Een dakappartement als arendsnest: ‘Ik breng graag mooie en lelijke dingen samen’

Arnaud Vanrafelghem woont samen met zijn dochter Lou in een dakappartement dat hij in fases verbouwt. Binnen omringt hij zich graag met zelfgemaakte meubelen, gerecupereerd uit de materialen die hij afbreekt.

‘Het is hier zalig wonen’, zegt Arnaud. Zijn appartement bevindt zich op de bovenste verdieping van een flatgebouw uit de jaren zestig op het E3-plein in Ledeberg. Hij noemt het zijn ‘arendsnest’ omdat hij hier een weids uitzicht heeft op de groene rand rond Gent en – ondanks de nabijheid van de snelweg – dichter dan ooit bij de natuur leeft. ‘Als het stormt, dan voel ik dat. Is het mistig, dan zie ik zelfs de balustrade van mijn terras niet. En als ik dat wil, zie ik dagen geen mensen.’

Arnaud is architect van opleiding, rolde na zijn studie de kunstwereld in en reist de wereld rond met muziekgroepen en ensembles. Na een tournee heeft hij behoefte aan rust en die vindt hij hier. ‘In New York kon ik de voordelen van hoog wonen ervaren. Doordat er in Gent niet veel hoogbouw is, kwam ik tijdens mijn zoektocht al snel hier terecht.’

Toen Arnaud het pand voor het eerst zag, waren de muren behangen in het groen, was alles omkast met mdf, lag er donkere linoleum op de grond en hadden alle binnendeuren een bloemenmotief. ‘Maar kijk naar die ramen: veertien meter lang. Ik kan elke ochtend genieten van een zonsopgang én ik beschik over een terras dat even groot is als mijn appartement. Klein? Voor ons is deze woning groot genoeg. En veranderen onze behoeften, dan zoeken we wel een oplossing.’ Arnaud vertoefde in veel grootsteden en verbleef vaak in hotelkamers. Nooit had hij een zee van ruimte en nooit heeft hij dat als een probleem ervaren, integendeel. ‘Ik heb mijn tijdelijke woonsten wel altijd naar mijn hand gezet, zelfs die hotelkamers. Dat zit in mij’, zegt hij. ‘Klein wonen heeft als voordeel dat je alles dicht bij de hand hebt. Bovendien zijn Lou en ik hierdoor veel in elkaars buurt en is er veel interactie tussen ons. We koken samen, zij puzzelt en speelt terwijl ik werk.’

Geen verlies

De voorbije jaren is de flat met één slaapkamer grondig bewerkt. ‘Ik begon met de plafonds, de oude vloer, de deuren en de mdf-kasten te strippen. De keuken heb ik verplaatst naar de woonkamer, nog dichter bij de badkamer. Zo kon ik de ruimten optimaliseren en ontstond er een slaapkamer voor Lou.’ In een tweede fase kreeg de badkamer een nieuwe vloer: een variant op terrazzo, zelfgemaakt met Vlaams grind. Een niet-dragende muur verdween, waardoor de hal nu bij de leefruimte hoort en plaats biedt aan Arnauds vinylcollectie. ‘Het eerste wat ik doe als ik binnenkom, is de playknop van mijn platenspeler indrukken.’

De deuropeningen zijn vergroot van zestig naar negentig centimeter voor een open gevoel, een extra opening verbeterde de circulatie. De kastwand in de slaapkamer is naar voren geschoven, waardoor een opslagruimte ontstond die als derde kamer kan dienen.

Het appartement beschikt over slechts twee binnendeuren, allebei gerecupereerd. Lous kamer heeft een ‘Italiaanse’ deur, gemaakt van de oude vestiairekast, de badkamer kreeg een schuifdeur, afkomstig van de kastwand. Omdat er geen goederenlift is, verzamelt Arnaud alle afgebroken materialen op zijn terras voor hij ze al dan niet een tweede leven schenkt. ‘Eerst vraag ik me af wat ik nodig heb, hoe ik het object of meubel wil gebruiken, daarna komt de vraag of ik het kan maken met wat is bijgehouden. De vorm primeert altijd.’ Zo is de muur tussen de badkamer en Lous kamer gemetseld met bakstenen die Arnaud steen per steen afbrak en maakte hij een rek met het marmer van de schouw. ‘Voor de Japans geïnspireerde zonwering gebruikte ik nieuwe panlatten van ecologisch hout. Ik heb hem zo ontworpen dat er geen restmateriaal overblijft. Als ik iets uit de natuur haal, probeer ik zo weinig mogelijk afval te creëren en het materiaal ten volle te benutten.’

Grootmoeders kommetje

Niets is zo belangrijk voor een woning als de objecten en de warmte die de bewoner naar binnen haalt, vindt Arnaud. Daarom omringt hij zich met spullen waar een verhaal is ingeslopen. ‘Het geeft me voldoening om iets vast te nemen en terug te denken aan het moment waarop het mijn pad kruiste. Standaard massaproducten kunnen je dat gevoel nooit geven. Er zit geen ziel in en misschien zijn ze net daarom zo goedkoop. Ik ontbijt elke dag uit het kommetje van mijn grootmoeder en dat draagt bij tot mijn dagelijks geluk. Schoonheid ontstaat door de combinaties die je maakt. Alles is al eens gedaan of gemaakt, maar niet alles werd al eens gecombineerd. Dat combineren is een attitude die je je eigen moet maken, met respect voor je omgeving, de natuur en alle medemensen. Het is een dagelijkse zoektocht, ook voor mij. Ik breng graag mooie en lelijke dingen samen, maar wat is lelijk en wat is mooi? Dat wordt ons opgedrongen met trends. Ik heb daar niets op tegen, maar zelf houd ik er geen rekening mee.’ Als liefhebber van design en kunst beschikt hij over een aantal ‘oerobjecten’, zoals een schommelstoel van Eames. ‘En als ik me iets niet kan veroorloven, dan maak ik het gewoon zelf.’