijven.
Wanneer ik er aankom, staat Verbist me op te wachten, samen met een vriendin die ze deelt met de bewoners en die de deur voor ons opent. ‘Je gaat het fantastisch vinden’, fluistert zij me toe. ‘Alles wat Kim aanraakt, wordt magisch. Ze is een echte tovenaar.’
Een beetje scheef
Hoewel het herenhuis nog in een goede staat was, kon het duidelijk wat aandacht gebruiken. ‘De prioriteit was vanaf het begin de structuur’, vertelt Kim Verbist. ‘Het huis staat een beetje scheef, na meer dan honderd jaar verzakking moesten we eerst elke verdieping opnieuw rechttrekken.’ Daarna volgden de nodige energie-efficiënte ingrepen, zoals nieuwe ramen en centrale ventilatie, maar wel telkens met zoveel mogelijk respect voor de originele elementen.
Toen tijdens de werken enkele sierlijsten in de gang eraan moesten geloven, schakelde Verbist een restaurateur in om een mal te maken, om nadien een exacte replica te kunnen plaatsen. ‘Ik gooi echt niet graag dingen weg en ik wilde zo min mogelijk aan de authentieke charme raken’, zegt ze. Zo liggen er ook op enkele plekken in het huis nog originele vloeren, her en der getekend door het gebruik.
Her en der zijn de vloeren getekend door gebruik. Je mag zien dat er geleefd is.
‘Dat apprecieerde ik ook enorm aan het koppel’, aldus Verbist. ‘Niet alles moest perfect zijn, je mocht zien dat er geleefd was. Ik hou van die mentaliteit.’
520 vierkante meter
Door eerdere renovaties was de indeling van het huis verre van ideaal voor het gezin. Met zo’n 520 vierkante meter verdeeld over zeven verdiepingen stond Verbist voor een puzzel van formaat. ‘Het huis heeft een enorm volume, maar verrassend weinig leefruimte op de gelijkvloerse verdieping, zeker voor een gezin van vijf. En met een grote familie die ze graag en regelmatig uitnodigen, moesten we op zoek naar een oplossing.’ Die kwam er met de transformatie van de voormalige kelder, waar zich nu een bar met extra zithoek bevindt.
Een nieuwe trap zorgt voor connectie met de bovenliggende living. Daar pakte Verbist de kwestie van het deels verlaagde plafond slim aan: ze verving de onderste helft van de muur van het split level door glas. Zo kunnen de ouders vanuit hun thuisbureau altijd een oogje in het zeil houden.
De keuken plaatste Verbist vooraan. ‘De vrouw des huizes kookt dolgraag, het liefst met de kinderen rond zich. Een ellipsvormig keukeneiland nodigt uit om aan te schuiven én liet ons ook toe om de originele schouw te behouden.’ Door de oude keukendeur te verwijderen – ze maakte er een vitrinedeur voor in de bar van – creëerde ze meer openheid en connectie met de centraalgelegen eetkamer.
‘In een herenhuis is die middelste ruimte vaak lastig’, vertelt ze. ‘Het is een beetje een doorgangszone en de tafel wordt meestal gewoon in het midden gezet. Op die manier zit er altijd iemand met de rug naar de deur en dat is niet per se optimaal voor de circulatie.’ Om het gezelliger en praktischer te maken, liet Kim Verbist een ingebouwde zitbank maken, afgestemd op en gericht naar het ellipsvormige keukeneiland. ‘Een ovale tafel is bovendien ook handig als er bezoek is, iedereen kan makkelijk aanschuiven.’
Kleur bekennen
Het resultaat van al dat puzzelwerk is een spel van openheid, doorzicht en connectie, volledig op maat van het jonge gezin, overgoten met een flinke scheut kleur. ‘In dat opzicht is dit het allerleukste project dat ik ooit heb gedaan’, glundert ze. ‘Voor mezelf zal ik altijd met veel kleur werken, maar bij klanten komt dat zelden voor. Dit koppel was meteen mee. Ze kenden mijn werk al en zeiden: “Kim, alles kan, behalve zwart!”’
Op de gelijkvloerse verdieping dansen vrolijke tinten van roze, rood, blauw en groen met elkaar, speels contrasterend met het originele visgraatparket. Maar wie de felrode loper naar boven volgt, komt op de eerste verdieping in een gedempter palet terecht: oudroze en smaragdgroen zetten de toon in de dressing en de slaap- en badkamer van de ouders.
‘Daar wilde ik echt een andere sfeer creëren dan in de rest van het huis, zodat het koppel z’n eigen cocon heeft’, licht Verbist toe. ‘Door de kleur van de muren telkens door te trekken naar het plafond, krijg je meteen een intiem en gezellig gevoel. Ook hun douche is van bodem tot plafond bedekt in dezelfde zellige, waardoor je een beetje een hamamsfeer ervaart.’
Het komt zelden voor dat ik met zoveel kleur mag werken. Maar voor dit gezin kon alles, behalve zwart.
Trek je naar boven, dan volgen nog drie kinderkamers, een wasruimte, de badkamer van de kinderen, een zolder met speelkamer én een logeersuite op de mezzanine. ‘Ik vind het echt een Pippi Langkous-huis’, lacht de interieurarchitect als we terug afdalen. ‘Telkens als je denkt dat je alles gezien hebt, verschijnt er nóg een verdieping. Het was enorm leuk om al die volumes te herdenken.’ Of hoe je een oud herenhuis niet alleen een tweede leven, maar ook een nieuw verhaal geeft. Een vol magie.
